หลักฐาน
1144 Words
วาโย....
เช้าวันต่อมา
"ฮือ ฮือ ฮือ"
เสียงสะอื้นร้องไห้ของใครสักคนดังเข้ามาในหูขณะที่เขากำลังหลับ เขาพยายามที่จะปรับสายตาเพื่อจะโฟกัสไปที่ต้นเสียงนั้น อาการปวดหัวเริ่มเข้ามาอีก สงสัยมะคืนเขาคงจะดื่มหนักไปหน่อย ใช้เวลาสักพักเขาก็ลุกขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียงและหันไปเจอกับใครคนหนึ่งทีนั่งอยู่บนเตียงนอนเตียงเดียวกับเขาในตอนนี้ และด้วยสภาพที่ดูล่อแหลมด้วยกันทั้งคู่ทำให้ไม่ต้องเดาเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
"นี่มันเรื่องเหี้ยไรวะ"
เขาตกใจมากเพราะคนที่นั่งร้องไห้อยู่ตอนนี้คือ น้ำใส คนที่เรียนร่วมคณะของเขานั่นเอง และด้วยสภาพร่างกายของเธอที่มีเพียงผ้าห่มคลุมไว้ถึงหน้าอก มันปิดบังร่องรอยบนร่างกายของเธอไม่ได้ทั้งหมด ตามลำคอ ตามเนินอกของเธอ มันเป็นรอยดูดแดงช้ำเต็มไปหมด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครทำแต่เขาก็ยัง งง กับตัวเองอยู่ว่ามาอยู่กับเธอในห้องนี้ได้ยังไง
"ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไง" นั่นคือคำถามแรกที่เขาถามออกไป
"ฮือ ฮึก ฮึก " เธอยังคงสะอึกสะอื้นอยู่แบบนั้นจนเขาเริ่มรำคาญ ตอบก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่ร้องไห้อยู่นั่น
"จะร้องอีกนานมั้ยวะ!!! แม่งเอ้ยยยยยยย"
น้ำใส....
เขาดูหงุดหงิดมากเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบแล้วเธอจะบอกเขาได้ยังไงว่าเธอเป็นคนพาเขาเข้ามาเอง เธอมีอะไรกับเขาไปแล้วด้วย เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอต้องการให้มันเกิด เธอต้องการให้เขารับผิดชอบกับเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะมันจะเป็นหนทางเดียวที่ทำได้ เธอจึงจำใจต้องโกหกออกไป
"เมื่อคืน โยเมามาก แล้ว....โยก็เข้ามาในห้องเรา แล้วโยก็......"
"................."
"โยเข้ามา เอ่อ เข้ามาบอกเรา โยบอกว่าชอบเรา แล้ว เรา ก็มีอะไรกัน"
"ไม่อ่ะ ไม่จริง เธอโกหก ฉันจะบอกชอบเธอได้ยังไง ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอ ฉันไม่เชื่อหรอกนะ กับสิ่งที่เธอพูด"
"โยจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่หลักฐานทุกอย่างมันก็ปรากฏอยู่ให้เห็นอยู่แล้ว"
เธอฝืนตัวลุกขึ้นยืน และมองไปที่คราบเลือด และคราบอะไรต่างๆ ที่เปรอะอยู่บนที่นอน เขาเองก็ดูตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เห็นและคงปฎิเสธไม่ได้
"และอีกอย่าง เมื่อคืน โยไม่ได้ป้องกัน"
"เธอต้องการอะไร"
"โย ต้องรับผิดชอบเรา"
"รับผิดชอบ??? "
เธอกับเขาจ้องตากัน ดูก็รู้ว่าเขาไม่โอเคกับสิ่งที่เธอบอก ใครมันจะไปโอเคล่ะ ในเมื่อเขาโดนบังคับให้รับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ถามว่าเธอรู้สึกผิดมั้ยกับสิ่งที่ทำลงไป รู้สึกสิ เธอรู้ดีทุกอย่างแล่ะ แต่เธอไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จะว่าเธอเลวก็แล้วแต่ใครจะมอง แต่ที่เธอทำเพราะเธอมีเหตุผล แม้จะเป็นเหตุผลที่โคตรเห็นแก่ตัวก็ตาม....
วาโย....
เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับน้ำใสมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิด แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เขาจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับมัน ในตอนนั้นเขาคิดว่ามันเป็นความผิดของเขาเองทั้งหมดที่ไปล่วงเกินน้ำใส แต่.....ผ่านไปไม่นาน เขาก็ได้รู้ความจริง ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคืออะไร
น้ำใส....
หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอคิดว่าจะมาคุยกับเขาให้รู้เรื่อง และในเวลาต่อมาเธอเลยตัดสินใจมาหาเขาที่บ้านแม่บ้านบอกว่าเขายังไม่กลับมาเลยให้เธอไปนั่งรอข้างในและเมื่อเข้าไปเธอก็เจอกับอาของเขา
"หนูน้ำ??"
"อาดา!!!"
...............
เวลาต่อมา....
"แกทำแบบนั้นได้ยังไงตาโย ยังไงแกต้องรับผิดชอบหนูน้ำ" อาของเขาพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้านเขามองมาที่เธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่กับอาของเขาที่ห้องรับแขก
"ไม่ครับ จะไม่มีการรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"
"แกจะไม่รับผิดชอบได้ยังไง แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า ความรับผิดชอบมีมั้ย อาไม่เคยสอนให้เราเป็นคนแบบนี้นะตาโย" ตอนนี้เธอได้แต่นั่งก้มหน้า บีบมือตัวเองที่วางอยู่บนหน้าตัก เหงื่อเริ่มไหลซึมออกมาทีละนิดเธอไม่อาจเงยหน้ามองเขาได้เลย มันรู้สึกผิดและละอายใจ
"ยังไงๆ แกก็ต้องรับผิดชอบกับการกระทำของแก" นั่นคือสิ่งที่อาของเขาพูดกับเขาหลังจากที่เธอมาพูดเรื่องราวต่างๆ ให้ท่านได้รับรู้
"ผมขอคุยอะไรกับยัยนี่หน่อยนะครับ"พูดเสร็จเขาก็ลากแขนเธอออกมาจากห้องทันที เขาพาเธอออกมาคุยที่ริมสระน้ำหลังบ้านของเขา
"ใครอนุญาตให้เธอมาวุ่นวายที่บ้านของฉัน ห๊ะ!!!! "
"ความจริงเราไม่อยากมาหรอกนะ แต่โยไม่ทำอะไรเลย เจอหน้ากันที่มหาลัยโยก็คอยแต่หลบหน้าเรา โยจะให้เราทำยังไงล่ะ ในเมื่อโยทำเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เราก็ต้องมาเรียกร้องสิทธิ์ที่เราควรจะได้รับสิ"
"หึ เรียกร้องสิทธิ์งั้นเหรอ???? " เขาบีบแขนเธอจนเธอปวดร้าวไปถึงกระดูก
"อ๊ะ เราเจ็บนะ"
"หึ เจ็บงั้นเหรอ เธออย่ามาเสแสร้ง!!! " เขายังไม่ได้ปล่อยแขนเธอเลยยังคงบีบอยู่อย่างงั้น และเริ่มแรงขึ้นๆ จนเธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เราเจ็บจริงๆ นะ ปล่อยเราก่อน"
เธอพูดจบเขาก็ผลักเธอออกจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น
"คิดว่าฉันอยากแตะเนื้อต้องตัวเธอมากนักรึไงวะ แม่งโคตรขยะแขยงเลยเอาตรงๆ "
คำพูดร้ายกาจยังคงถูกพ่นออกมาจากปากของเขา
"ถ้าไม่อยากแตะ โยมาข่มขืนเราทำไม"
"เหอะ ข่มขืนงั้นเหรอ เธอบอกว่าฉันข่มขืนเธองั้นเหรอ"
"........."
เอาตรงๆ เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาเลยตอนนี้ มันเหมือนคนมีชนักติดหลังอยู่ เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าความจริงคืออะไร
"เอาไปดูให้เต็มตา"
เขาโยนโทรศัพท์ลงมาบนตักเธอ เธอค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอย่างช้าๆ ตอนนี้หน้าจอของเขามันอยู่ตรงหน้าวีดีโอที่รอให้เธอกดเล่นวีดีโอ
และเมื่อเธอกดเข้าไปดู สิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้เธอพูดไม่ออก..........
- Writer
