ตอนที่ 2...
1842 Words
“พี่นัดกี่โมงหลิง”
“เที่ยงค่ะ” ลลดาบอกพร้อมหายใจหอบ ถึงจะมาสายกว่าเวลานัดแค่ห้านาที แต่สำหรับผู้กองพลาธิป นายตำรวจผู้มีความตรงต่อเวลาเป็นเพื่อนซี้ จะสายมากหรือสายน้อย สายก็คือสายอยู่ดี
“แล้วนี่กี่โมง”
“พี่ธิปก็รู้แล้วนิว่ากี่โมง นาฬิกาที่ข้อมือก็ยังเดินอยู่นิ” เธอยักคิ้วทักทายนาฬิกาพร้อมทำหน้ายุ่ง แค่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในครึ่งชั่วโมงก็ดีแค่ไหนแล้ว และต้องขอบคุณมากที่สถานที่นัดหมายไม่ได้อยู่ไกล เป็นร้านอาหารตามสั่งใกล้หอพักนี่เอง
“เมื่อคืนถึงหอกี่โมง”
“ตีสามค่ะ ถึงห้องแล้วก็ส่งข้อความไปบอกพี่ธิปเลย”
“ทำไมถึงช้า ปกติตีสองก็ถึงแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เมื่อคืนฝนตกหนักมาก มากแบบไม่คิดจะหยุดตก หลิงเลยฝ่าฝนออกมาตายดาบหน้า กะว่าจะเรียกแท็กซี่ แต่ตัวเปียกตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ต้องเรียกสิบเอ็ดคันถึงจะมีคนรับ หลิงรู้นะว่าหลิงเปียก ตอนนั้นก็ซื้อเสื้อกันฝนใส่ไม่ให้ตัวเปียกเบาะรถแล้วนะ แต่โดนปฏิเสธตลอด ถ้าไม่ได้คุณลุงใจดี กว่าจะได้กลับหอคงเช้า”
“แล้วก่อนนอนได้อาบน้ำไหม”
ลลดาส่ายหัวเซ็ง ๆ ตอนแรกก็ว่าจะอาบ แต่เปลี่ยนใจนอน ตอนนี้ผมเลยแห้งบ้างไม่แห้งบ้าง เพราะเพิ่งล้างความสกปรกออกไป และหากใช้ไดร์เป่าผมให้แห้งสนิท คงเลยเวลานัดเกินห้านาที
“ทำไมไม่โทรตามพี่ให้ไปรับ”
“มันดึกแล้ว อีกอย่างพี่ธิปไปจับโจรมาไม่ใช่เหรอ”
“แต่พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า...”
“หลิงเข้าใจ จำได้ว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้โทรเรียก แต่นอกจากหลิงจะเกรงใจ โทรศัพท์ก็แบตหมดด้วย”
พลาธิปถอนหายใจ น้องสาวเถียงตลอด แต่ทุกครั้งก็มีเหตุผลรองรับเสมอ
“เมื่อคืนเจอพศวัตแล้วใช่ไหม”
“กว่าจะเข้าเรื่อง” เธอเหลือบตามองเขา มัวแต่พูดอ้อมโลกอยู่ได้
“เจอแล้วใช่ไหมหลิง” คนชอบความชัดเจนถามย้ำ
“เจอแล้วค่ะ”
“เจอได้ยังไง”
“หลิงวิ่งชนเค้า บังเอิญมาก ไม่เห็นจะหายากแบบที่พี่ธิปบอกเลย”
“ชนแล้วยังไงต่อ”
“หลิงขอโทษ แล้วก็ขอตัวกลับ”
“แค่นี้?”
