“กร”
“ว่าไงเพื่อน”
“พอจะรู้จักนักสืบฝีมือดีสักคนไหม” พศวัตถามเพื่อนสนิท เมื่อต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองในอ่างอบนวดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“รู้จัก มีคนนึงที่กูใช้บริการบ่อย ๆ มึงจะเอาเบอร์เลยไหม”
“เอามาดิ” เขาไม่พูดให้มากความ หยิบกระดาษโน้ตกับปากกาโยนให้เพื่อนรักอย่างรวดเร็ว
“อยากรู้ฉิบหายว่ามึงจะสืบอะไร แต่กูไม่ถามแล้วกัน” ทีปกรพูดทุกอย่างจากใจจริง อยากรู้อยากเห็นตามสัญชาตญาณ แต่ก็มีมารยาทมากพอจะให้เกียรติความเป็นส่วนตัว และที่รู้จักนักสืบมากหน้าหลายตา ก็เพราะเคยไหว้วานให้ติดตามคู่แข่งทางธุรกิจอยู่บ่อย ๆ
“ขอบใจที่ไม่ถาม” เขาพูดจบก็ส่งยิ้มพร้อมรับกระดาษโน้ตกลับมา ไม่เสียแรงที่คบกันมานาน ทำงานด้วยกันมาหลายปี และขอให้สบายใจเถอะว่า ไม่ได้จ้างนักสืบเพื่อให้ไปตามฆ่าใครแบบที่เคยตอบคนขับรถ แค่ต้องการหาข้อมูลบางอย่างมาประกอบการตัดสินใจก็เท่านั้น
สองเดือนหลังจากแหกกฎเพื่อให้ได้กกกอดลลดา ผมหลงใ
