บทที่ 13 ตอบแทน (1)

2623 Words

บทที่ 13 ตอบแทน (1) ภายในร้านอาหารสุดหรูที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข แต่มันไม่ใช่กับอิฐที่ตอนนี้กำลังกดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเรียบนิ่ง แต่ทว่ากลับปรากฏฉายความดุดันออกมาได้อย่างชัดเจน "พี่อิฐจะสั่งอะไรดีคะ เอาไวน์ด้วยไหม เดี๋ยวแวว..." "พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะแวว" อิฐกดเสียงต่ำพยายามข่มอารมณ์ให้ได้มากที่สุด ผู้หญิงตรงหน้าคือ 'แวว' ลูกสาวเพียงคนเดียวของทายาทสายการบินชื่อดัง สองตระกูลรู้จักกันมานานหลายรุ่น พอมองถึงผลประโยชน์และการปรองดอง หนทางที่ดีที่สุดก็คงไม่พ้นการแต่งงาน "ทำไมคะ พี่อิฐไม่อยากแต่งงานกับแววขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้งที่พ่อของแววก็อยากได้พี่เป็นลูกเขย แถมใคร ๆ ก็รู้ว่าเราเหมาะสม..." "มันก็แค่คำพูดของคนแก่ คนอื่น ๆ ก็แค่เห็นว่าถ้าเราดองกันผลประโยชน์จะได้อยู่ร่วมกัน แต่พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะพี่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องแต่งงานเพื่อเอาสมบัติของใคร" "ฮึ! พี่อิฐกำลังทำให้แววโกรธนะคะ พี่อิฐก็รู้ดีว่าคุณพ่อของแววเป็นลูกค้าคนสำคัญของบริษัทพี่ การที่พี่อิฐหักหน้าแววแบบนี้มันไม่หยามไปหน่อยเหรอคะ" อิฐถอนหายใจออกมาหนัก ๆ มือหนายกขึ้นนวดขมับก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไปเพื่อให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียที "ใช่...พ่อของแววเป็นลูกค้าคนสำคัญ แต่แววเองก็อย่าลืมว่าพ่อของพี่ก็มีหุ้นส่วนหนึ่งของสายการบินเหมือนกันนะ ถ้าพ่อพี่ถอนหุ้นออกพี่รับรองว่าจบเห่แน่!" อิฐกัดฟันกรอด ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าข่มขู่เขาก็คงต้องตอกหน้ากลับไปบ้าง ครอบครัวของเขาทำงานอย่างสุจริตและมีธุรกิจครอบครองมากมาย แต่ถ้าหากต้องหยัดยืนต่อสู้กับใครแล้วก็ไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ เหมือนกัน อีกทั้งพ่อของเขาก็ไม่เคยบังคับในเรื่องแต่งงาน แถมยังออกปากว่าอยากให้ลูกชายเลือกคนที่รักด้วยตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่ลูกสาวเพียงคนเดียวของสายการบินชื่อดังที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขาเป็นแน่! "พี่อิฐขู่แววเหรอคะ!" "พี่ไม่ได้ขู่ เลิกทำแบบนี้ซะ เราไม่ใช่คู่หมั้นกัน เลิกมโนเพ้อเจ้อสักที!" พรึ่บ! ร่างสูงเหยียดกายขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะหันหลังเดินออกไปเมื่อได้ย้ำชัดถึงจุดยืนของตัวเองเรียบร้อย "กรี๊ด! พี่อิฐ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ แววบอกให้กลับมาไง กรี๊ด!!!" "อย่าให้พี่ต้องหมดความอดทนเลย