“ร้องออกมาให้หมดแค่วันนี้ เราอนุญาตแกแค่วันนี้ วันอื่นแกต้องห้ามร้องไห้ให้เราเห็นอีก เข้าใจมั้ยโซ่” ตะวันวาดลูบหลังเพื่อนเบา ๆ แรงสะอื้นของเพื่อนรักในอ้อมกอดค่อย ๆ แผ่วลงแล้วเงียบไปในที่สุด
ตะวันวาดผละกอดออกมาแล้วยื่นทิชชูให้อีกครั้ง โรสลินหยิบมาซับที่ใบหน้าของตนเพื่อให้หยาดน้ำตาหมดไปจากแก้ม
“ขอบคุณนะ” โรสลินเอ่ยขึ้นมาเสียงเศร้า เพราะไม่รู้ว่าจะจัดการกับชีวิตแต่งงานยังไง เธอรู้สึกล้มเหลวทั้งที่รู้จักกับเขามาตั้งแต่เด็กแต่เขาเหมือนคนแปลกหน้าที่เธอไม่เคยสนิทมาก่อน เขาเปลี่ยนไปมากจริง ๆ เธออดคิดไม่ได้ว่าอะไรคือสาเหตุ
“ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาขอบคุณเลยโซ่” คนพูดส่ายศีรษะแล้วเอี้ยวตัวไปข้างหลังเพื่อหยิบขวดน้ำที่ตนพกติดรถไว้ นำมายื่นให้เพื่อน
“...” โรสลินสะอื้นเบา ๆ ขณะรับขวดน้ำมาจากอีกฝ่าย มือบางหมุนฝาขวดออกแล้วยกน้ำขึ้นจิบเล็กน้อย
“อย่าเพิ่งเล่า บอกทางกลับบ้านก่อน” ตะวันวาดปรามอีกครั้ง โรส
