“ฉันถามว่า...จะไม่ยอมออกมาจริงๆใช่ไหม เข้าใจคำถามหรือเปล่า”
นานเท่าไหร่แล้วที่สายน้ำได้แต่นั่งเงียบแทบไม่ไหวติงตามคำสั่งของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆกระทั่งน้ำเสียงนุ่มทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวจึงค่อยๆลืมตาขึ้นจ้องมองเจ้าของเสียงด้วยความหวาดกลัว
ทันทีที่สบตาคล้ายรูปพระจันทร์เสี้ยวของชายหนุ่ม ดวงตาตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจเพราะใบหน้าของเขาเข้ามาอยู่ใกล้กับเธอแค่ไม่ถึงคืบ อารามความกลัวและความตื่นเต้นผสมกันจนทำให้หญิงสาวรีบผลักหน้าอกเขาให้ออกห่างเพื่อจะดันร่างตัวเองออกไปจากใต้โต๊ะทำงานที่แสนคับแคบ แต่แล้วความเร่งรีบกลับทำให้เธอเป็นฝ่ายซุ่มซ่ามสะดุดเข้ากับขายาวๆของชายหนุ่มเสียเอง
“กรี๊ด!”
ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเธอจะต้องล้มลงหน้ากระแทกกับพื้นเย็นเฉียบตรงหน้าอย่างแน่นอน แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดเอวบางของเธอไว้ก
