“สวัสดีค่ะพี่วัต”
ลลดาวางมือจากการรื้อของ ทำเสียงให้เป็นปกติ หลังจากเสี้ยววินาทีก่อนหน้านี้สะดุ้ง เพราะตกใจเสียงโทรศัพท์
“ทำอะไรอยู่หลิง”
“หลิงอ่านหนังสืออยู่ค่ะ” เธอไม่ได้โกหก อ่านหนังสือจริง ๆ แต่ไม่ใช่หนังสือเรียน
พศวัตได้ยินแล้วหงุดหงิด คำตอบเมื่อครู่ช่วยพัดเปลวไฟความโกรธให้โชติช่วง เขาค่อย ๆ ระบายความไม่พอใจผ่านมือที่ถือกระป๋องเบียร์เอาไว้ บีบจนมันเริ่มบุบลงไปตามแรงกดเรื่อย ๆ
“พี่วัตล่ะคะ งานเรียบร้อยดีไหม”
“ดี แต่พี่กลับพรุ่งนี้นะ”
“ได้ค่ะ รีบกลับนะคะ หลิงคิดถึง”
“ครับ พี่รักหลิงนะ”
ลลดาได้ยินแล้วมือไม้อ่อนแรง เอกสารที่เมื่อครู่ถือไว้ในมือ ตอนนี้หล่นร่วงลงไปบนพื้นห้องเสียแล้ว
“ขอบคุณนะคะพี่วัต หลิงก็รักพี่วัตเหมือกันค่ะ”
“ครับ พี่ไม่กวนแล้ว หลิงอ่านหนังสือต่อนะ”
“ค่ะ เดี๋ยวก่อนนอนหลิงโทร.หาอีกทีนะคะ”
“ครับ” เขาพูดจบก็วางสาย โยนกระป๋องเบียร์ทิ้งอย่างอารมณ์เสีย ทำไมเมีย
