“ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะคะ แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อหนาๆ ไม่หนาวเหรอ เอาผ้าพันคอของฉันไปใช้ก่อนค่ะ” เสียงหวานแสดงความเป็นห่วงเป็นใยดังขึ้น ไทเกอร์ละสายตาจากดวงดาวพราวระยับบนท้องฟ้า มองดวงหน้าของหญิงสาวที่กำลังคลายผ้าพันคอออกจากลำคอตนเอง แล้วนำมาคล้องคอของเขาไว้ ราวกับกลัวว่าเขาจะหนาวกายจากอากาศที่เย็นยะเยือก แม้อยู่ในความมืด แต่ความงามของดวงหน้าก็ปรากฏชัดในแววตา
“ไม่เป็นไรครับ” ไทเกอร์จับผ้าพันคอหมายจะเอาคืนหญิงสาวตรงหน้า แต่เธอก็ปฏิเสธด้วยรอยยิ้มหวานละมุน ยังคงแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะ ฉันใส่เสื้อกันหนาวแล้ว แต่คุณสิใส่แค่เสื้อเชิ้ตเอง ที่นี่ยิ่งดึกยิ่งหนาว ทำร่างกายให้อุ่นเข้าไว้ค่ะ”
“คุณ…”
“ฉันเป็นครูค่ะ ชื่อนัจมีย์ (นัด-มี)”
“นัจมีย์ ชื่อแปลกดีนะครับ”
“ตกลงว่าดี หรือว่าแปลกกันแน่คะ”
“ดีสิครับ แปลว่าอะไรเหรอครับ”
“นั่นค่ะ” นัจมีย์ชี้ไปยังท้องฟ้าที่มีดวงดาวพร่า