แววคงไม่อยากเห็นพี่ในมุมที่ใจร้ายหรอก ใช่ไหมครับ!" อิฐหันกลับมาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นอีกครั้ง ประโยคสุดท้ายเขาตั้งใจเหยียดยิ้ม ใช้สายตากดมองหญิงสาวราวกับเป็นคำเตือนที่ไม่ควรลองดี แม้ว่าเขาจะไม่เคยเผยอีกมุมให้ใครเห็น แต่เพียงแค่ฟังน้ำเสียงและเห็นแววตาดุกร้าวก็ทำให้หวั่นกลัวได้ในทันที รถยนต์คันหรูขับแล่นไปตามท้องถนนก่อนจะกดโทรศัพท์และเชื่อมต่อกับตัวรถเมื่อกำลังโทรหาเพื่อนสนิท เขาอยากจะออกไปดื่มแก้เครียด เพราะสิ่งที่เจอเมื่อครู่ทำเอาเขาถึงกับต้องกุมขมับไปเลยทีเดียว ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นกลับร้ายกาจและน่ารำคาญกว่าที่คิด มันเลยทำให้เขาเดือดปุดและพูดข่มขู่เธอออกไปเพื่อย้ำเตือนว่าไม่ควรก้าวก่ายไปมากกว่านี้ "ฮัลโหลไอ้ฟรอยด์ อยู่ไหนวะ ออกมาคลับหน่อย" (ฮะ? อารมณ์ไหนของมึง) "กูเบื่อ" (แล้วไอ้มิคอะ โทรหามันยัง) "ยัง งั้นกูฝากโทรหามันหน่อย เจอกันที่คลับมึงนะ" อิฐเอ่ยบอกไว้แค่นั้นก่อนจะวางสายไป ตัวรถยนต์ขับตรงไปยังคลับที่เพื่อนของเขาเป็นหุ้นส่วน อีกทั้งยังเป็นที่ที่ปิ่นทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่นั่น แต่ในคืนนี้เธอไม่ได้ลงงานและเขาเองก็รับรู้เพราะเคยถามเธอมาก่อนหน้า ใช้เวลาไม่นานก็ถึงที่หมาย ขายาวก้าวฉับตรงเข้าไปด้านใน และเลือกนั่งโซนวีไอพีที่เขามักมาอยู่บ่อยครั้ง เมื่อพนักงานเดินมารับออเดอร์เขาก็จัดการสั่งเหล้าและมิกเซอร์มาจนครบ และหลังจากนั้นไม่นานเพื่อนทั้งสองคนของเขาก็ตามมาพอดี "สั่งเหล้าไปแล้วเหรอวะ" ฟรอยด์และมิคหย่อนกายลงกับโซฟาฝั่งตรงข้ามของอิฐ เห็นทั้งขวดเหล้าและโซดาวางอยู่บนโต๊ะก็ถึงกับหันมองหน้ากันในทันที "อืม" "แล้วสั่งอะไรขนาดนั้น กะนอนร้านยันเช้าเลยหรือไง" "กูสั่งมาแค่นี้ยังไม่พอกับคอทองแดงอย่างพวกมึงหรอกครับ แดก ๆ เข้าไปเถอะ!" "แล้วเป็นอะไรวะ ทำไมทำหน้าเป็นตูด" "เสือก" "เอ้า! วอนโดนต่อยซะแล้ว" ทั้งฟรอยด์และมิคถึงกับควันออกหู อุตส่าห์เป็นห่วงแท้ ๆ แต่กลับโดนด่าซะงั้น "เลิกเสือกเรื่องกูเหอะน่า" อิฐส่ายหัวและยกแก้วของตัวเองขึ้นมาดื่ม หวังให้ฤทธิ์เหล้าขับกล่อมให้ความเดือดดาลภายในใจของเขาบรรเทาลงบ้าง "เออ ก็ได้วะ มา ๆ ชนคร้าบ!" ปึก! สามหนุ่มยกแก้วของตัวเองขึ้นชนประสานก่อนจะกระดกดื่มจนหมดแก้วภายในรวดเดียว หมดแก้วนี้เขาก็จัดการเติมใหม่ พวกเขาทำแบบนี้ซ้ำ ๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง เสียงเพลงและแสงไฟภายในร้านบ่งบอกว่าได้เวลาที่เหล่านักท่องราตรีจะต้องแยกย้าย แต่คนที่เป็นหุ้นส่วนของร้านยังคงนั่งดื่มพูดคุยกันที่โซนเดิมเพราะยังคงติดใจในรสเหล้าร้อนแรง ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้แดงซ่าน แต่ละคนเริ่มสติกู่ไม่กลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ควบคุมร่างกายไปพอสมควร