สายน้ำจ้องมองออกไปยังทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอยในขณะที่กำลังเดินทางกลับจากคังนึงหลังจากที่พักผ่อนหย่อนใจได้สองคืนเพราะจะต้องกลับไปทำงานต่อ
ภาพความฝันลอยวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอดคิดเสียไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเพ้อไปเอง
“เป็นอะไร เห็นนั่งนิ่งมาตลอดทางเลย” ฮันซอนมินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกคนดูเงียบกว่าตอนมาอย่างลิบลับ
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยอ่ะค่ะ”
“เรื่องอะไรล่ะ บอกฉันได้ไหม บางทีฉันอาจจะช่วยเธอได้นะ” เขาเลิกคิ้วเพื่อรอให้สายน้ำเล่าให้ฟัง หญิงสาวชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
“ทำไม...คุณต้องเรียกฉันว่าซองอึนด้วยคะ”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ” เขาไม่ตอบแต่กลับเอียงคอถามเสียงอ่อนจากนั้นจึงเอนกายลงยื่นแขนไปสวมกอดไหล่เล็กของสายน้ำไว้จากทางด้านหลัง
“ไม่ใช่นะคะ คือ...ฉันเคยฝันเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงน่ะค่ะ แล้วในความฝันเธอก็ชื่อซองอึนด้วย” สายน้ำเงยหน้ามองเขาด้วย
