ตอนที่ 4 คู่แข่ง
1175 Words
"นี่แหนะ!! นี่แหนะ!!" กำปั้นเล็กรัวใส่หน้าท้องแข็งแรงของเด็กหนุ่ม เด็กน้อยวัยสี่ขวบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเดือดดาล ทั้งคู่อยู่บนดาดฟ้าของสตูดิโอเมจัง ตังเมก็ไม่ยอมออกจากสตูดิโอตั้งแต่กลับมาถึง ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา พอเห็นเรียวมาหาตังเม ไฟก็แบกเด็กน้อยขึ้นมาบนนี้ เรียวนี่ละผู้ช่วยที่จะทำให้ตังเมหายโกรธ แต่ไฟคิดผิด.....
"เหนื่อย?" คิ้วหนาข้างหนึ่งเลิกสูง หรี่ตามองเด็กชายตัวน้อยในชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติที่ก้มตัวใช้มือจับหัวเข่าเพื่อพยุงร่างไว้ อ้าปากหอบหายใจ สายตายังจับจ้องคนตัวโตที่งอตัวใช้มือข้างหนึ่งกุมท้องตนเองไว้อย่างเอาเรื่อง แม้กำปั้นนั้นจะเล็ก เรี่ยวแรงเพียงนิด แต่ทว่าถูกประเคนเข้าใส่รัวๆ จนนับไม่ทันว่ากี่หมัดก็ทำให้รู้สึกเจ็บจุกไม่น้อย
"พี่ไฟไม่ต้องพูดเลย เรียวโป้ง...โป้งๆๆๆๆๆ ทำให้พี่เมจังร้องไห้ ไม่ต้องเป็นแฟนเลยนะ ไม่ให้เป็นแฟนพี่เมจังแล้ว" เรียวหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ไฟ นิ้วโป้งเล็กถูกส่งให้อีกฝ่ายรัวเร็ว
"ข้าน้อยขอโทษ ข้าน้อยผิดไปแล้ว" ไฟทำท่าคารวะอย่างคนสำนึกผิด
"ไม่รับ" ใบหน้าของเด็กน้อยสะบัดพรืด จนคอแทบเคล็ด
"เรียวอย่าใจร้ายกับพี่สิ เราต้องร่วมมือกันง้อเมจัง"
"พี่เมจังไม่ได้โป้งเรียว อย่ามาหลอกใช้"
"หลอกใช้ไรกัน เรียวน่ะคิดมาก"
"เรียวไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ"
"ก็แค่สี่ขวบเองไหม"
"สี่ขวบแล้วไง สี่ขวบก็ทำให้พี่เมจังยิ้มได้ ไม่เคยทำให้ร้องไห้ ต่อไปเรียวจะดูแลพี่เมจังคนเดียว พี่ไฟมีแฟนอยู่แคนาดาไปเลย ไม่ต้องกลับมาแล้ว"
"ไม่ได้ ข้อตกลงของเราคือเรียวเป็นแฟนเมจังแค่ตอนที่พี่ไปเรียนแคนาดา ถ้าพี่กลับมาเมจังต้องเป็นแฟนพี่"
"แฟนกันเขาไม่ทำให้ร้องไห้กันหรอก รู้งี้ให้พี่ไทเกอร์เป็นแฟนพี่เมจังซะก็ดี" เรียวเท้าเอว โวยวายปากยื่น ก่อนจะพึมพำในประโยคถัดมา
"อะไร? พี่ไทเกอร์เกี่ยวอะไรด้วย" ประโยคแรกดังชัดเจน ประโยคถัดมาไฟได้ยินชื่อไทเกอร์ แต่ถ้อยคำอื่นๆ ได้ยินไม่ถนัด
"ไม่บอก"
"เรียวบอกพี่มา"
"ไม่บอก"
"เอาไอติมไหม พี่ซื้อให้ มากเท่าที่เรียวต้องการ"
"ไม่ต้องติดสินบน" ไฟเหล่มองเด็กชายตัวน้อย คงจดจำคำพูดของผู้ใหญ่มาสินะ เด็กสี่ขวบจะมารู้จักคำพวกนี้ได้อย่างไร
"ติดสินบนไร พี่ไม่ได้ติดสินบนเรียวเลยนะ ก็แค่อยากเลี้ยงไอติม ไม่ได้เจอกันตั้งปีหนึ่ง"
"ไอติมช็อคโกแลตหนึ่งควอท ไม่ๆ สองควอทดีกว่า คุกกี้ แอนด์ ครีมสองควอท มิ้นท์ช็อคโกแลตชิพสองควอท บับเบิ้ลกัมสองควอท มะนาว เชอร์เบทสองควอท พี่เมจังชอบ สตอเบอรี่ ช็อคโกแลต ชังค์สองควอท พี่เมจังก็ชอบ ไปซื้อมาบรรณาการเรียวเดี๋ยวนี้" เด็กน้อยกอดอกอย่างวางมาดสั่งไอศกรีมรสชาติโปรดของตนเองกับตังเม
"ตกลง บอกมาว่าพี่ไทเกอร์เกี่ยวอะไรกับเมจัง"
"ไอติม"
"ก็บอกก่อน เดี๋ยวไปซื้อมาให้เลย"
"ไอติมมาก่อน"
"เออๆ" ไฟยอมแพ้เด็กน้อย หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาโหลดแอปพลิเคชันสั่งอาหารออนไลน์ แล้วสั่งไอศกรีมเพื่อนำมาบรรณาการตามที่เรียวต้องการ ไม่นานไอศกรีมหกรสชาติ สิบสองควอท ก็มาอยู่ตรงหน้า
"จะบอกได้ยัง"
"หิว กินก่อน รสอะไรก่อนดีน่า" เรียวยังคงไม่ยอมบอกง่ายๆ กวาดตามองไอศกรีมรสชาติต่างๆ ตรงหน้า
"กวนจริงๆ" ไฟหรี่ตามองเด็กน้อยจอมยียวน อยากจะขย้ำให้จมเขี้ยว ช่างกวนประสาทเสียจริง เหมือนใครกันนะ
"เหมือนพี่ไฟแหละ เรียวจะกินรสนี้ อันอื่นพี่ไฟเอาไปแช่ตู้เย็นไว้ก่อนเดี๋ยวละลายหมด" เรียวเลือกไอศกรีมรสบับเบิ้ลกัมมาเปิดกิน ออกแรงเปิดฝาจนแทบหงายหลัง ก่อนจะใช้ช้อนตักกินด้วยความเอร็ดอร่อย
"กินอันเดียว?"
