“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ”
หลินมี่หรือย่าเฉินในวัยยี่สิบปลาย ๆ มองเอกสารในมือของสามีด้วยความไม่เข้าใจ เดือนนี้สามีของหล่อนกลับมาบ้านดึก ๆ ทุกวัน พ่อและแม่สามีก็บ่นหล่อนอยู่ตลอดเวลาที่ไม่ช่วยงานสามีทั้ง ๆ ที่ต้องดูแลลูกชายตั้งสี่คน ส่วนน้องสะใภ้สองคนที่มีลูกคนเดียวและสามีเลี้ยงให้นอนเล่นอยู่บ้านกลับไม่บ่นอะไร
“ลายมือถูกเปลี่ยน” เฉินจงอี้ผู้เป็นสามีกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
ตระกูลเฉินมีกิจการค้าขาย ร้านอาหารและทำการเกษตร เฉินจงอี้รับหน้าที่ดูแลกิจการค้าขายของตระกูล น้องชายคนรองดูแลร้านอาหาร ส่วนน้องชายคนสุดท้องรับหน้าที่ดูแลการเกษตร เฉินจงอี้รับหน้าที่นี้ตั้งแต่เรียนจบอายุสิบแปดปี จนกระทั่งตอนนี้รวม ๆ แล้วก็สิบกว่าปี
แม้จะรู้ว่าครอบครัวลำเอียงรักน้องชายทั้งสองมากกว่าตนเอง แต่เฉินจงอี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้ดีว่าตอนที่เขาเกิดครอบครัวไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น ตระกูลเฉินเพิ่งรุ่งเรืองมาได้ไม่
