ด้านจงเป่าเปาก็ตื่นแต่เช้า อาบน้ำ แต่งตัว ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่สีชมพูอ่อนอย่างน่ารัก จากนั้นก็มานั่งรอแขกคนพิเศษของบ้านที่แคร่หน้าบ้านกับโม่โฉว
“เมื่อไหร่พี่ฉาวฟางซินจะมาหยือเป่าเปา” โม่โฉวเอ่ยถาม เขาเคยเจอหลานฟางซินมาหลายครั้งแล้ว จึงรู้จักและสนิทกันระดับหนึ่ง
“เป่าเปาก็ไม่ยู่” กล่าวตอบสหายแล้วก็ชะเง้อชะแง้คอมองไปทางรั้วบ้าน “โอ๊ะ นั่นไงๆ มาแย้ว”
จงเป่าเปาชี้ไม้ชี้มือไปนอกรั้วบ้าน โม่โฉวจึงมองตามนิ้วป้อมๆ ของสหาย พบว่ามีรถม้าคันใหญ่โตหรูหรากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ มีท่านปู่ผู้นำหมู่บ้านนั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับคนบังคับม้า ด้านหลังยังมีเกวียนม้าตามมาด้วยอีก 1 คันใหญ่ และชาวบ้านที่เดินตามขบวนรถม้ามาด้วยความสนอกสนใจ
“ไปกันเถิดโฉวโฉว” จงเป่าเปากระโดดลงจากแคร่ด้วยความชำนาญ
โม่โฉวเห็นสหายทำเช่นนั้นก็ทำตามบ้าง แต่เขาเกือบหน้าขมำเลยนะ สงสัยคงต้องให้สหายสอนการกระโดดลงจากแคร่โดยไม่ล้มให้หน่อยแล้ว