“ถ้าไม่แค่นี้แล้วต้องแค่ไหนคะ? พี่ธิปไม่ได้บอกให้หลิงทำอะไรมากกว่านี้นิ”
“ต่อไปนี้หลิงคอยดูนะว่าพศวัตเข้าไปที่นั่นวันไหนบ้าง”
“ค่ะ” เธอยิ้มรับคำสั่ง แม้จะไม่ได้อยากทำ แต่ก็เอ่ยคำปฏิเสธไม่ได้
“อดทนหน่อยนะหลิง”
“หลิงทนได้ ไปอยู่ในนั้นก็เปิดโลกดีค่ะ แต่อย่าให้หลิงต้องเจอเรื่องแบบวันก่อนอีกนะพี่ธิป ถ้าหลิงไม่แกล้งท้องเสีย ตอนนี้หลิงกลายเป็นเมียเสี่ยบ้ากามนั่นไปแล้วนะ” ลลดาฝืนหัวเราะ แกล้งคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก
เธอต้องไปเป็นผู้หญิงบริการในร้านอาบ อบ นวด โดยซ่อนฐานะสายสืบของตำรวจเอาไว้ ซึ่งแม้จะไม่เต็มใจทำ แต่เพื่อช่วยเหลือพ่อที่ติดพนันให้รอดพ้นจากห้องขัง เธอจึงรับข้อเสนอจากตำรวจที่ต้องการให้เธอสืบเรื่องราวของพศวัต หนึ่งในผู้ต้องสงสัยในคดีค้ายาเสพติดและธุรกิจมืดอีกมากมาย
“วันนี้พี่จะไปเอง”
“ถามจริง?” เธอถามไปยิ้มไป ไปเองที่พลาธิปหมายถึง คือการไม่ส่งลูกน้องปลอมตัวไปซื้อบริการอย่างเช่นทุกวันนั่นเอง
“จริง คืนนี้พี่ว่าง เหมาทั้งคืน”
“งั้นรีบมานะ” ลลดาดีใจ อุ่นใจที่พี่ชายจะไปหา แม้เพื่อนตำรวจคนอื่นของเขาจะวนเวียนพาเธอออกจากตู้กระจก แต่ผู้ชายคนใดก็ไม่น่าไว้ใจเท่าเขาอยู่ดี
“ให้พี่ไปส่งที่มหาลัยไหมหลิง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เลี้ยงข้าวหลิงก็พอ ไปละนะ” เธอแตะบ่าเขาเพื่อบอกลา ก่อนจะโบกมือเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างให้ไปส่งที่มหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักเท่าไหร่นัก
“ตั้งใจเรียนนะหลิง”
“ตั้งใจตลอดอยู่แล้วค่ะ”
พลาธิปเดินไปส่งหน้าร้าน ยืนมองน้องสาวที่ค่อย ๆ ห่างออกไปจากสายตาด้วยความเป็นห่วง
ลลดาคือเด็กวัยรุ่นที่ภายนอกเหมือนเพื่อนวัยเดียวกัน แต่ฉากหลังชีวิตนั้นเข้าข่ายคำว่าดรามา แม่จากโลกนี้ไปตั้งแต่ยังไม่ทันขึ้นม.หนึ่ง พ่อติดพนันจนเงินที่เคยมีมากมาย ตอนนี้แทบไม่เหลือ ลลดาจึงตกระกำลำบากอย่างไม่มีทางเลือก
เธอไม่เคยอายที่รวยแล้วจน ไม่เคยอายที่ต้องเปลี่ยนจากนั่งรถเบนซ์มานั่งรถเมล์ ไม่เคยอายที่จะต้องทำงานพิเศษเพื่อหารายได้เลี้ยงดูตัวเอง แต่เธออายฟ้าดินเหลือเกินที่พ่อยังอยู่ในวังวนของการพนัน เป็นเวลากว่าสิบปีแล้วที่พ่อรักสำรับไพ่มากกว่าลูกสาวของตัวเอง จนเมื่อเร็วๆ นี้พ่อเพิ่งเลิกมันจนได้ แต่ไม่ใช่เพราะรู้ว่าอะไรถูกผิด แค่หมดโอกาสที่จะยุ่งเกี่ยวกับมันแล้วต่างหาก
ลลดายังจำเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อนได้ไม่เคยลืม เธอแวะเวียนไปหาพ่อที่บ้าน หลังจากย้ายมาอยู่หอพักได้สามปีกว่า ทว่าพ่อไม่ได้อยู่ลำพัง มีชายฉกรรจ์ผมสั้นเกรียนอีกสองคนอยู่ด้วย พวกเขามีปืนเหน็บไว้ที่สะโพก นาทีนั้นเธอหัวใจหล่นลงพื้น คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ว่าเจ้าหนี้คงมาทวงเงิน เพราะพ่อไม่ชดใช้เงินตามกำหนดอีกตามเคย เธอเห็นภาพเหล่านี้จนชินตา เมื่อครั้งยังเรียนชั้นมัธยมและอาศัยอยู่ที่นี่ แต่กลุ่มคนก่อนหน้านี้ไม่พกปืน ใจเลยร้อนรุ่มกว่าเก่า แต่ไม่นานก็โล่งอก เมื่อผู้ชายคนที่สามเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาคือคนที่เธอรู้จักมาเนิ่นนาน
“ไง ไอ้ดื้อ” พลาธิปทักทายพร้อมรอยยิ้ม เขากางแขนออกเพื่อรอรับกอดจากน้องสาว
“มาได้ยังไงพี่ธิป”
“ขับรถมา”
“นั่นสิเนอะ พี่ธิปไม่มีปีก แล้ว... มาทำอะไรคะ?” เธอถามให้คลายสงสัย หากจะมาเยี่ยมพ่อ คงไม่จำเป็นต้องพาเพื่อนร่วมงานมาด้วยหรอกมั้ง
“ลุงยศจะบอกหลิงเองไหมครับ” เขาหันไปถามบวรยศที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟา
“ธิปบอกเถอะ ลุงไม่กล้าพูดหรอก”
“เกี่ยวกับหลิงด้วยเหรอ?”
“ใช่” พลาธิปไม่มีแล้วรอยยิ้ม เขาเองก็ไม่อยากพูด แต่ต้องพูดอย่างไม่มีทางเลือก
“พี่ธิปจะบอกอะไร...”
“เจ้าหนี้จะจับลุงยศเข้าคุก เพราะลุงยศไม่ยอมคืนเงิน ธนาคารจะยึดบ้านหลังนี้ เพราะลุงยศเอาบ้านไปจำนองแต่ไม่ยอมผ่อนจ่ายหนี้กับธนาคารตามกำหนด”
“พ่อ...” ลลดายืนแทบไม่ไหว รู้ว่าห้ามพ่อเล่นพนันไม่ได้ แต่สิ่งที่ขอร้องเพียงอย่างเดียว และขอร้องมาตลอด คือห้ามเอาบ้านหลังนี้ไปทำอะไร มันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของครอบครัวแล้ว
“พ่อขอโทษ”
เธอไม่อยากได้ยินคำนี้ มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ใจก็ไม่รู้สึกปรีดาที่ได้ยิน
“พี่ธิปจะมาจับพ่อใช่ไหม”
“ไม่ใช่หลิง พี่จะมายื่นข้อเสนอ”
“ข้อเสนอคืออะไรคะ”
“พี่อยากให้หลิงเป็นสายสืบให้พี่”
“สายสืบ!”
