มนตราเสน่หา มายาพิศวาส

9

9

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน

ดวงตากลมโตมองสองข้างทางด้วยความตื่นตาตื่นใจ ความสวยงามของสวนดอกกุหลาบที่ขึ้นเต็มพื้นที่ ออกดอกสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว รถเคลื่อนตัวสูงขึ้นไปตามยอดดอย จนกระทั่งมาหยุดนิ่งที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้สักทองทั้งหลัง ปลูกเด่นเป็นตระหง่านอยู่บนเนินเขาลูกเตี้ย บ้านไม้สักหลังนี้มีขนาดใหญ่มาก รูปทรงสเปนดูแปลกตาไปอีกแบบ มายาเกิดความรักให้กับบ้านหลังนี้ทันทีที่เห็น

“ลงไปได้แล้วยา...นั่งมองบ้านอยู่ได้ไม่เคยเห็นหรือไง” เสียงของโชคชัยบ่นเสียงดัง หงุดหงิดรำคาญที่เห็นมายามองตัวบ้านไม่ยอมลงไปจากรถ หญิงสาวจึงก้าวลงจากรถตู้ที่คนรักบอกว่าเป็นรถของที่ไร่ของเขา

การเดินทางของมายาไม่ได้เป็นอย่างที่ตนคิดในครั้งแรก โชคชัยมาที่สถานีขนส่งสายใต้ตามนัดหมาย หากแต่เขามาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงเส้นทางจากกระบี่ไปเชียงราย ด้วยเหตุผลที่ว่า บิดาและมารดาของเขาได้เดินทางไปที่นั่น เพื่อซื้อกิจการไร่กาแฟต่อจากบุคคลอื่น จึงถือโอกาสพักผ่อนไปในตัว ให้เขาและเธอตามไปสมทบที่เชียงราย มายาเชื่อคนรักอย่างสนิทใจนั่งแท็กซี่มายังสนามบินทันที เนื่องจากโชคชัยจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวสิบเอ็ดโมงไว้เรียบร้อยแล้ว

ทั้งคู่เดินทางมาถึงสนามบินประจำจังหวัดเชียงรายในเวลาเที่ยงเศษ พอเดินลงจากเครื่องโชคชัยก็ตรงมายังรถตู้ที่ได้โทรเช่าเอาไว้ เพื่อเดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทาง

ดวงตาคมกล้าของใครคนหนึ่งจ้องมองร่างของหญิงสาวที่ก้าวลงมาจากรถนิ่ง ริมฝีปากหนาได้รูปกระตุกยิ้มอย่างสมเพช ดวงตาที่มองเธอนั้นเหยียดหยาม ก่อนจะสะบัดผ้าม่านให้ปิดลง หมุนตัวเดินกระแทกเท้าลงไปชั้นล่าง เดินออกไปทำงานโดยใช้ประตูหลังบ้าน มายามีความรู้สึกว่ามีคนมองตนอยู่ จึงแหงนใบหน้ามองที่หน้าต่างชั้นบนของตัวบ้าน หญิงสาวเห็นผ้าม่านปลิวไสว ทั้งๆ ที่หน้าต่างปิดสนิท นั่นหมายความว่าความรู้สึกของเธอนั้นเป็นจริง คนที่อยู่ภายในบ้านคงรับรู้การมาของเธอกับคนรัก อาจจะเป็นคนในครอบครัวของโชคชัย หญิงสาวคิดไปในทางที่ดี หญิงสาวอายุประมาณยี่สิบปีสองคนเดินออกมาจากตัวบ้าน เดินตรงมาหาผู้มาเยือนทั้งสอง

“พ่อเลี้ยงบอกให้คุณสองคนขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องก่อนค่ะ” บัวเผื่อนบอกทั้งสองด้วยน้ำเสียงกิริยาที่สุภาพ เธอส่งยิ้มตอบรับยิ้มของมายาที่ส่งมาให้อย่างเป็นมิตร นึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้ ดูท่าทางภายนอกเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน การแต่งกายค่อนข้างรัดกุม ไม่อวดส่วนเว้าส่วนโค้งเหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ ที่เคยมาที่นี่

“พ่อเลี้ยงไม่อยู่เหรอ” โชคชัยเอ่ยถามไม่สนใจคำพูดของบัวเผื่อนที่พูดเมื่อครู่

“ออกไปทางหลังบ้านเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ คุณโชคพักที่ห้องเดิมนะคะ ส่วนคุณผู้หญิงคนนี้ตามบัวเผื่อนมาค่ะ” สาวใช้ร่างเล็กเป็นคนถือกระเป๋าเดินทางของมายา พาแขกผู้มีเกียรติไปที่ห้องพักชั้นบน ส่วนโชคชัยเดินไปพักที่ห้องของตนที่อยู่ชั้นล่าง

