“คุณเขมทางนี้ครับ” ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคล้ายคุณชายยกมือร้องเรียกเขมิกาด้วยเสียงไม่ดังไม่เบา ใบหน้าหล่อนั้นยิ้มพรายระคนยินดีที่ได้เจอหญิงสาวอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะคุณวี มานานหรือยังคะ ขอโทษนะคะที่ต้องให้รอ”
“ฮ่าฮ่า ไม่นานครับ ผมเพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เอง อีกอย่างตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลานัดหมายด้วย”
“ถึงงั้นก็เถอะค่ะ ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าคุณเขมรู้สึกผิดจริง ๆ เลี้ยงข้าวผมสักมื้อก็ได้ครับ”
“ตกลงค่ะ เดี๋ยวมื้อเที่ยงนี้เขมเลี้ยงคุณวีเอง”
ทิวากรมองชายหนุ่มและหญิงสาวโต้ตอบกันด้วยรอยยิ้มด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ไม่พอใจที่หญิงสาวยิ้มให้ชายอื่น ไม่ชอบที่คนอื่นมองเธอด้วยสายตาพออกพอใจแบบนั้น
เห็นแล้วหัวมันร้อน ทั้งยังรู้สึกร้อนรุ่มในอกอย่างไรก็ไม่รู้
“สวัสดีครับ ผมทิวากรเรียกผมว่าทิวก็ได้ครับ ขอโทษนะครับที่เสียมารยาทมาโดยไม่บอก วันนี้ผมจะเป็นคนอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับบ้านโครงการให้คุณ
