บทที่ 1
1126 Words
ในยามเช้าตรู่ของวันที่สายฝนพรำ ทุกตารางนิ้วของท้องถนนเต็มไปด้วยหยาดน้ำฝนที่เจิ่งนอง คราใดรถลีมูซีนสีดำสนิทวิ่งผ่าน สายน้ำเหล่านั้นก็กระเซ็นกระซ่านอันเกิดจากขอบล้อสัมผัสกับผิวน้ำที่เจิ่งนองบนผิวถนน
รถลีมูซีนติดฟิล์มหนาทึบสีเดียวกันกับสีรถ คันแล้วคันเล่าได้แล่นผ่านถนนสายนี้ เพื่อตรงไปยังสุสานของตระกูลคาดิโอร์
อาณาบริเวณเกือบสิบไร่ของสุสานคาดิโอร์ แทบไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับการจอดรถหรูราคาแพงเหยียบสิบล้าน ที่เหล่าบรรดามาเฟียในกรุงโรมต่างก็ขับมาเพื่ออวดความร่ำรวย และเพื่อเป็นการเบ่งอำนาจข่มฝ่ายตรงกันข้ามให้ดูด้อยกว่าตนเอง
มาเฟียเหล่านี้ถ่อสังขารเดินทางมายังสุสานคาดิโอร์ หาใช่เพราะต้องการมาเคารพศพของอัลแบโตร์ คาดิโอร์ ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวของเหล่ามาเฟียไม่!
แต่พวกเขามาเพราะต้องการรู้ว่าใคร? จะถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าครอบครัว กุมอำนาจเงิน อำนาจบารมีของเหล่ามาเฟียทั้งหมดในกรุงโรม แทนอัลแบโตร์ คาดิโอร์ หัวหน้าครอบครัวคนเก่า ที่ลอบถล่มด้วยอาวุธสงคราม ขณะเดินทางจากสนามบินกลับมายังคฤหาสน์คาดิโอร์
“มึงคิดว่าตาเฒ่ารอสโซจะเลือกใครให้เป็นดอน แทนไอ้อัลแบโตร์ ที่นอนเน่าอยู่ในโลงศพ”
ฟิลิโป หนึ่งในมาเฟียที่เคยอยู่ใต้การปกครองของอัลแบโตร์ เอ่ยถามเพื่อนขณะเดินกางร่มฝ่าสายฝนตรงไปยังบริเวณจัดพิธีฝังศพ
“บอกตามตรงว่ากูเดาใจตาเฒ่ารอสโซไม่ถูก ว่ามันจะเลือกใครให้มาแทนที่ไอ้อัลแบโตร์”
โลเรนซาส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่อาจให้คำตอบกับเพื่อนได้ ก่อนจะเค้นเสียงพูดต่อด้วยน้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“กูไม่สนใจว่าตาเฒ่ารอสโซมันจะเลือกใครเป็นดอนคนใหม่ ขอแค่เพียงอย่าให้มันเลือกไอ้เด็กเมื่อวานซืน ลูกชายของไอ้อัลแบโตร์ขึ้นมาเป็นดอนแทนพ่อของมันก็แล้วกัน”
ขณะเค้นเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจนั้น ดวงตาทั้งคู่ของโลเรนซาไหววาบเพราะไฟโทสะ ทั้งอิจฉา ทั้งแค้น หากคนที่เขากำลังพูดถึง ได้ขึ้นเป็นดอนคนใหม่ กุมอำนาจของมาเฟียที่มีอยู่ทั้งหมดในกรุงโรม
“ไม่แน่เหมือนกัน โลเรนซา มึงมองดูสิ ตาเฒ่ารอสโซดูท่าจะพิศวาสไอ้เด็ก
เมื่อวานซืนเอามาก กูได้ข่าวมาว่าตอนไอ้อัลแบโตร์ถูกถล่มยิงจนตัวพรุน ตาเฒ่ารอสโซ มันไปถึงที่เกิดเหตุแทบจะทันที มันทั้งเห็นอก เห็นใจ และสงสารไอ้เด็กคนนี้มาก”
ฟิลิโปบุ้ยปากพยักพเยิดให้เพื่อนรัก มองไปยังภาพข้างหน้าตรงบริเวณพิธีฝังศพ ซึ่งภาพที่เขาและโลเรนซาเห็นก็คือดอนรอสโซ มาเฟียรุ่นใหญ่ในวัยเจ็ดสิบปี ยืนเคียงคู่อยู่กับลูกชายของคนตายในตลอดเวลา
โลเรนซากัดฟันกรอด จ้องมองภาพตรงหน้าเขม็ง เค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธจัดระคนอิจฉาเป็นที่สุด
