“ไม่เอาครับลูกเสียมารยาท ขอโทษด้วยนะคะคือว่าหมิงซูเขาไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นเท่าไร” เจียงชุนหรานรีบขอโทษเถ้าแก่เนี้ยทันทีที่เธอเห็นว่าลูกชายเสียมารยาท
“ไม่เป็นไรค่ะ ห่าวหรวนพาน้องไปเล่นกันที่หน้าบ้านนะพี่จะคุยงานกันก่อน” เย่วซินบอกให้น้องชายพาเด็ก ๆ ออกไปเล่นด้านนอก
“ครับพี่ซินซิน ไปจ้ะลี่มี่ ไปเถอะแต่ว่านายชื่ออะไร พี่ยังไม่รู้จักชื่อเลย” ห่าวหรวนเอ่ยถามเขาไม่รู้ว่าจะเรียกเด็กน้อยคนนี้ว่าอะไร
“ผมชื่อเจียงหมิงซู อายุหกขวบครับ” เจียงหมิงซูแนะนำตนเองชัดถ้อยชัดคำ
เมื่อเย่วซินเห็นว่าน้องชายพาเด็ก ๆ ออกไปแล้วเธอจึงถามพี่หลู่จิ้งกับพี่หลู่ข่าย
“พี่ ๆ ทานอาหารกันมาหรือยัง” เย่วซินหันไปถามทั้งสองคน
“เรียบร้อยแล้วครับเถ้าแก่เนี้ย” หลู่จิ้งตอบ
“อย่างนั้นเรามาคุยรายละเอียดกันเลยนะคะ”
จากนั้นเย่วซินอธิบายรายละเอียดงานร้านขายผ้าและเครื่องนอน เย่วซินบอกถึงรูปแบบในการจัดร้าน เจียงชุนหรานที่ได้ฟังเย่ว
