13
1045 Words
13
มายากำลังหายใจไม่ออก เพราะริมฝีปากและลิ้นหนาที่รุกรานอยู่ภายในโพรงปากนั้น ดูดดึงแลกรัดจนเธอคิดอะไรไม่ออก สมองมันว่างเปล่า เริ่มขาดอากาศหายใจ หากเขาไม่ถอนเรียวปากออกมีหวังได้ขาดใจตายเป็นแน่ และแล้ววินาทีที่รอคอยก็มาถึง ภาคย์ยอมถอนริมฝีปากของเขาออก จ้องมองดวงหน้างามแดงเรื่อด้วยสายตาที่คุกรุ่นไปด้วยเพลิงพิศวาส หญิงสาวรีบสูดลมหายใจเข้าปอดทันที ก่อนที่ออกซิเจนในร่างกายจะหมดไป
“ปล่อยยาไปเถอะ...ยาจะไม่บอกเรื่องนี้กับโชค ปล่อยยาไปเถอะนะคะ ถ้าโชครู้ว่าคุณภาคย์ทำแบบนี้กับยา เขาต้องโกรธคุณแน่นอน” หญิงสาวพยายามอ้อนวอนร่างหนาที่เกยทับร่างตนเองอยู่ ภาคย์ไม่ทำตามยังคงกอดก่ายร่างบางต่อไป พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างสมเพช
“เธอนึกเหรอว่ามันจะไม่รู้ มันรู้เรื่องทั้งหมด ป่านนี้มันกำลังมีความสุขกับเงินที่ฉันให้อยู่ ส่วนเธอก็มาสนุกกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ” มายาฟังคำพูดของเขาเริ่มสับสน เขาพูดถึงเรื่องอะไร คำพูดของเขานั้นคล้ายจะบอกเธอว่าโชคชัยรู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี ตอนนี้โชคชัยกำลังสนุกกับเงินที่เขามอบให้ หมายความว่ายังไง
“คุณพูดถึงเรื่องอะไร ยาไม่เข้าใจ”
“แม่สาวน้อยที่ไม่เดียงสา ไม่ต้องรู้อะไรมากหรอกรู้แค่ว่าไอ้โชคมันขายเธอให้กับฉันแค่นั้นก็พอ เสียเวลามามากแล้ว ทำงานให้คุ้มกับเงินที่ฉันเสียไปได้แล้วมายา” เขาพูดเสียงเน้น มายาตื่นตะลึงกับคำพูดของเขาเป็นยิ่งนัก ‘ขาย’ โชคชัยขายเธอให้ผู้ชายคนนี้อย่างนั้นหรือ ไม่จริงเขาโกหก คนรักกันจะทำอย่างนี้ได้อย่างไร มายาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด
“คุณโกหก โชคไม่ทำอย่างนั้นหรอก เขารักฉัน ไม่มีวันทำอย่างนั้น” เธอตะโกนใส่หน้าเขา
“เธอเชื่อหรือไม่เชื่อฉันไม่สน ฉันสนแต่ว่าเธอคืออาหารจานใหม่ของฉัน ที่ตอนนี้ฉันก็กระหายจะลิ้มรสชาติของอาหารเต็มแก่แล้ว มีอะไรค่อยพูดกันหลังจากที่ฟาดเธอเข้าปากก็แล้วกัน”
เรียวปากหนาทาบทับริมฝีปากบางที่เผยอปากค้างอีกครั้งด้วยความตกใจกับคำพูดที่ได้ยิน ส่งผลให้เรียวลิ้นหนาข้ามผ่านเข้าไปในโพรงปากหวานได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง กลีบปากบางถูกจองจำด้วยปากใหญ่อีกครั้ง ส่วนชุดนอนของเธอนั้นกลับถูกปลดปล่อยให้หลุดออกจากร่างกาย ด้วยการกระชากขาดเพียงสองสามครั้ง ความร้อนของฝ่ามือที่โลมไล้เนื้อแท้หลังจากที่ชุดนอนถูกกระชากจนขาดวิ่น มายาเริ่มดิ้นรนให้ตัวเองได้พบเจอกับคำว่าอิสระ แต่ว่าคำๆ นั้นเหมือนจะไกลความเป็นจริงมาก
