เช้าของวันถัดมา
มณีญาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เพราะต้องเข้าไปรายงานตัวกับสถาบันวิจัยแห่งชาติ พอแต่งตัวเสร็จก็หยิบเอกสารที่ต้องใช้ใส่กระเป๋า ยกสายกระเป๋าขึ้นคล้องไหล่ แล้วซอยเท้าวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน
“ป้าแมรี่คะ หนูจะออกไปข้างนอกหน่อยนะคะ” หญิงสาวบอกแม่บ้านวัยชราทันทีที่ลงมาถึงโถงกลางบ้าน แล้วก้าวเท้าเดินออกไปทางประตู
“หนูมณีบอกนายหรือยังคะ?” ป้าแมรี่รีบวิ่งตามไปถามไถ่หญิงสาว เพราะไม่อยากโดนผู้เป็นนายดุ
“หนูว่าคงไม่จำเป็นต้องบอกเขาก็ได้มั้งคะ” มณีญาบอกอย่างไม่ค่อยใส่ใจ เพราะคิดว่าตนโตแล้ว ไปไหนมาไหนไม่จำเป็นต้องบอกใคร อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เป็นผู้ปกครองของเธอสักหน่อย
“ทำไมจะไม่จำเป็นล่ะ ในเมื่อเธออยู่ในความดูแลของฉัน” มาร์เวลเดินลงมากจากห้องได้ยินเข้าพอดี จึงโพล่งออกมาดักคอเอาไว้
“ขอโทษนะคะคุณมาเฟีย ฉันไปอยู่ในความดูแลของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ” มณีญาหันมาพูดกับคนเบื้องหลังอย่
