หลังจากวันนั้นฉันก็พยายามพาเขาไปทำบุญบ่อยๆเอาจริงๆฉันคิดว่าที่หลวงพ่อเตือนว่าเขามีเคราะห์หนักมากๆนั้นมีส่วน ก็เริ่มเห็นผลก่อนหน้านั้นที่กระถางต้นไม้เกือบหล่นใส่หัว ก็มีเรื่องมาเรื่อยๆ เช่น ลื่นในห้องน้ำ ตกบันได ล่าสุดขับรถเกือบชน เห้อออ ฉันจะทำยังไงกับเขาดีเนี้ย
"เมลโล่พรุ่งนี้ฝึกงานวันแรกนะ เธอจะขับรถไปเองใช่มั้ย"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆ ก็คือฉันไปในฐานะเด็กฝึกงานแล้วก็กลัวคนอื่นจะรู้ด้วยว่าฉันกับท่านรองเป็นอะไรกันไง คือเขาก็ฝึกงานเหมือนกันแหละแต่ดูท่าทางคล่องแคล่วขนาดนั้นคงไม่ต้องฝึกอะไรแล้วหละมั้ง
"ค่ะ จะได้ไม่มีใครสงสัยด้วย"
"แล้วอย่าไปอ่อยพนักงานฉันคนไหนหละเข้าใจมั้ยไม่งั้นฉันจะจัดการเธอให้คาเตียงเลย"
ฉันเบ้ปากใส่เขาก่อนจะนอนลงหนุนตักเขาที่กดรีโมททีวีอยู่
"ใครกันแน่ที่จะไปอ่อยอ่ะ ถ้าเมลโล่รู้ว่าพายุนอกใจเมลโล่นะเจอดีแน่"
เขาหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะยื่นมือมาวางไว้ตรงหน้าอกฉันไม่วางเปล่า
