ที่นี่คือที่ไหน นี่คือความรู้สึกแรกของแป้งร่ำที่ลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด มันไม่ใช่บ้านเฉินแน่นอนเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นจากเครื่องใช้ไฟฟ้าชนิดหนึ่งที่ไม่ใช่อากาศธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น เสียงที่ควรจะมีในตอนเช้าก็ไม่มี ความทรงจำล่าสุดที่จำได้ก็คือเธอนอนในตอนฟ้าใกล้สางแล้ว
แป้งร่ำลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างคุ้นชินเพื่อปรับสายตาให้มองเห็น ก่อนที่เธอชะงักรีบคลำหาโคมไฟใกล้เตียงที่จำได้ โทนห้องที่คุ้นตาและเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นมันทำให้ตื่นตระหนกเกิดอะไรขึ้น? มันคือความฝันหรือที่ผ่านมามันก็คือความฝันกันแน่
ร่างของสาวใหญ่อดีตเลขาท่านประธานบริษัทใหญ่ย้ายตัวมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มือไม้อ่อนลงชั่วขณะ ร่างนี้คือแป้งร่ำไม่ใช่เฉินเฟิ่นอี้อย่างควรที่จะเป็น มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าเพื่อยืนยันว่าตอนนี้คือความจริง แป้งร่ำหันมองรอบ ๆ ตัว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เวลาเจ็ดโมงเช้าที่เคยตื
