เมื่อโม่เฉินกลับไปแล้ว ครอบครัวจงก็เตรียมตัวเพื่อเข้าไปในเมือง จงเป่าเปายังนำขนมชนิดใหม่ที่จะวางขายไปฝากหลานฟางซินหลายชิ้น
เมื่อมาถึงจวนอ๋องท่านพ่อบ้านก็ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ก่อนจะเดินนำพวกเขาไปยังห้องโถงที่มีครอบครัวของหลานอ๋องนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“เป่าเปาคายะวะท่านยุงเฟยหยง ท่านป้ายี่หยิงเจ้าค่ะ” จงเป่าเปาทำความเคารพผู้เป็นใหญ่ทั้งสอง จนก้นโด่ง ผู้ที่เห็นต่างกลั้นขำกันสุดความสามารถ
“ไม่ต้องมากพิธี” แม้แต่หลานเฟยหรงก็เกือบจะขำออกมากับท่าทางนั้นของเด็กน้อย แต่เขาก็ต้องนิ่งไว้ จะขำออกมาไม่ได้เป็นอันขาด
“เจ้าค่ะ” จงเป่าเปารับคำ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับหลานฟางซิน
หลานฟางซินจึงกวักมือเรียกให้จงเป่าเปาไปนั่งข้างตนเอง
“พี่ฉาวฟางซินวันนี้เป่าเปามีหนมชนิดใหม่มาให้ชิมด้วยนะเจ้าคะ”
“ไหนๆ รีบเอาออกมาเร็วๆ เข้า” หลานฟางซินได้ยินเช่นนั้น ก็รีบบอกให้จงเป่าเปานำขนมออกมา
“นี่เจ้าค่ะ มีของท่านยุง ท่า
