@บนห้อง
หลังจากที่เขาอุ้มฉันเข้ามาวางลงบนเตียงภายในห้องนอน คุณนาธานก็เดินออกไปรับขวดน้ำดื่มจากลูกน้องของเขาที่เดินตามมา หัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ ในตอนที่ได้ยินเสียงประตูปิดลง แล้วเจ้าของห้องหมุนตัวเดินกลับเข้ามาด้านในตามเดิม
"คุณกินยาเถอะค่ะ"
"ควรเอาตัวเองให้รอดก่อนจะมาห่วงฉัน"
"...ขอบคุณที่คุณอุตส่าห์ลงไปช่วยค่ะ แต่ฉันคิดว่าเป็นขโมยจริงๆ นี่คะ"
"นี่คือที่มาของคำว่าซ่าจนได้เรื่อง"
"ขอโทษก็ได้ค่ะ แต่ฉันแค่หวังดี" ฉันหันหน้าหนี ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำ มันล้วนมาจากความหวังดีทั้งนั้น
"เจ็บ?"
"นิดหน่อยค่ะ"
"ตกจากชั้นไหน"
"สองสามคั่นได้มั้งคะ"
"น่าจะตกสูงกว่านี้สักหน่อย ขาจะได้หักสมใจ"
"แช่งฉัน ช่วยรับอุปการะหลานฉันด้วยนะคะ" ฉันว่าออกมาอย่างประชดประชัน
"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น นั่นไม่ใช่ลูกฉันสักหน่อย"
"อ้อ ไม่มีความสำคัญใดๆ เลยสินะ" ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ที่ทำให้ฉันเอ
