เมธีมองหน้าลูกอย่างคนอยากรู้ เพราะลูกคือคนที่จะรู้ดีกว่าใคร
“ตกลงมันยังไงกันแน่เป๊ก! ไหนบอกฉันมาซิ! เอาความจริงแบบลูกผู้ชายนะ ถ้าแกทำหนูหยาท้องจริงอย่างที่คุณปรียาบอก แกจะต้องบอกฉันมา เราจะได้หาทางแก้ไขหาทางรับผิดชอบ”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณหมอ อรไม่รู้จริงๆ ค่ะว่าหยาไปอยู่ไหน ถามใครๆ ก็มีแต่คนไม่รู้ นี่พวกเรายังเข้าใจว่าหยาลาออกเพราะคุณหมอจะให้ไปเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวด้วยซ้ำนะคะ ยังเอามาแซวหยาอยู่เลยค่ะ ยังไงถ้าได้ข่าวก็ฝากโทรบอกอรด้วยนะคะ และถ้าอรรู้ว่าหยาไปอยู่ไหนอรก็จะรีบบอกเหมือนกันค่ะ”
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
เขมินท์ท์พาร่างกายอันหนักอึ้งกับท่าที่เศร้าเหงาเดินคอตกตรงไปหาลิฟต์ โดยไม่ได้สนใจกับสายตาผู้คนที่ต่างมองมาหาเขาด้วยความสงสัยไปตามๆ กัน เพราะไม่มีใครคาดคิดว่ามัสยากับเขาจะแยกจากกัน ทั้งๆ ที่ดูจากภายนอกแล้ว ออกจะรักกันไม่น้อย
“ไปไหนครับคุณเป๊ก” ประสงค์เอ่ยถามเจ้านายเมื