เห็นจะมีเพียงแค่มิคเท่านั้นที่ยังเหมือนปกติ อาจจะเป็นเพราะเขามันคอแข็งเกินไป หรือไม่ก็ไอ้สองตัวที่เป็นเด็กน้อยคออ่อน "เชี่ย เหล้าหมดว่ะ เอาอีกไหมวะ" อิฐหยิบขวดเหล้าที่หลงเหลือเพียงเล็กน้อยขึ้นมาดู หันซ้ายหันขวาจะยกมือเรียกพนักงาน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ทุกคนได้กลับไปกันหมดแล้ว "พอแล้ว กูว่ากลับเหอะว่ะ" มิคดึงขวดเหล้าออกมาจากมือของอิฐ ก้มหน้าลงมองนาฬิกาที่ข้อมือก็เห็นว่าตอนนี้ควรแยกย้ายกันเสียที "อะไรวะ มึงจะรีบกลับไปไหน" เป็นฝ่ายฟรอยด์ที่ท้วงขึ้น "ตอนบ่ายกูต้องบินไปญี่ปุ่น ให้กูได้นอนบ้างเหอะ" "โห่ ไรวะ" "ไป กลับได้แล้ว มึงไหวไหมเนี่ยไอ้เชี่ยอิฐ" มิคมองหน้าเพื่อนสนิทที่ตอนนี้รู้สึกว่าเหมือนจะไม่ไหว ทั้งใบหน้าแดงก่ำแถมยังหลับตาพิงศีรษะกับพนักโซฟา เห็น ๆ อยู่เหมือนกันว่ามันดื่มไปเยอะจนนึกแปลกใจ "ไม่น่าไหวว่ะ สัสเอ๊ย!" อิฐยอมรับว่าตัวเองไม่ไหวจริง ๆ ตั้งใจจะดื่มให้ลืมเรื่องเครียด แต่พอเครื่องติดและได้พูดคุยกับเพื่อนก็ทำให้เขาลืมตัวดื่มไม่รู้ลิมิตแบบนี้ "สัส! งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง ไอ้ฟรอยด์มาช่วยกูประคองหน่อย" "กูก็ไม่ไหววะไอ้มิค" ฟรอยด์เอ่ยเสียงยานคราง และไม่นานก็ทิ้งตัวนอนเหยียดบนโซฟา "ไอ้เวร! เมื่อกี้ยังห้าวอยากจะแดกต่อ ภาระกูจริง ๆ!" มิคยกมือกุมขมับ มองสภาพเพื่อนทั้งสองนแล้วได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา กับฟรอยด์เขาสามารถปล่อยให้นอนอยู่ที่นี่ได้เพราะเป็นหุ้นส่วน แต่กับอิฐนี่สิที่ต้องแบกหามขึ้นรถและไปส่งถึงที่พัก "ไปเว้ยไอ้อิฐ ลุกขึ้นฮึบ!" พรึ่บ! อิฐทรงตัวแต่ยังคงหลับตาเพราะมึนเมากับการถูกเล่นงาน เขาก้าวขาฉับโดยมีเพื่อนอย่างมิคนำทางอยู่ข้างกาย "แม่ง...ลุกแล้วมึนสัส" "เออ ก็งี้แหละ โอ๊ย! ไอ้เวร อย่าทิ้งตัว โน่นจะถึงแล้ว กูเปิดประตูแป๊บ" กระทั่งรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของเบาะรถ ใบหน้าหล่อเหลาก็ซบอิงพิงไปในทันที นั่งอยู่ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองทรงดี แต่พอลุกขึ้นยืนเท่านั้นแหละโลกหมุนในทันตา! "เฮ้ย! ไอ้อิฐ ไอ้อิฐโว้ย มึงหลับจริงดิ" "อือ" อิฐตอบกลับมาได้คำเดียวและเขาก็ตัดขาดการรับรู้นับแต่จากนี้ "งั้นกูไปส่งมึงที่คอนโดฯ นะ ดีนะเนี่ยที่กูจำรหัสห้องมึงได้" สถานที่ที่มิคจะไปส่งอิฐนั้นก็คือคอนโดฯ ใจกลางเมืองที่เขาเคยไปนั่งเล่นอยู่บ่อย ๆ แต่หารู้ไม่ว่าที่แห่งนั้นเขาได้ส่งต่อให้หญิงสาวคนหนึ่งได้อยู่อาศัยไปเสียแล้ว รถยนต์ขับเคลื่อนไปตามทาง โดยที่คนเมาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กำลังมุ่งหน้าสู่สถานที่แห่งไหน... พรึ่บ! "โอ๊ย! ไอ้เชี่ยอิฐ กูหนักนะโว้ย!" มิคร้องโวยวายเมื่อเพื่อนตัวดีทิ้งน้ำหนักจนเข่าแทบทรุด มือหนาจับประคองกับกำแพงลิฟต์ ดันเพื่อนสนิทให้แนบอิงแทนกำแพง กว่าเขาจะพามาที่นี่ได้ก็ต้องปาดเหงื่อไปมาก รู้งี้ทิ้งไว้ให้นอนกับไอ้ฟรอยด์ที่ร้านยังดีซะกว่า! ติ๊ง! ลิฟต์มาจอดที่ชั้นจุดหมาย มิคจับประคองเพื่อนให้เดินตรงมายังห้องที่อยู่ริมสุดทางเดิน หลังจากนั้นก็จัดการปลดล็อกรหัสที่เขาจดจำได้เป็นอย่างดีว่ามันคือตัวเลขง่าย ๆ ที่เพื่อนอย่างอิฐไม่ฉลาดตั้งเอาเสียเลย มือหนาเปิดประตูออกและดันร่างของอิฐให้เดินเข้าไปด้านใน จนกระทั่งมาถึงที่โซฟาตัวยาวกลางห้องเขาก็ดันตัวเพื่อนขี้เมาทิ้งลงไปอย่างไม่ไยดี ตุ้บ! "ไอ้เวร ตัวหนักฉิบ!" "อือ...มึงพากูมาที่ไหนวะเนี่ย" อิฐรู้สึกตัวจากแรงกระแทกบนโซฟานุ่ม พยายามลืมตาปรับโฟกัสมองก็ไม่รู้สึกคุ้นว่านี่มันคือห้องนอนของเขา "เมาก็นอนไป กูจะกลับละ ไอ้สัส...ภาระกูโคตร!" "เออ!" อิฐตะคอกกลับไปก่อนจะหลับตาลงดังเดิม มิคปิดไฟให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องไปในทันทีเพราะเขาเองก็อยากกลับบ้านไปนอนแล้วเหมือนกัน จนกระทั่ง... แกรก! ประตูห้องนอนถูกเปิดออกด้วยฝีมือของหญิงสาวในชุดนอนตัวบาง เธอได้ยินเสียงบางอย่างจนทำให้รู้สึกตื่นในห้วงนิทรา ขณะที่ในมือก็ถือของแข็งติดมือมาด้วย ใช่...เสียงดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้มันไม่น่าจะเป็นเสียงอะไรได้ถ้าไม่ใช่โจร! ขาเล็กก้าวช้า ๆ ภายในความมืด เธอค่อย ๆ เดินไปยังต้นเสียงที่คิดว่าได้ยินจากตรงนั้นซึ่งก็คือโซนห้องนั่งเล่น กวาดสายตามองเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ตัดสินใจเปิดไฟดวงใหญ่ พร้อมกับง้างมือเตรียมฟาดทั้งที่ยังมองไม่เห็นในทันที แต่ทว่า... พรึ่บ! ไฟดวงใหญ่สว่างโร่แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ง้างมือฟาดกลับต้องชะงักเสียหลักไปซะก่อน เพราะเธอถูกวงแขนปริศนาคว้าเอาไว้จนร่างกายล้มลงอยู่บนโซฟา หมับ! "อ๊ะ...พี่อิฐ!" แววตาหวานเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังโอบรัดร่างกายของเธอเอาไว้แน่น เธอไม่คิดว่าเสียงที่ได้ยินและสิ่งที่คิดว่าเป็นโจรนั้นจะคืออิฐ! "จะฆ่าฉันหรือไง" อิฐหรี่ตามองหญิงสาว ความมึนเมาทำให้เขาตั้งสติไม่อยู่ แต่ระหว่างที่หลับก็รับรู้ได้ว่ากำลังมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา นั่นจึงทำให้เขาคว้าหมับรวบเอวบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะถูกฟาดหัวแตก "ขะ...ขอโทษค่ะ ปิ่นนึกว่าเป็นโจร" "โจร? เหอะ...