“พี่หมอคะโซทำอาหารกลางวันเอาไว้ให้แล้ว” เช้าวันต่อมายิปโซเดินมาเคาะประตูห้องของหมอรามพร้อมกับปิ่นโตอาหารเป็นจังหวะเดียวกับที่หมอรามกำลังจะออกไปโรงพยาบาลพอดี
“รับไปเถอะค่ะ อาหารปิ่นโตนี้ไม่มีผงชูรสผสมแน่นอน” เมื่อเห็นว่าหมอรามเงียบและไม่ยอมรับปิ่นโตที่เธอยื่นให้ ยิปโซจึงนำเสนออาหารของตัวเองและยัดใส่มือของหมอรามและรีบวิ่งกลับห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว
สายตาคมของหมอรามจ้องมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะรีบไปขึ้นวอร์ดที่โรงพยาบาล
“มาแล้วเหรอไอ้หมอราม”
“อืม”
“แล้วนั้นอะไรวะ”
“ปิ่นโตไงไอ้อิฐ ดูไม่ออกเหรอ” ไม่ใช่เสียงของหมอรามแต่เป็นหมอเหนือที่ตอบคำถามแทน
“เออ กูรู้แล้วแต่กูหมายถึงว่าเดี๋ยวนี้มันมีเวลาห่อข้าวด้วยเหรอ”
“กูว่าสาวห่อให้ชัวร์”
“คนไหนวะ ปกติไอ้รามมันไม่รับของจากคนอื่น”
“มึงก็ถามมากนะไอ้อิฐ เดี๋ยวถ้าไอ้รามมันอยากให้มึงรู้เดี๋ยวมึงก็รู้เอง ไปขึ