เรียวลิ้นหนากวาดต้อนจนเธอเริ่มพ่ายแพ้ บางอย่างที่กำลังก่อตัววนอยู่ที่ช่องท้อง เธอเสียววาบเมื่อมือใหญ่ของเขาตะปบที่เนินสาวอวบใหญ่ ลูบไล้เบาๆ ผ่านชั้นในตัวจิ๋ว สมองสั่งการน้อยลง อาการขัดขืนเริ่มเป็นตอบสนองและยินยอม อาจจะเป็นเพราะความไร้เดียงสาที่มีน้อยกว่าความช่ำชองของเขา มันทำให้เธอคล้อยตามสัมผัสที่เขาเป็นผู้ก่อขึ้นมาได้ไม่ยาก
เขาลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางขัดขืนของเธอนั้นลดน้อยลง ย่ามใจคิดว่ามายาที่แสแสร้งกำลังจะกลายร่างเป็นมายาผู้ร้อนแรง เขาผละจากริมฝีปากที่บวมเจ่อจากรสจูบ ไต่ลงไปตามลำคอจนกระทั่วถึงทรวงอกที่ห่อหุ้มด้วยชั้นในสีหวาน หมายจะใช้ฝ่ามือปลดสิ่งที่พันธนาการความสวยงามคู่นี้ หากแต่มีบางอย่างทำให้เขาตะโกนออกมาเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย!!...” ภาคย์ร้องออกมาสุดเสียง เมื่อฟันคมกริบของมายากัดที่บ่าแข็งแรงของเขาอย่างแรง เขารีบสะบัดตัวออกจากไรฟันคมนี้อย่างรวดเร็ว มายาผลักร่างหนาด้วยแรงทั้งหมดที่มี หมายจะวิ่งตรงไปที่ประตูลืมนึกไปว่าสภาพร่างกายของเธอตอนนี้ล่อแหลมมากขนาดไหน
“ว้าย!!...ปล่อยนะ...ปล่อยสิ...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย” เธอทั้งร้องทั้งดิ้น ทั้งถีบทั้งถอง ทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเองได้รับอิสระจากลำแขนที่รัดร่างตัวเองอยู่
“หยุดแหกปากได้แล้ว ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ถ้าไม่เลิกแหกปากฉันจะเรียกให้คนงานขึ้นมานอนกับเธอทีละคน รับรองเธอไม่ได้นอนยันเช้าแน่ เลือกเอาจะนอนกับฉันคนเดียวหรือว่าจะนอนกับผู้ชายทุกคนในไร่” มายาแทบจะหยุดลมหายใจ ถ้าเธอเลือกได้จะไม่เลือกทั้งสองอย่าง
“ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่เต็มใจ ฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลย โชคเขาหลอกฉัน...หลอกให้ฉันมาที่นี่ ฉันไม่รับรู้เรื่องซื้อขายอะไรทั้งสิ้น ปล่อยฉันไปเถอะ” น้ำตาของมายานองหน้าอย่างน่าสงสาร หากแต่ความรู้สึกนั้นไม่มีในหัวใจที่ด้านชาของเขา ผู้หญิงก็คงเหมือนกันหมด มักมาก ไม่รู้จักพอ เห็นแก่เงินและความสุขสบายที่เขายื่นข้อเสนอให้ เธอคนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงที่ผ่านๆ มา
“ข้อที่เธอโดนหลอกมาฉันไม่รับรู้ด้วย แต่คนอย่างฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ และตอนนี้ฉันอยากได้เธอก็ต้องได้เหมือนกัน” ชั้นในสีสวยถูกกระชากออกจากร่างกายบอบบางทันที มือหนาคว้าหมับที่ทรวงอกสล้างที่เบ่งบานเต็มฝ่ามือ บีบเคล้นความอวบใหญ่พร้อมกับริมฝีปากที่ทาบทับลงมากลับปากนุ่ม มายาเหมือนคนไร้ซึ่งหนทางหนี หนทางหนีที่ดูจะห่างไกลเกินกว่าที่จะเดินไปถึง ร่างกายของเธอนั้นกำลังถูกฟอนเฟ้นอย่างหนักมือ ทรวงอกสองข้างเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือของภาคย์ ส่วนริมฝีปากทั้งบนและล่างถูกชายหนุ่มกัดจนเกิดรอย
- Writer