“ใช่ ถ้าหลิงตกลง พี่จะช่วยให้ลุงยศไม่ต้องเข้าคุก และจะช่วยเจรจากับธนาคารด้วย”
ลลดามองหน้าพ่อที่ไม่กล้าสบตา... เธอเผลอคิดว่าเขาละอายใจตอนนี้แล้วได้อะไร สายไปไหมที่จะรู้สึกผิด
“หลิงต้องทำอะไร”
“พี่อยากให้หลิง... ไปทำงานในอาบ อบ นวด”
“พี่ธิป!” เธอไม่ได้รังเกียจผู้หญิงที่ทำอาชีพนี้ แต่ ณ ตอนนี้ยังไม่พร้อมพลีกายให้ชายใด
“พี่จะส่งคนไปซื้อบริการหลิงทุกวัน แค่ตอนที่หลิงอยู่ในนั้น หลิงต้องหาข้อมูลของคนที่พี่ต้องการมาบอกพี่ให้ได้มากที่สุด”
“แล้วถ้ามีคนมาซื้อหลิงก่อนคนของพี่ล่ะ หลิงจะทำยังไงพี่ธิป”
“พี่สัญญาว่าคนของพี่จะไปก่อนใครเสมอ” พลาธิปให้สัญญา แต่ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะทำได้ เพราะน้องสาวเป็นผู้หญิงที่หลายคนลงความเห็นว่าสวย แม้แต่เขาเองก็เคยแอบคิดแบบนั้นอยู่บ่อย ๆ แต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านก็อยู่ใกล้กัน จึงไม่กล้าคิดมากไปกว่านั้น
“แล้วพี่ธิปมั่นใจไหมว่าพ่อจะไม่ติดคุก รับประกันได้หรือเปล่าว่าบ้านหลังนี้จะยังเป็นของพ่อ”
“หลิงสบายใจได้เลย เจ้าหนี้ลุงยศปล่อยเงินกู้นอกระบบ เราใช้เรื่องนี้ขู่เขากลับได้ว่าจะเอามันเข้าคุกเหมือนกัน”
ลลดาได้ยินก็พอจะใจชื้นขึ้นมาบ้าง พ่อรอดแล้ว... แต่เธอล่ะจะเป็นยังไงต่อหลังจากถูกซื้อบริการ
“คนของพี่ธิปมาซื้อหลิงแล้วยังไงต่อ หลิงต้องไปไหน ทำอะไร”
“ก็อยู่ที่นั่น อยู่ในห้องของร้าน หลิงจะทำอะไรได้ ทำการบ้าน ทำรายงาน เล่นเกม ดูซีรีส์ นอนหลับ ทำอะไรก็ได้ระหว่างรอหมดเวลา”
“แต่อยู่ในห้องกับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองเนี่ยนะ”
“อือ”
“แล้วถ้าหลิงไม่อยากอยู่ที่นั่นล่ะ”
“ก็ได้... พี่จะเหมาหลิงทั้งคืน”
“เหมาคืออะไร”
“เหมาคือจ่ายเงินซื้อชั่วโมงทำงานในคืนนั้นของหลิงทั้งหมด เหมาแล้วพี่พาหลิงออกข้างนอกได้”
“งั้นเหมาตลอดเลยได้ไหม”
“ไม่ได้ มันไม่เนียน”
เธอหงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย “แล้วหลิงต้องทำนานแค่ไหน”
“ก็... จนกว่าจะได้ข้อมูลมากพอ”
“มีค่าจ้างไหม”
“มี”
“เท่าไหร่”
“วันละหนึ่งพันบาท”
“แล้วเงินที่หลิงขายตัวปลอม ๆ หลิงได้ไหม”
“ได้ เงินทั้งหมดหลังจากถูกร้านหักเปอร์เซ็นต์ พี่ให้เก็บไว้ใช้ทั้งก้อนเลย”
“โอเค งั้นบอกมาเลยว่าหลิงต้องทำยังไง ต้องไปสืบเรื่องของใคร” ลลดาตัดสินใจทำเพื่อพ่อ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งนี้พ่อจะเห็นแก่ความเสียสละของเธอ จนเลิกการพนันได้อย่างเด็ดขาดเสียที
แต่งานอาบ อบ นวด ไม่ง่ายเลย ไม่ใช่เพียงนั่งสวย ๆ แต่ยังต้องเรียนรู้จากคนทำงานจริงว่าต้องแสดงท่าทางยังไงให้กลมกลืนกับเพื่อนร่วมงาน ต้องพูดยังไง ต้องไปเรียนนวดขั้นพื้นฐานเผื่อเอาไว้ ยิ่งรู้เรื่องราว ลลดาก็ยิ่งนับถือผู้หญิงที่อาชีพนี้ นอกจากใช้ร่างกายแลกเงิน พวกเธอต้องเข้มแข็ง ต้องมีภูมิต้านทานในการรักษาเยียวยาจิตใจ เพราะเจอคำดูถูกได้ทุกเมื่อ
- Writer
