Ep.6
1153 Words
"ด้า...ด้า" เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยจากทางด้านหลัง เรียกให้เธอหันไปมองผ่านความมืดสลัวมีแสงไฟวิบวับส่องเป็นระยะ
"พี่กันต์.." วีด้าเอ่ยออกมาเสียงเบา แม้เธอจะเมามากจนมองอะไรได้ไม่ชัดเจน แต่ก็จดจำใบหน้าคนๆนี้ได้เป็นอย่างดี
"มาเที่ยวหรอ ไม่เจอกันนานเลยนะ"
"....ไม่เจอก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ"
"อย่าเพิ่งพูดตัดเยื่อใยแบบนั้นสิ ฟังพี่ก่อน...."
"ไม่มีอะไรต้องฟัง ต่างคนต่างอยู่" จบคำ วีด้าหมุนตัวคว้าข้อมืออิ๋วเตรียมเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ก็ถูกกันต์รั้งเอาไว้เสียก่อน
"ปล่อย!อย่ามายุ่งกับฉัน!!"
"พี่ขอโทษด้า"
"ปล่อยด้านะไอ้พี่กันต์!" อิ๋วเข้ามาช่วยอีกแรง ตวัดสายตามองชายร่างหนาตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
"อิ๋วพี่ขอคุยกับด้า"
อีกด้าน...
"ไอ้เปอร์ไม่มาหรอวะ" ธามไทเอ่ยถาม ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นโซฟาหนังข้างเซอร์เวย์เจ้าของคลับ
“มันกำลังมีความรัก คงไม่มา”
“ก็จริง” ธามไทยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก สายตากวาดมองรอบๆโซนวีไอพีที่ประจำ หากไม่มาดื่มที่นี่ก็คงเป็นที่ cool club
"ขออนุญาตครับนาย" เสียงลูกน้องเซอร์เวย์เอ่ยขึ้นขัด เรียกให้เจ้านายหนุ่มหันไปมอง รวมทั้งธามไทด้วย
"มีอะไร?"
"ด้านล่างหน้าบาร์มีผู้ชายกับผู้หญิงกำลังทะเลาะกัน ให้ผมโยนออกไปเลยมั้ยครับ"
"ใครวะ?" ได้ยินอย่างนั้นทั้งสองหนุ่มเบนหน้าไปอีกด้านเป็นกำแพงใส มองผ่านผนังกระจกลงไปยังจุดที่ได้รับรายงาน
เซอร์เวย์เพ่งมองด้วยใบหน้าเรียบเฉย ต่างจากธามไท คิ้วหนาขมวดมุ่นภาพที่เห็นคือวีด้านางแบบสาวกำลังผลักไสชายร่างหนา
“มึงจัดการลากออกไปโยนข้างนอกให้หมด” เซอร์เวย์ออกคำสั่ง เขามองเห็นเพียงใบหน้าของหญิงสาว และเห็นเพียงแผ่นหลังหนาของผู้ชายคนนั้น
“ไม่ต้อง!เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“มึงว่าไงนะไอ้ธาม ให้ลูกน้องกูไปจัดการก็ได้ ไม่ได้สำคัญอะไร”
“อย่ายุ่งกับเธอ!”
ปึก!
ธามไทวางแก้วเหล้ากระแทกลงบนโต๊ะอย่างจังจนเกิดเสียง สร้างความมึนงงปนสงสัยให้เซอร์เวย์มากไม่น้อย ซ้ำยังไม่ทันถามไถให้หายข้องใจ อีกคนก็ลุกพรวดพราดออกไปจากโต๊ะ โดยไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อนสนิทแม้แต่น้อย
เท้าหนาก้าวเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ กึ่งเดินกึ่งวิ่งเกรงว่าจะไปไม่ทันเวลา และเป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อร่างสูงดูดีหยุดยืนหน้าบาร์มองซ้ายมองขวา แต่กลับไม่เห็นวีด้าแม้แต่เงา
“ผู้หญิงสองคนตรงนี้หายไปไหนแล้ว?” คนเดียวที่น่าจะเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ เห็นทีจะเป็นบาร์เทนเดอร์ประจำคลับ
“ออกไปกลับผู้ชายเสื้อสีขาวแล้วครับคุณธามไท ทะเลาะกันด้วยครับ” เด็กหนุ่มรุ่นน้องตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ พนักงานทุกคนที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักธามไท
ได้คำตอบ ธามไทรีบวิ่งตามออกไปทันที ขืนมัวชักช้าคงไม่ทันการณ์ ภาพตรงหน้าบริเวณลานจอดรถ วีด้าถูกบังคับให้ขึ้นรถคันสีดำทั้งที่เพื่อนช่วยห้าม แต่กลับสู้แรงผู้ชายไม่ได้ ธามไทไม่รอช้ารีบสาวเท้าหนาเข้าขวางอย่างไม่กลัวเกรง
“โอ๊ยย! ไอ้พี่กันต์อิ๋วเจ็บนะ” เสียงแหลมบ่นกระปอดกระแปดด้วยความเจ็บเมื่อถูกผลักจนร่างของหล่อนเซถลาชนเข้ากับรถยนต์จอดอยู่ไม่ไกล
“ขอโทษ...พี่บอกแล้วไงขอคุยกับด้าก่อน พี่อยากปรับความเข้าใจ”
“อิ๋วเจ็บมากมั้ย ปล่อยฉันนะเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก” วีด้าพยายามใช้แรงอันน้อยนิดที่หลงเหลือ สะบัดแขนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของกันต์ แต่กลับไม่เป็นผล
“ไม่..พี่ไม่ปล่อย”
“ปล่อยมือมึงออกไปจากคนของกูซะ” เสียงทุ้มกดต่ำของคนมาใหม่เอ่ยขึ้น เรียกให้ทั้งสามคนหันไปมอง
“คุณธามไท!”
