เด็กน้อยตัวกลมนามว่าจงเป่าเปากำลังนอนเกาพุงอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย
เห้อ
พอมีคนทำงานให้ นางก็ว่างงานเสียอย่างนั้น ทำเพียงหายใจทิ้งไปวันๆ นางเบื่อยิ่งนัก ออกไปเดินดูงานดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นจากที่นอนมาจัดการตนเอง
“ท่านยายเป่าเปาไปเดินดูงานนะเจ้าคะ” เด็กน้อยชะโงกหน้าออกมาทางกรอบประตู เพื่อบอกกล่าวท่านยายที่อยู่ภายในครัว
“เบื่อละสิ ยายบอกแล้วว่าให้ไปในเมืองกับตาของเจ้า” นอกจากจงเป่าเปาที่ไม่ได้เข้าไปในเมืองแล้ว อันเจียอีก็ไม่ได้เข้าไปเช่นกัน เพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนหลานสาว
“เบื่อมากเจ้าค่ะ เยยว่าจะไปเดินดูผู้อื่นทำงาน” ในเมืองไปบ่อยแล้ว เดินทุกซอกทุกมุมแล้ว หลับตาเดินยังได้ วันนี้จึงรู้สึกว่าไม่อยากไป
“ตามใจเจ้า แต่อย่าไปรบกวนผู้อื่นเล่า” ไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน
“เป่าเปายับทราบเจ้าค่ะ” รับคำท่านยายแล้ว ก็ใช้ขาสั้นๆ วิ่งจู๊ดออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดฝีเท้าจนเกือบหัวทิ่
