บทที่ 17 อัศวินขี่ม้าขาว

1968 Words

- 17 - อัศวินขี่ม้าขาว พลั่ก! ตุ้บ! "กรี๊ด! ไอ้พวกบ้า เจ็บนะ!" สองพี่น้องกรีดร้องขึ้นเมื่อถูกผลักจนล้มลงกับพื้นภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่มีเฟอร์นิเจอร์เพียงโซฟาหนังสองตัวเท่านั้น ทั้งสามคนถูกพามาที่ห้องห้องหนึ่งโดยที่ไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันอยู่จุดไหนหรือส่วนไหนของประเทศ แต่ใช้เวลาในการเดินทางเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงเลยทำให้ปิ่นคาดเดาว่าคงไม่ได้ขับรถออกมาไกลจากที่ที่เธออยู่มากนัก สายตาหวานกวาดมองรอบ ๆ ตัวห้องเพื่อหาทางหลบหนี แต่ก็อยู่ในสภาพที่ดีว่ามัดหมี่และมะเหมี่ยว ไม่ได้ถูกมัดมือหรือคุมตัว เพียงแค่ได้รับคำสั่งเรียบ ๆ ของชายฉกรรจ์ที่เดินตามหลังมาเท่านั้น "พวกแกจับฉันกับน้องมาทำไม ฉันก็ยกอีปิ่นให้แล้วแกจะเอาอะไรอีก" "มึงไปถามเสี่ยเองดีกว่า" เสียงเข้มเอ่ยก่อนจะเดินไปเปิดประตูที่ตอนนี้มีคนยืนรออยู่แล้ว ร่างสูงท้วมทรงอิทธิพลเดินเข้ามาพานทำให้บรรยากาศภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยดุดัน

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD