เรือสปีดโบ้ทของรีสอร์ทค่อยๆจอดเทียบที่ท่าเรือหน้าหาดบนเกาะไข่มุก ซึ่งมีกลุ่มคนงานไปยืนรอต้อนรับกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ร่างสูงโปร่งเดินขึ้นเรือมาอย่างทุลักทุเลโดยมีสมใจและตะวันช่วยกันประคองขึ้นมานั่งบนรถเข็นที่เตรียมไว้ให้ ก่อนที่คุณหญิงพิมพ์พรและชาณาทิปจะเดินตามหลังขึ้นมาด้วย
ถึงแม้คุณหญิงจะพยายามคะยั้นคะยอให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขึ้นไปพักรักษาตัวที่กรุงเทพแค่ไหนแต่ก็ต้องยอมแพ้ให้กับความดื้อรั้นของเขาจนต้องเป็นเธอเองที่ต้องมาเฝ้าถึงที่แทน
สายป่านช่วยขนข้าวของไปเก็บที่เรือนใหญ่อีกแรง เมื่อเตมินทร์มาถึงห้องนอนหญิงสาวจึงขอตัวกลับบ้านไปเพราะเกรงใจคุณหญิงพิมพ์พรที่ดูท่าจะหวงลูกชายเป็นพิเศษเพราะสายตาคมกริบที่คอยจับตาดูสายป่านมาตั้งแต่โรงพยาบาล
“เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหน” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามในขณะที่หญิงสาวเพิ่งจะจัดกระเป๋าสัมภาระที่ขนมาจากโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเตรียมตัวออกจากห้องไป
