อ้อนรักคุณแม่ลูกอ่อน

อ้อนรักคุณแม่ลูกอ่อน EP.7 ของขวัญที่ไร้ค่า?

สนามบินสุวรรณภูมิ

กว่าจะมาถึงรถติดหลายชั่วโมง ดีที่เผื่อเวลาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเทมส์อาจจะตกเครื่องได้ ฉันนั่งบีบมือตัวเองมาตลอดทาง พยายามกล้ำลืนฝืนทนอาการผะอืดผะอมของตัวเองเอาไว้ เทมส์ก็ถามว่าเป็นอะไรสีหน้าวิตกกังวลตลอด ฉันส่ายหน้ารัวๆบอกไม่เป็นไร ทั้งๆที่ในใจร้องไห้อย่างหนัก อยากโผเข้ากอดเทมส์แล้วยื้อไม่ให้เทมส์ไปไหน ฉันอยากดึงมือของเทมส์มาจับท้องแล้วบอกว่าในนี้คือลูกของเรา แต่...ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้ เทมส์กำลังจะไปเรียนต่อ มันคือความฝันของเทมส์ ครอบครัวของเทมส์ภูมิใจกับสิ่งที่เทมส์กำลังจะทำ ถึงจะห่างก็ห่างแค่ตัว >".."เทมส์ Calling

ตี๊ด

"เทมส์กิ่งทำธุระอยู่ในห้องน้ำ " ฉันกดปุ่มสีเขียวแล้ววางโทรศัพท์เอาไว้บนเคาน์เตอร์ห้องน้ำ ส่วนตัวเองก็นั่งกอดชักโครกหมดสภาพอยู่ข้างล่าง พยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด หลายวันที่ผ่านมาฉันแพ้ท้องค่อนข้างหนัก หนักจนต้องขอพ่อกับแม่ย้ายมาอยู่คอนโดที่ปล่อยเช่า คนเก่าย้ายออกไปกำลังหาคนเช่าใหม่พอดีฉันก็เลยเข้ามาอยู่ซะเลย เรื่องท้องมีแค่ไม่กี่คนที่รู้ คนแรกคือหัวหน้าของฉันเอง ฉันเริ่มไม่ไหวกับการเข้าเวร พักผ่อนไม่เพียงพอทำให้ฉันใช้ชีวิตลำบาก ฉันก็เลยถูกย้ายให้ไปนั่งเป็นพยาบาลหน้าห้องทำเอกสารคนไข้ให้หมอซัน

"ขอเห็นหน้าหน่อยไม่ได้หรอ คิดถึง " ถ้าให้เห็นสภาพนี้ฉันก็โดนคุณหมอซักประวัติสิคะ อย่าลืมว่าตอนนี้เทมส์กำลังเรียนเฉพาะทางด้านอะไร แค่หมอทั่วไปเขาก็มองออกแล้วล่ะคะว่าฉันกำลังแพ้ท้อง >.- 1เดือนต่อมา -

ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

เป็นการบินต่างประเทศที่ตื่นเต้นมากกว่าครั้งไหนๆ แล้วก็เป็นการบินคนเดียวครั้งแรกของฉันด้วย มาถึงฉันก็เข้าที่พักก่อนเลยเป็นอันดับแรก วันนี้เป็นวันสำคัญ เป็นวันที่เทมส์จะได้รู้ว่าฉันกำลังท้องลูกของเขา สำคัญไปกว่านั้นคือ วันนี้เป็นวันเกิดเทมส์ด้วย ฉันลางานหนึ่งอาทิตย์เพื่องานนี้โดยเฉพาะ ฉันโกหกเทมส์ว่าต้องไปประชุมที่ภูเก็ตหนึ่งอาทิตย์อาจจะรับสายบ้างไม่รับบ้าง บางครั้งก็อาจจะปิดเครื่อง วางแผนมานานต้องเนียนและรอบคอบให้มาก

.

ฉันสั่งอาหารขึ้นมากินบนห้องพร้อมกับทำของขวัญสุดพิเศษที่จะมอบให้เทมส์ มันคือที่ตรวจครรภ์ในวันนั้น ฉันยังเก็บรักษามันเอาไว้อย่างดี คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง แค่เอาริบบิ้นสีชมพูมาผูกเอาไว้ก็น่าจะโอเคแล้ว มีกล่องเล็กๆ ใส่ให้พอเป็นพิธีน่าตื่นเต้น ฉันยิ้มให้กับกล่องของขวัญที่เพิ่งทำเสร็จ อยากรู้จังว่าเทมส์เห็นแล้วจะทำหน้ายังไง

ครืดดด ครืดดดด

เทมส์ Calling

ฉันรีบเดินขึ้นไปนอนบนเตียงทันที จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวจนมิดเหลือแค่ศรีษะโผล่ออกมา

"ไง "

"คิดถึง "

"เหนื่อยหรอ" สีหน้าคุณหมอดูเหนื่อยๆ วันนี้เทมส์คงเหนื่อยจริงๆ เดี๋ยวก็ได้หายเหนื่อยแล้ว >""รู้จักองศาด้วยหรอ" คำถามในวันนั้นอยู่มันก็ผุดขึ้นมา วันที่ฉันคุยกับเทมส์เรื่องหมอซันแล้วก็องศา

"สวัสดีค่ะพี่กิ่ง อย่าไปบอกพี่ซันนะคะ องศาไม่อยากให้พี่เขาคิดมาก ขอตัวนะคะพี่เทมส์ " องศายกมือไหว้ จากนั้นเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่กับผู้ชายตรงหน้า ฉันสับสัน ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนก่อน มันจุกแล้วก็หน่วงไปหมด อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอก เทมส์เดินเข้ามาประคองฉันเอาไว้ฉันไม่ได้ขัดขืนเพราะกลัวว่าตัวเองจะล้มลงพื้น ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาเจ็บเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้คนที่เจ็บที่สุดคือฉัน เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันเจ็บ (┬┬﹏┬┬)

"ยังคิดถึงกันอยู่มั้ย " มันเป็นคำถามโง่ๆของฉันเอง

"กิ่ง เทมส์อธิบายได้ "

"ฮึก กี่ครั้งแล้ว "

"กิ่ง อย่าไปจากเทมส์นะ "

"กี่ครั้งแล้ว !!!!! "

"ทุกครั้งที่เหนื่อย "

"ฮึก ฮื่ออออออ เทมส์ทำแบบนี้ได้ยังไง ฮื่ออออ ทำได้ยังไง !! "

_______________________________