ตลอดชีวิตของปัณณิกา เธออยู่อย่างเจียมตัวและไม่เคยดื้อหรือขึ้นเสียงกับใครเลยสักครั้ง แต่วันนี้คือวันแรกที่เธอออกอาการไม่เชื่อฟังกับคนที่ต้องเชื่อฟังมากที่สุด และคนคนนั้นก็คือคุณธัญญ์ พัฒนธาดา
“ทำไมเธอไม่มาเดินข้าง ๆ ฉันล่ะแก้ม”
“แก้มอายค่ะ”
“เธออายที่มากับฉันเหรอแก้มหวาน” ธัญญ์หรี่ตามองอย่างไม่เข้าใจนัก ของเล่นคนอื่นคงจะตื่นเต้นดีใจที่ได้ออกมาข้างนอก แต่ไม่ใช่กับปัณณิกา
“แก้มไม่ได้อายค่ะ เอ่อ แก้มขอแวะซื้อเสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ” พอเธอบอกว่าไม่สะดวกใจที่จะเดินกับเขาทั้ง ๆ ที่ยังสวมชุดนักศึกษาอยู่ ธัญญ์ก็เข้าใจได้ในทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ แก้มจ่ายเองได้” ธัญญ์เม้มปากเบา ๆ เพราะคนตรงหน้าทำให้เขาประหลาดใจอีกแล้ว
เธอเลือกเดรสสีดำสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย หลังจากจ่ายเงินแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมายิ้มหวานใส่คนที่กำลังรออยู่
ธัญญ์ตระหนักได้ในทันทีว่าเขายังไม่ได้รู้จักปัณณิกาครบทุกด้าน เขารู้แค่ว่
