“อย่าพูดมากไอ้มาค์โก้ หากาแฟแก่ๆ ให้กินหน่อย”
ลูฟร์โบกมือไล่ลูกน้อง ที่เริ่มทำตัวเป็นพ่อแก่บ่นไม่เลิก ทำเอาเขารำคาญจับใจ
และแทนที่จะทำตามคำสั่งของเจ้านาย มาค์โก้กลับบ่นอุบไม่เลิก “ดอนครับ ทำไมตอนต้องทำร้ายตัวเองด้วยการดื่มเหล้าด้วยล่ะครับ ดอนดื่มเหล้าเพื่อให้ลืมคุณชาครียาหรือครับ”
ลูฟร์ส่ายหน้าปฏิเสธ เผยความเจ็บปวดให้เห็นผ่านใบหน้าอิดโรย และดวงตาอันแดงก่ำ ขณะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงติดแผ่วเบา
“เราไม่ได้ดื่มเพื่อให้ลืมชาครียา เราเพิ่งรู้ใจตัวเองว่ารักชาครียามาก ก็ตอนเธอหนีเราไปแล้ว หนึ่งปีกับอีกสองเดือนที่เธอหนีเราไป เราไม่เคยลืมเธอแม้วินาทีเดียว”
เพราะอยู่รับใช้ลูฟร์มาตั้งแต่เด็ก เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งลูกน้อง และทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ด คอยเป็นดั่งเงาให้กับลูฟร์แทบตลอดเวลา มาค์โก้จึงรู้ว่าเจ้านายเสียใจมากเพียงใด ที่ต้องสูญเสียชาครียาไป
“ดอนครับ ผมขอโทษที่ตามหาคุณชาครียาไม่พบสักที”
