ตอนที่2 ตบหัวแล้วลูบหลัง
1203 Words
ขาสูงยาวก้าวเดินตรงไปยังห้องดูหนังอีกครั้ง ฝ่ามือหนาเอื้อมเปิดประตูบานใหญ่ พร้อมกับสอดแทรกร่างกายเดินเข้าไปหาคนที่กำลังนั่งปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะนั่งลงเคียงข้างกายกันอีกครั้ง
"ขอโทษนะ พอดีพักนี้ฉันทำงานหนักไปหน่อย ฉันเลยหงุดหงิดใส่เธอแบบเมื่อกี้"
ใบหน้าหล่อหันไปมองจ้องหน้าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเมียของตน ท่าทางร้องไห้อ่อนแอเหมือนเด็ก เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดใจยิ่งนัก นี่เขาได้เมียหรือว่าลูกสาวอีกคนกันแน่นะ
"ไม่เป็นไรค่ะเมษาเข้าใจดี" น้ำเสียงสั่นเครือตอบกลับอย่างไม่หันมามองสบตาสามีเลยสักนิด
"ทำไมแอบมาร้องไห้อยู่ในนี้ อ่อยฉันให้มาทำแบบวันนั้นอีกใช่ไหม?"
เมษาหันฟรึ่บกลับมาจ้องมองหน้าพร้อมกับเขินอายเมื่อนึกถึงวันที่นั่งดูหนังรักในห้องนี้ตามลำพัง แล้วสามีก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับฟอนเฟ้นร่างกาย จูบซับไปทั่วร่างชวนให้วาบหวามจนเกินหักห้ามใจเอาไว้ได้ ก่อนจะปรนเปรอรักให้กันแทบรุ่งสาง เสียงครวญของตัวเองยังคงดังก้องเต็มสองหูอยู่ไม่อาจลืมเลือน เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้มีความสุขกับสามีแบบนั้น ใบหน้าขาวเนียนเห่อร้อนจนแดงปลั่ง แค่คิดถึงก็ชวนให้เขินอายได้ไม่ยากเลยสักนิด
"เปล่าซะหน่อย เมษาแค่มาอยู่ในนี้เฉย ๆ แล้วพี่ซันตามมาทำไม?"
"ก็เห็นนั่งร้องไห้อยู่ เผื่ออยากได้คนปลอบใจ ฉันเลยว่าจะมาปลอบเมียสักหน่อย"
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับต้องรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ตบหัวแล้วชอบลูบหลังตลอดเลยสินะ เมษาง่ายกับพี่นักหรือไง?"
ร่างสูงขยับเข้าไปนั่งใกล้มากกว่าเดิม ลำแขนแข็งแรงโอบกอดรอบเอวบอบบางเข้ามาแนบชิด
"เปล่า เวลาเห็นร้องไห้ก็อดสงสารไม่ได้ อยากปลอบใจ หรือว่าเธอไม่ชอบให้ฉันทำแบบนั้นล่ะ?"
"เป็นคุณหมอโรคจิตงั้นสินะคะ"
ไม่ว่าจะโกรธหรืองอนคนตรงหน้า แค่เขามาทำดีด้วยหัวใจไม่รักดีมันก็ต้องโอนอ่อนพ่ายแพ้ให้กับเขาแบบนี้เสมอ
"โรคจิตเฉพาะกับเมียที่บ้านนี่ล่ะ หึหึ"
เมษาไม่กล้าจ้องมองสบตา เพราะสายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองมาอย่างสื่อความหมายบางอย่างให้ได้เห็น
"กินข้าวหรือยัง ดูหนังเป็นเพื่อนฉันสักเรื่องสิ"
เสียงทุ้มถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้เลยว่าทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงร่างเล็กตรงหน้านี้ แม้ไม่ค่อยจะได้กลับมาบ้านบ่อยนัก ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ แต่ทั่วทั้งเรือนหอเขาก็แอบติดกล้องวงจรปิดไว้ทุกซอกทุกมุม จึงทำให้ได้เห็นว่าแต่ละวันเมียเด็กของตัวเองทำอะไรอยู่บ้าง
"ยังไม่กินค่ะ เดี๋ยวเมษารีบออกไปกินแล้วจะรีบกลับมาดูหนังเป็นเพื่อนพี่ซันนะ"
"นั่งอยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ นั่งกินไปด้วย ดูหนังไปด้วยจะได้ไม่เสียเวลา"
ร่างกำยำลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวขาเดินออกจากห้องนั้นไปช้า ๆ เมษาได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างไม่เข้าใจ บทจะดีก็ดี แต่เวลาร้ายก็ไม่อยากจะเข้าใกล้เขาเลยสักนิด
ถาดอาหารถูกยกเข้ามาในห้องเดิมอีกครั้ง คนที่ร้องไห้เมื่อก่อนหน้า นั่งส่งยิ้มหวานให้สามีอย่างรู้สึกขอบคุณนัก ไม่บ่อยครั้งที่ตะวันฉายจะเอาใจใส่กันมากมายขนาดนี้ สงสัยเขาคงจะสำนึกผิดและอยากจะไถ่โทษให้กันอยู่สินะ
"จะกินเองหรือว่าฉันต้องป้อน?"
