บทที่3 : ทำไมต้องเป็นเขา?
846 Words
ห้อง 808 ของ Royal Feast Pavilion ในเมือง Keklia
ชายหนึ่งคนและหญิงหนึ่งคนนั่งอยู่บนโซฟาสีขุ่น
ชายผู้นี้ในวัยยี่สิบปลายๆ หรืออาจจะวัยสามสิบต้นๆ แต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนม เผยให้เห็นบรรยากาศแห่งความหรูหราติดตัวเขา เขาถือซิการ์ในมือซ้ายและแก้วไวน์ในมือขวา ส่วนผู้หญิงนั้นสวยมาก เธออายุยี่สิบกลางๆ และมีรูปร่างที่ละเอียดอ่อน ใบหน้าที่สง่างามและมีผิวขาวผุดผ่อง
เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโรสแมรี่ เธอได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในอีสโตเรียที่สำคัญเธอยังเป็นแม่ของลอเรลด้วย!
ในขณะนี้ดวงตาของเธอแดงก่ำจากการร้องไห้และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า ร่างกายที่งดงามของเธอสั่นเล็กน้อย
“คุณ... คุณมอร์ลีย์ ได้โปรดช่วยฉันตามหาลูกสาวของฉันหน่อยเถอะ..." โรสแมรี่ลุกขึ้นและคุกเข่าต่อหน้าสุภาพบุรุษ เสียงของเธอสั่นและฟังดูเต็มไปด้วยน้ำตาไม่แพ้ใบหน้าเลย
“หึ! โรสแมรี่ เธอคงไม่เคยคิดเลยว่าสักวันเธอจะขอร้องฉันใช่ไหม" สุภาพบุรุษหยิบซิการ์ขึ้นมาแล้วพ่นควันใส่หน้าโรสแมรี่
"จองหองมาก ใช่ว่าเธอดูถูกคนรวยอย่างฉันมาตลอดหรอกเหรอ ฉันไล่ตามเธอมาห้าปีแล้ว ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะคลอดเด็กนั่นออกมา ทว่าตอนนี้...เธอกลับก้มหน้าลงต่อหน้าฉัน...ได้อย่างไรกัน” ชายหนุ่มพร่ำพรรณาถึงความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งตามคว้าโรสแมรี่
“คุณมอร์ลีย์ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรเกี่ยวกับฉัน..ฉันขอให้คุณช่วย…” โรสแมรี่กล่่าวทั้งน้ำตาที่ไหลอาบหน้า
“เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยฉันได้นอกจากคุณ ได้โปรด...”
“อยากให้ฉันช่วยเธอจริงๆ เหรอ?” ดวงตาของอัลเบอร์ตา มอร์ลีย์ที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายกวาดมองโรสแมรี่อย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วมีอะไรตอบแทนให้ฉันบ้าง”
“ตราบใดที่คุณสามารถช่วยฉันตามหาลูกสาวของฉันได้ ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอ” โรสแมรี่ตัวสั่นไปทั้งตัว หญิงสาวรู้ว่าชายคนนี้ต้องการอะไรแต่เธอไม่มีทางเลือก
ลูกสาวของเธอเป็นทุกอย่างสำหรับเธอ และเธอจะยอมสละทุกอย่างเพื่อตามหาเธอ ถ้ามันรวมถึงศักดิ์ศรีและร่างกายของเธอหรือแม้แต่ชีวิตของเธอด้วย เธอยอม!
“อะไรก็ได้ที่ฉันถาม?" อัลเบอร์ตายิ้มอารมณ์ดี ใช้สายตาไล่มองร่างกายของโรสแมรี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางทำหน้าตาหื่นกามอย่างไม่ปกปิด
“ใช่แล้ว...” โรสแมรี่รู้ดีสายตานั่นคืออะไร เธอตอบด้วยร่างกายที่สั่น
“ฮ่าๆ นังบ้านี่!” อัลเบอร์ตาหัวเราะเยาะ จากนั้นน้ำเสียงของเขาก็จริงจัง “ถ้าอยากให้ฉันช่วยตามหาเด็กสารเลวนั่นก็จัดให้ได้ แต่มีเงื่อนไขสองข้อ! อันดับแรก...มานั่งบนตักฉันแล้วถอดกระโปรงออก และอันดับที่สอง...หลังจากที่ฉันช่วยเธอตามหาเด็กนั่นแล้วเธอต้องอยู่กับฉันโดยไม่มีเงื่อนไงเป็นเวลาหนึ่งเดือน”
“ฉัน...ฉันสัญญา...” โรสแมรี่กัดฟันและพยักหน้า
“เอาล่ะ นั่งบนตักของฉันตอนนี้ทันที!” อัลเบอร์ตาทำหน้าพริ้ม ใช้มือตบพื้นที่ว่างข้างๆ เธอ
“ทำให้ฉันมีความสุข แล้วฉันจะโทรหาใครสักคนทันทีเพื่อช่วยเธอตามหาคนสารเลวนั่น!”
“ฉันหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะ...” โรสแมรี่หายใจเข้าลึกๆ อีกครั้งแล้วลุกขึ้นนั่งข้างอัลเบอร์ตา
“นังสารเลว มาเลย...ที่นี่!" ก่อนที่โรสแมรี่จะนั่งลงได้เต็มที่ อัลเบอร์ตาก็ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
ตู้ม!
ทันใดนั้น ประตูก็ระเบิดราวกับว่าเป็นกระดาษอัดมาเช่ ทำให้เกิดเศษไม้ปลิวไปทุกที่ จากนั้น...จูเนียร์ก็ปรากฏตัวที่ทางเข้าประตู
ดวงตาของเขาเย็นชา โกรธเกรี้ยว จ้องมองไปที่ทั้งสองบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ
"อ๊ะ!" เมื่อโรสแมรี่รู้ว่าเป็นใครที่พังประตูเข้ามา จึงกรีดร้องและพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของอัลเบอร์ตา
“ให้ตายเถอะ ใครกล้ามาทำลายช่วงเวลาดีๆ ของกูวะ แม่ง ไม่อยากมีชีวิตอยู่หรือไง เวรเอ้ยยยย?" อัลเบอร์ตาตะโกนด้วยความโกรธแค้นบ้าคลั่ง กำลังจู๋จี๋กับสาว แต่โดนขัดจังหวะเป็นอะไรที่น่าโมโหสุดๆ แล้ว
“...” โรสแมรี่จำจูเนียร์ได้เป็นอย่างดี เธอมองไปที่เขาตัวสั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลริน ในดวงตาของเธอมีสีหน้าที่ซับซ้อนอย่างยิ่งปรากฏขึ้น ทั้งตกใจ ความขุ่นเคือง ความคับข้องใจ และความคาดหวังอันเลือนลาง
ทำไมต้องเป็นเขาล่ะ? จู่ๆ ผู้ชายที่ทำลายชีวิตฉันก็ปรากฏตัวขึ้นมาได้อย่างไร?
- Writer
