“ปกติเวลาไปงานแบบนี้ คุณวัตเมาทุกครั้งเลยไหมคะคุณลุงเสริ”
“ไม่ครับ ปกติคุณวัตคอแข็ง แต่ก็พอเดาได้ว่าวันนี้อาจจะเมาครับ”
“เดาได้... เดายังไงเหรอคะ” เธอถามพร้อมช่วยจับแขนคนเมาที่กางออกจนเลยขอบเตียงกลับไปไว้ข้างตัว
“ปกติคุณวัตจะขับรถเองครับ นอกจากวันไหนต้องไปหลายที่ หรือตั้งใจไว้แล้วว่าต้องกินเหล้าเยอะมาก ๆ ก็ให้ผมไปส่งและรอรับครับ”
“โอเคค่ะ ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวหลิงดูแลต่อเองค่ะ”
“รบกวนด้วยนะครับ ปกติคุณวัตเมาแล้วพูดเยอะ เหมือนเป็นคนละคนกับตอนไม่เมา ถ้าอีกสักพักโวยวายก็ไม่ต้องตกใจนะครับ” เขาบอกในฐานะที่เห็นเหตุการณ์ดังกล่าวมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่มีคนช่วยแบ่งเบาหน้าที่ดูแลเจ้านาย
“แล้วอ้วกไหมคะ”
“อาจจะไม่อ้วก เพราะอ้วกมาแล้วสองรอบ แต่ถ้าอ้วกอีกก็ดีครับ เพราะจะทำให้หายเมาเร็วขึ้น”
“หลิงเข้าใจแล้วค่ะ” ลลดาหายใจเข้าลึก ๆ คงไม่ใช่งานยากเกินไป เริ่มจากเดินไปส่งลุงเส