“ไอ้ธาม!เกี่ยวอะไรกับมึงวะ”
“มึงคงลืมสินะ กูชนะ! วีด้าเป็นของกู”
“...” ไม่ใช่แค่กันต์ที่เงียบไป วีด้ากับอิ๋วก็นิ่งเงียบเช่นเดียวกัน ไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดประโยคนี้ออกมา 'สำหรับเขาฉันคงเป็นของเดิมพันสินะ หึ!ไม่ลืมก็ดี ถึงทีฉันบ้างจะเอาคืนทุกคนให้สาสมเลยคอยดู'
“ปล่อยมือมึงซะไอ้กันต์”
วีด้าสบัดแขนอีกครั้ง แต่ทว่า ครั้งนี้กลับหลุดพ้นจากกันต์อย่างง่ายดาย รีบเดินไปหาอิ๋วยืนข้างธามไท ตอนนี้คงมีเขาคนเดียวที่ช่วยเธอได้
“ด้า คุยกับพี่ก่อนได้มั้ย”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ทุกอย่างมันจบไปแล้ว” ฉันจ้องมองพี่กันต์ด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่หลงเหลือความรู้สึกดีๆให้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
“ด้าพี่ขอโทษ...”
“ด้าว่าเรากลับกันเถอะค่ะ...” มือบางยกขึ้นควงแขนชายหนุ่มข้างกาย ไม่สนใจฟังคำพูดแฟนเก่าซักนิด ประโยคแทนตัวด้วยชื่อเล่นทำธามไทชะงักไปเล็กน้อย พลางเหลือบสายตามองแขนเรียวเล็ก เผลอยกยิ้มมุมปากอย่างลืมตัว
“ครับ” ใบหน้าหล่อเหลาดูดีแสยะยิ้มร้ายอย่างเย้ยหยันให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินพาหญิงสาวเดินออกไปจากตรงนั้น
“อย่าตามมานะไอ้พี่กันต์” อิ๋วเอ่ยทิ้งท้าย รีบสับขาวิ่งตามเพื่อนไป
“ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ”
“อืม...ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่รบกวนคุณธามไทดีกว่าค่ะ ฉันมากับเพื่อน” ฉันปฏิเสธเพราะไม่คิดจะกลับไปกับเขาแต่แรก
“ตามนั้น”
“เอ่อ...ยัยด้า พ่อฉันโทรมาตามอ่ะ แกกลับกับคุณธามไทนะ รบกวนด้วยนะคะ..” อิ๋วแย้งขึ้น ไม่อยากให้เพื่อนพลาดโอกาสทอง 'เพื่อนบ้าจะปฏิเสธทำไมเนี่ย เขาอุตส่าห์มีน้ำใจ' ไม่วายก้นด่าเพื่อนในใจ
“...” วีด้าทำได้เพียงตวัดสายตาดุเพื่อน ฉันรู้นะ ยัยอิ๋วแกคิดจะทำอะไร
“ครับ..” มือหนาเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งให้หญิงสาวขึ้นรถ ก่อนจะรีบพาตัวเองไปยังฝั่งคนขับ เสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ดังกระหึ่มทั่วทั้งลานจอด เท้าหนาเหยียบคันเร่งขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว สายตาคมชำเลืองมองหญิงสาวข้างกายเป็นระยะสลับกับมองถนนเบื้องหน้า ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากบาง ราวกับว่าเธอกำลังจมอยู่กับความคิดบางอย่าง
“คุณรู้หรอคะ ฉันอยู่คอนโดไหน”
“บอกมาสิ”
“คอนโดCค่ะ”
คิ้วหนาขมวดเป็นปม ผมจำได้เคยมาส่งวีด้าที่นี่เมื่อสองปีก่อน ตอนนี้เธอยังอยู่ที่เดิมอย่างนั้นหรอ
- Writer
