เขาออกแรงเหวี่ยงร่างเล็กนั้นลงบนที่นอนแค่เพียงเล็กน้อยทว่าร่างนั้นกลับลอยลิ่วลงไปอย่างง่ายดาย เมื่อเห็นเขาทรุดตัวนั่งลงบนเตียงด้วย สมองจึงสั่งการให้ร่างกายขยับหนีไปซุกตัวอยู่ที่หัวเตียงทันที โดยมีหมอนใบใหญ่ติดมือมาปิดร่างตัวเองไว้ด้วย
“ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนั้นด้วย” น้ำเสียงนุ่มนวลแต่กลับไม่ทำให้คนอีกคนวางใจได้เลยสักนิด
“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณมีเงินทำไมคุณไม่ใช้เงินไปทำกับคนที่เขาเต็มใจล่ะ”
“เพราะว่าคนพวกนั้น ไม่ใช่คนที่ฉันเลือกไง” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในขณะที่ยังคงจ้องมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างไม่วางตา
“หมายความว่าฉันคือคนถูกเลือกงั้นสิ”
“ออ ฉันเลือกเธอเพราะเธอไม่เหมือนใคร”
“ฉันไม่หลงคารมคุณหรอก พอกันที” พูดจบจึงก้มลงหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อจะกดโทรหาทศพลให้มารับ ถึงแม้จะรู้ดีว่าเพื่อนสนิทยังคงทำงานอยู่ที่กูวอนในเวลานี้ แต่มันก็คือทางเลือกสุดท้ายที่เธอจะทำได้แล้วจริงๆ “เป็นอะไรอีกเ
