วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก เพียงชั่วพริบตาก็ผ่านมา 1 เดือน ถึงเวลาเปิดตัวร้านค้าแห่งใหม่ของครอบครัวจงแล้ว
“เชิญพ่อ แม่ พี่ น้อง ยุง ป้า น้า อา เข้ามายองชิมเหย้าผลไม้ของทางย้านได้เยยเจ้าค่ะ ยับยองว่ารสชาติดี๊ดีแน่นอนเจ้าค่ะ” เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงตัวกลมตะโกนอยู่หน้าร้านค้าแห่งใหม่
“เอ้า แม่ค้าตัวน้อยวันนี้มาเป็นเถ้าแก่เนี๊ยร้านเหล้าแล้วหรือ” พี่ชายท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกค้าประจำของร้านพุงกางร้องถามด้วยความแปลกใจ เขาก็เคยเห็นอยู่ว่ามีช่างมาปรับปรุงร้านแห่งนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นร้านของแม่ค้าตัวน้อย
“จุ๊ จุ๊ พี่ชายอย่าเสียงดังไปเจ้าค่ะ เดี๋ยวเจ้าของย้านตัวจริงเขาจะน้อยใจ คิกคิก” จงเป่าเปายกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก
“อาว ไม่ใช่ร้านของแม่ค้าตัวน้อยหรอกหรือ”
“ย้านนี้เป็นย้านของท่านตาเจ้าค่ะ เป่าเปาแค่มายับจ้างช่วยเยียกยูกค้าหาค่าหนมเจ้าค่ะ ไม่เยือกงานไม่ยากจน” นางตอบไปตามความจริง ก็ร้านนี้