นี่เธอคิดว่าฉันเป็นโจรเหรอ" "แล้วพี่อิฐมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้ล่ะคะ" ปิ่นถามเสียงขุ่น ลืมตัวไปเลยว่าชุดนอนที่สวมใส่อยู่มันช่างไม่ปลอดภัยสำหรับการอยู่กับผู้ชายอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย "นั่นดิ ฉันมาทำอะไรวะ" "พี่อิฐเมาเหรอคะ" "อืม" อิฐพยักหน้ารับ แต่วงแขนก็ยังคงโอบกอดเอวบางเอาไว้ แถมกลิ่นกายหอมหวานของเธอก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที "ไปหาคู่หมั้นแต่ทำไมถึงเมากลับมาแบบนี้ล่ะคะ" หลังจากพูดจบเธอก็เม้มปากแน่น อยากตบปากตัวเองเสียจริงที่อยู่ ๆ ก็ถามคำนั้นออกไป แต่พอต้องพูดถึงคำว่าคู่หมั้นกลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้ว่าที่ถามเมื่อครู่นั้นคือการตอกย้ำความเสียใจให้กับตัวเองหรือเปล่า "ทำไม" อิฐถามเสียงเข้ม เห็นแววตากระตุกวูบของเธอก็ทำให้เผลอเขาข้างตัวเอง เขาถามตัวเองอยู่ในใจว่าเด็กคนนี้กำลังหึงเขาอยู่หรือเปล่า หึงอย่างนั้นเหรอ...? "เปล่าค่ะ เอ่อ...ปิ่นขอตัวก่อนนะคะ ดึกแล้ว ปิ่นจะรีบไปนอน" ปิ่นลุกขึ้นจากวงแขนแกร่งที่โอบรัด ตอนนี้เธอกำลังงี่เง่าทั้งที่ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ หมับ! "อ๊ะ...พี่อิฐ อื้อ!" มือหนารั้งแขนเล็กเอาไว้ทำให้เธอเซถลากลับสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง แต่ทว่าในครั้งนี้เขากดย้ำริมฝีปากลงมาทาบทับ ราวกับต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นคือความจริงหรือไม่ "อือ..." ปิ่นร้องในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากของอิฐเคล้าคลึงอย่างเอาแต่ใจ แถมเรียวลิ้นก็ยังกวาดชิมและไล่ต้อนให้เธอจนมุมและไม่อาจปฏิเสธสัมผัสของเขาได้ "หัวใจเธอเต้นแรงมาก" อิฐผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เขากดสายตามองหญิงสาวที่ตอนนี้แก้มแดงทั้งสองข้าง แถมเสียงหัวใจก็เต้นโครมครามจนได้ยินอย่างชัดเจน "คือปิ่น..." "เขาไม่ใช่คู่หมั้นของฉัน ฉันไม่มีคู่หมั้น แล้วก็ไม่มีคนรักด้วย" อิฐไม่ใช่คนที่ชอบอธิบาย แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากบอกเรื่องนี้กับเธอให้เข้าใจ มันอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ช่วยขับกล่อมให้เขาพูดเจรจามากขึ้น อีกทั้งยังกล้าฉกฉวยรสจูบหวาน ๆ จากหญิงสาวตัวหอมได้อย่างหน้าไม่อาย และดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาไม่ได้ต้องการแค่จูบจากเธออย่างเดียว... "..." ปิ่นเม้มปากแน่น คำพูดของเขากลับทำให้หัวใจของเธอพองฟูจนอธิบายไม่ถูก "ปิ่น..." เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยแนบชิดข้างแก้มใส สายตาของเขาเว้าวอนเธอเป็นที่สุด "ขา" คนตัวเล็กตอบรับ แต่คำพูดของเธอกลับบางเบาจนแทบไม่มีน้ำหนัก ทว่าพอได้ยินประโยคถัดไปของชายหนุ่มตรงหน้าก็ทำให้แววตาหวานสั่นไหว รวมไปถึงหัวใจดวงน้อยที่กลับมาเต้นกระหน่ำอีกครั้ง "ที่บอกว่าจะตอบแทนน่ะ...เธอพูดจริงหรือเปล่า"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more