มายามองห้องพักที่ต้องอาศัยพักพิงระหว่างที่อยู่ที่นี่ สายตาหวานกวาดมองไปทั่วทั้งห้องด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม ห้องนี้ไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่มีเครื่องอำนวยความสะดวกที่ทันสมัยครบครัน หญิงสาวมาหยุดยืนมองวิวของทุกหญ้าโล่งเตียน มีม้าหลายตัวกำลังกินหญ้าที่กลางสนาม ลมพัดโชยเอื่อยๆ ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น เผลอสูดความหอมของท้องทุ่งเข้าไปเต็มปอด

“ดูท่าทางคุณจะชอบที่นี่นะคะ” บัวเผื่อนเอ่ยถาม หลังจากที่ยืนมองมายาสำรวจห้องร่วมห้านาที

“ชอบจ้ะ ที่นี่อากาศดีมากเลย ฉันไม่เคยเห็นม้าแทะเล็มหญ้าแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเห็นทุ่งหญ้าโล่งเตียนแบบนี้ ไม่เคยได้สัมผัสกับธรรมชาติที่บริสุทธ์ เพราะที่กรุงเทพฯ มีแต่ควันรถและมลพิษ” มายาหันมาตอบคำถาม ก่อนจะหันไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่นานๆ ครั้งจะได้มีโอกาสทำแบบนี้

“คุณพักผ่อนเถอะค่ะ ตอนเย็นพ่อเลี้ยงถึงจะเรียกคุณไปพบ” คำพูดของบัวเผื่อน ทำให้หญิงสาวที่ได้ฟังหันมามองหน้า นึกแปลกใจว่าพ่อเลี้ยงที่ว่านี้ จะเรียกเธอไปพบด้วยเรื่องอะไร หรือว่าพ่อเลี้ยงคนนี้คือบิดาของโชคชัย

“จ้ะ...แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อมายาเรียกว่ายาเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอก” มายาคิดว่าสาวใช้คนนี้คงจะเป็นสาวใช้ของเจ้าของไร่กาแฟคนเก่า พอบิดาของโชคชัยมาซื้อกิจการต่อ สมัครใจที่จะทำงานที่นี่ตามเดิม

“หนูชื่อบัวเผื่อนค่ะ จะให้หนูเรียกว่ายาเฉยๆ ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะทุกคนที่มาพักที่นี่หนูก็เรียกว่าคุณทั้งนั้น เอาเป็นว่าคุณยาพักผ่อนเถอะคะ มาเหนื่อยๆ ถ้ามีอะไรเรียกหนูได้นะคะ” มายาไม่ได้ติดใจอะไรกับคำพูดของบัวเผื่อน ‘ทุกคนที่มาพักที่นี่’ อาจจะเป็นแขกที่มาเยี่ยมเยียนบิดาของโชคชัยก็เป็นได้ จำต้องให้เกียรติในฐานะของแขกเจ้าของบ้าน บัวเผื่อนออกไปจากห้องได้สักพัก มายาจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย นึกแปลกใจที่ห้องน้ำห้องนี้ มีประตูอีกบานหนึ่ง คล้ายกับว่าห้องน้ำห้องนี้ใช้ร่วมกับห้องข้างๆ แต่ที่ทำให้เธอหนักใจก็คือ ประตูบานนั้นไม่สามารถล็อกจากด้านในห้องน้ำ หากจะล็อกต้องล็อกจากด้านนอก ส่วนประตูห้องน้ำที่เข้าจากห้องเธอนั้นสามารถล็อกได้จากด้านใน ระหว่างที่เธออยู่ที่นี่ จะต้องบอกให้โชคชัยทำกลอนที่ประตูอีกบานเสียแล้ว มายาใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาที เพราะกลัวว่าคนที่อยู่อีกห้องจะเปิดประตูเข้ามา ตอนที่เธอกำลังอาบน้ำอยู่

“เป็นยังไงคุณผู้หญิงอย่างว่าคนใหม่ของพ่อเลี้ยงสวยหรือเปล่า” ชบาสาวใช้อีกคนซึ่งมีความสอดรู้สอดเห็น ปากยื่นปากยาวเอ่ยถามบัวเผื่อนที่เดินเข้ามาในห้องครัว

“สวยมาก สวยกว่าคนอื่นๆ ที่เคยมาอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะคุณแสงจันทร์อับเฉาของแกกระเด็นชิดซ้ายไปเลย” บัวเผื่อนตอบอีกฝ่ายอย่างเจ็บแสบ ชบาแทบปรี๊ดแตกเมื่อได้ยินเพื่อนร่วมอาชีพ พูดพาดพิงถึงแสงจันทร์น้องสาวของแสงเดือนภรรยาที่หนีตามชู้ไป