เวลาผ่านไปชั่วครู่ร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในคราบของท่านประธาน เขาอยู่ในชุดสูทสีเข้มดูทันสมัยแต่ไม่เป็นทางการมากนัก สายน้ำเผลอจ้องมองเขาวูบหนึ่งราวกับต้องมนตร์สะกดในขณะที่ตัวเองยังนั่งอยู่บนที่นอนดังเดิม
เขาดูดีมากราวกับหลุดออกมาจากนิตยาสาร ทั้งหุ่นและผิวพรรณไร้ที่ติยิ่งกว่านายแบบดังๆที่เคยเห็นเสียอีก ยิ่งเธอได้ใกล้ชิดเขามากเท่าไหร่ดูเหมือนจะเป็นตัวเธอเสียเองกระมังที่กำลังจะตกหลุมพรางนั้นจนโผล่หัวขึ้นมาไม่ได้
เจ้าของร่างสมส่วนเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนช้าๆ ก่อนจะหยิบสร้อยคอที่สายน้ำคุ้นตาเป็นอย่างดีขึ้นมาใส่หลังจากที่ถอดเก็บไว้เมื่อคืน ความอยากรู้จึงทำให้หญิงสาวต้องพลั้งปากเอ่ยถามออกไปด้วยความลืมตัว
“ทำไมคุณต้องใส่สร้อยเส้นนี้ตลอดด้วย เครื่องรางเหรอ”
“ก็คงงั้น แต่อีกหน่อยคงไม่ต้องใส่แล้วล่ะ” เขายกยิ้มตอบพลางขยับเท้าเข้ามาหาเธออีกครั้ง “ไว้เจอกันตอนเย็นนะ อยากกินอะไรก็โทรสั่งได้เลย ในตู