"อือหึ"
"แล้วจะสั่งมาทำไมเยอะแยะ"
"ก็เอาไว้กินวันอื่น กินทีเดียวหมดนี่ท้องเย็บเจี๊ยบๆ พอดี พี่เมจังบอกให้กินวันละแท่งหรือถ้วยเดียวพอ เดี๋ยวไม่สบาย ปวดหัวตุ๊บๆ"
"แล้วทำไมไม่ให้สั่งถ้วยเล็กๆ สั่งเป็นควอททำไม"
"ปกติก็สั่งแบบนี้ แต่พี่เมจังแบ่งใส่ถ้วยให้ บางทีพี่เมจังก็ปั่นจักรยานพาไปซื้อที่เซเว่น"
"มาหาเมจังทุกวันเลยเหรอ"
"ทุกวัน ก็ทำสัญญาลูกผู้ชายแล้ว ต้องรักษาสัญญาสิ แต่พี่ไฟผิดสัญญานะ นิสัยไม่ดี" เรียวว่า ยังคงตักไอศกรีมเข้าปากอย่างต่อเนื่อง
"อืม พี่นิสัยไม่ดีจริงแหละ เอาไอติมไปแช่ตู้เย็นก่อน" ไฟหอบไอศกรีมอีกสิบเอ็ดควอทไปแช่ตู้เย็น ก่อนจะกลับมานั่งขัดสมาธิรอคอยให้เด็กน้อยกินไอศกรีมจนอิ่ม เรียวกินไปเกือบครึ่งควอท กินจุใช่เล่น ไฟต้องเดินเอาไอศกรีมที่เหลือไปแช่ตู้เย็นอีกรอบ
"อร่อยเนอะ" พออิ่ม ได้กินของถูกใจ เด็กน้อยก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้น
"อร่อยอยู่คนเดียว กินไอติมอิ่มแล้ว ก็บอกพี่มาได้ละ"
"บอกไร" เด็กน้อยทำหน้าใสซื่อ หลงลืมเรื่องที่อีกฝ่ายถาม ไฟกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอาความยียวนของเรียว อยากจะทุบสักตุ้บสองตุ้บ
"เรียว" เสียงเรียกกดต่ำ บ่งบอกให้รู้ว่าพร้อมจะงับหัวเด็กแถวนี้ละ ถ้ายังไม่บอกมาเดี๋ยวนี้ได้โดนงับหัวแน่นอน
"อ๋อๆ นึกออกแล้ว เรื่องพี่ไทเกอร์ใช่ไหม ใช่ไหมๆ"
"ใช่ บอกมาเร็วๆ"
"พี่ไทเกอร์ชอบพี่เมจัง ให้ดอกไม้พี่เมจัง ให้ของขวัญพี่เมจัง แล้วพี่ไทเกอร์ก็จะเป็นหมอเหมือนพี่เมจังด้วย"
"แล้วเมจังชอบพี่ไทเกอร์หรือเปล่า"
"คงชอบแหละ ยิ้มให้ก็ต้องชอบเนอะ"
"แล้วเรียวให้พี่ไทเกอร์มาชอบเมจังได้ไง ให้คนอื่นมาชอบแฟนตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ไง"
"เรียวแล้วแต่พี่เมจัง แค่พี่เมจังยิ้มเรียวยอม"
"ยอมไม่ได้"
"ยอมได้ พี่เมจังยิ้มสวย น่ารัก"
"เมจังเป็นของพี่ ต้องเป็นแฟนพี่ด้วย"
"พี่ไฟทำพี่เมจังร้องไห้"
"สัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่ทำให้เมจังร้องไห้อีก คุณคเชนทร์ช่วยเพลิงกัลป์ด้วยนะ นะๆ" ไฟอ้อนวอนเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าที่อายุน้อยกว่าตนสิบปี
"ไม่ไหวเลยเพลิงกัลป์ เห็นแล้วสงสาร คุณคเชนทร์คนนี้จะยอมช่วยก็ได้ ถือว่าเอาบุญ ป่ะง้อพี่เมจังกัน" เรียวกอดอกวางมาดเป็นผู้ใหญ่ ส่ายหน้าราวกับเหนื่อยหน่ายเสียเต็มประดา ไฟกลอกตาไปมาอีกครั้ง หมั่นไส้เด็กสี่ขวบตรงหน้าที่ดูจะแก่แดด โตเกินวัยยิ่งนัก
- Writer