“กูไม่มีวันยอมแน่ ฟิลิโป กูไม่ยอมให้ไอ้เด็กเมื่อวานซานขึ้นมาเป็นดอนแทนที่พ่อของมัน และกูจะไม่ยอมก้มหัวให้มันเด็ดขาด”
ฟิลิโปกระตุกยิ้มหยันกับน้ำเสียงเค้นพูดอย่างคลั่งแค้นของเพื่อนรัก เขาเหลือบสายตามองคนที่กำลังเดินตีคู่กันกับเขา ตรงไปยังบริเวณจัดพิธีฝังศพ จากนั้นก็เติมเชื้อฟืนไฟ เพิ่มความโกรธ สร้างความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลคาดิโอร์ให้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า
“รู้ไปถึงไหน คงอายไปถึงนั่น ที่คนแก่ผมหงอกอย่างเราสองคน ต้องก้มหัวให้กับมัน ถ้ามาเฟียอย่างมึงไม่อยากอับอายขายขี้หน้าคนอื่นๆ มึงต้องทำอะไรสักอย่างไม่ให้มันได้ขึ้นเป็นดอน”
“กูสาบานว่าจะไม่มีทางก้มหัวให้กับมันแน่” โลเรนซาย้ำเสียงห้วน
“อย่าดีแต่เห่าอยู่ในกรง มึงต้องลงมือทำด้วย”
ฟิลิโปยุส่งคนที่กำลังกัดฟันดังกรอดๆ ด้วยความแค้น แถมยังจ้องมองไปยังว่าที่ดอนคนใหม่เขม็งอย่างไม่กะพริบตา
“กูลงมือแน่ มึงไม่ต้องกลัว ฟิลิโป”
โลเรนซารับคำ หัวสมองกำลังทำงานอย่างหนัก คิดหาวิธีกำจัดอีกหนึ่งเสี้ยนหนามให้พ้นเส้นทางความยิ่งใหญ่ของตนเอง
“ต้องรีบหน่อยนะเพื่อนรัก อย่าลืมว่าอีกเจ็ดวันหลังจากนี้จะมีการเลือกดอนคนใหม่แล้ว ถ้าตาเฒ่ารอสโซยังคงพิศวาสไอ้เด็กเมื่อวานซืนจอมโอหังอยู่เช่นนี้ แกก็ไม่มีทางไปถึงฝันแน่”
ฟิลิโปลอบยิ้ม เขาฉลาดในเรื่องการใช้คำพูดและใช้สมองเชิดคนอื่นให้ทำตามคำยั่วยุ เรื่องยืมมือคนอื่นฆ่าศัตรู เขาถนัดยิ่งนัก
“ไม่ต้องห่วง ภายในเจ็ดวันนี้ พวกเราต้องได้มายืนในสุสานของตระกูลคาดิโอร์อีกครั้งแน่”
โลเรนซารับคำเสียงเย็น ดวงตาทั้งคู่กระหายไปด้วยเลือดของคนในตระกูลคาดิโอร์
ยิ่งเพื่อนรักหน้าโง่เผยความโกรธแค้น กระหายในตำแหน่งอันยิ่งใหญ่สูงสุดในวงการมาเฟียมากเพียงใด ฟิลิโปก็ยิ่งยั่วยุ เพิ่มเชื้อฟืนไฟความโกรธแค้นให้กับโลเรนซามากเท่านั้น
“ใช่ วันนี้เรามาเพื่อฝังศพพ่อของวัน อีกเจ็ดวันข้างหน้า เราจะมายืนที่นี่อีกครั้ง เพื่อส่งมันไปรับใช้พ่อของมันในยมบาล” ฟิลิโปเพิ่มความกระหายในรสเลือดให้กับโลเรนซา ลอบยิ้มเยาะตรงมุมปาก เค้นเสียงเยาะหยันหุ่นเชิดหน้าโง่อยู่ในใจ
‘ไอ้โลเรนซา ไอ้โง่ ถ้ารู้ว่ายุขึ้นแบบนี้ กูยุมึงให้ฆ่าไอ้อัลแบโตร์ตั้งนานแล้ว’
“แน่นอน ฟิลิโป กูไม่มีทางยอมให้มันผงาดขึ้นมาเป็นดอนแทนที่พ่อของมันอย่างแน่นอน กูจะกำจัดมันให้สิ้นซาก คนที่จะได้ขึ้นเป็นดอนคนใหม่จะต้องเป็นกู!”
โลเรนซาเค้นเสียงย้ำด้วยความมั่นใจ ดวงตาทั้งสองเป็นประกายเมื่อนึกถึงตำแหน่งอันหอมหวานและยิ่งใหญ่ที่สุดในการเดินบนเส้นทางมาเฟีย นั่นก็คือการเป็นดอน ออฟ ดอน เป็นหัวหน้าครอบครัวของมาเฟีย บรรดามาเฟียทุกคนที่อยู่ในกรุงโรม และในอิตาลีจะต้องก้มหัวให้กับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
- Writer