"เมษากินเองค่ะ ขอบคุณ"
ตะวันฉายจึงเดินไปหยิบรีโมทเพื่อใช้กดหาโปรแกรมหนังจากทีวีจอยักษ์ชนิดสั่งทำพิเศษ เรียกได้ว่าเหมือนยกโรงหนังระดับไฮเอนด์มาไว้เป็นส่วนตัวภายในบ้าน
"อยากดูอะไร ซีรีส์จีนหรือเกาหลี?"
"ตามใจพี่ซันเถอะค่ะ เมษาดูได้หมดเลย"
"ทำไมชอบตามใจฉันนักนะ กลัวฉันไม่รักงั้นสิ?"
สายตาคมจ้องมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาอีกครั้ง เมษาอายุห่างกับตนสิบกว่าปี ยังดูอ่อนประสบการณ์ไปเสียทุกอย่าง ถูกเลี้ยงดูมาเหมือนไข่ในหิน ดูอ่อนหวาน น่ารัก และช่างออดอ้อนเอาใจนัก
ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่มีวันจะรักคนตรงหน้าได้ ที่ชีวิตต้องมาเจอกับพันธะ กลายเป็นคนมีเมียแบบนี้เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเมษาทั้งนั้น เพียงเพราะคำว่าทำลายความบริสุทธิ์เลยต้องรับผิดชอบกับการกระทำ เหมือนมีบ่วงมาผูกคอมากกว่าจะเรียกว่ามีเมียคู่ชีวิต
"ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกค่ะเมษาเข้าใจ เมษาขอแค่พี่ซันอย่าใจร้ายกับเมษาก็พอนะคะ วันนี้พี่ไม่รัก พรุ่งนี้พี่อาจจะรักเมษาก็ได้ แม้มันจะผ่านมาหนึ่งปีที่พี่ไม่คิดจะรัก แต่เมษายังรักพี่ซัน ดีใจที่สุดที่ได้แต่งงานกับพี่ ขออย่างเดียวถ้าพี่คิดจะนอกใจเมษา ไม่ซื่อสัตย์ต่อกันแล้ว บอกเมษามาตามตรงนะคะ เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เมษารับไม่ได้ แล้วเมษาจะเดินออกไปจากชีวิตของพี่เอง"
อาหารในจานถูกตักกินเข้าปากเพื่อลิ้มชิมรสชาติ แม้จะเป็นฝีมือที่ตัวเองทำ แต่กลับรู้สึกว่าวันนี้มันอร่อยกว่าทุกครั้ง อาจจะเพราะคนที่ถือมาเสิร์ฟให้เป็นคนของหัวใจที่รู้สึกดีด้วยมาเป็นเวลานานมากแล้ว
ตะวันฉายจ้องมองคนข้างกายที่แลดูซูบผอม ไม่รู้ว่ารักษาหุ่นให้เป็นแบบนี้หรือว่ากินเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะอ้วนขึ้นเลยกันแน่ ความรู้สึกลึก ๆ การมีเมษาอยู่ในชีวิตมันไม่ใช่เรื่องที่แย่อะไร แต่การที่เขาสองคนโดนจับคลุมถุงชนนี่สิมันดูแย่มากที่สุด แทนที่จะรักแล้วค่อยแต่งงานกัน แต่สำหรับคู่ของตนกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง และหัวใจของตัวเองมันก็บอกว่า 'ไม่มีวันจะรักเมษาได้เลยจริง ๆ'
ซีรีส์จีนเรื่องโปรดถูกฉายชัดขึ้น ร่างสูงกึ่งนั่งกึ่งนอนลงบนโซฟาหนังสีครีมตัวยาว สายตาคมจ้องมองหน้าจอแทนคนข้างกายที่กำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
เมษาได้แต่แอบลอบมองสามีครั้งแล้วครั้งเล่า แค่เขากลับบ้านมาให้ได้เห็นหน้าก็รู้สึกดีและมีความสุขมากที่สุดแล้ว เพราะเข้าใจกับหน้าที่การงานที่เขาทำอยู่ หมอศัลยกรรมมือหนึ่งคนเก่งเลยไม่ค่อยจะมีเวลาเป็นส่วนตัวเท่าไหร่นัก ถึงเขาจะไม่เคยบอกว่ารัก แต่ก็ยังอยากจะรักและอยู่ด้วยแบบนี้ตลอดไปอยู่ดี
- Writer
