บ่วงรักคนพาล

ความเฉยชาของธาวิน #1

โรสลินลอบมองใบหน้าเรียบนิ่งของชายหนุ่มที่อยู่ข้างกาย ท่าทีเขาราวกับไม่ใช่คนเดียวกันกับที่เธอเพิ่งจะแต่งงานด้วย ใบหน้าที่เคยอาบด้วยรอยยิ้มของธาวินกลายเป็นบึ้งตึงเย็นชา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ ไปออกไปด้านหน้าโรงแรมซึ่งรถยนต์ของเจ้าตัวถูกนำมาจอดรออยู่แล้ว เขาเปิดประตูรถยนต์ฝั่งคนขับโดยไม่คิดหันมองคนที่เดินตามเขาสักนิด โรสลินจึงต้องรีบตามไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ

โรสลินนั่งตัวลีบแบนด้วยความรู้สึกตระหนก ธาวินที่กำลังขับรถเป็นโชเฟอร์ตีนผีช่างต่างกับธาวินที่เธอเพิ่งจะเข้าพิธีแต่งงานด้วยอย่างลิบลับ แม้จะเป็นช่วงเช้า แต่ค่อนข้างมีรถยนต์หนาตา ถึงกระนั้นธาวินกลับเหยียบคันเร่งไม่มีผ่อน

“พี่ภีม... จะพาโซ่ไปที่ไหนเหรอคะ”

“ก็กลับบ้านน่ะสิ เรื่องแค่นี้คุณคิดไม่ได้เหรอ” ธาวินตอบเสียงห้วนอย่างไม่ค่อยพอใจกับคำถามสิ้นคิดก่อนจะเร่งเครื่องให้ไวขึ้น

โรสลินเมื่อโดนว่าดังนั้นก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จา เธอบีบมือของตนบนตักอย่างรู้สึกน้อยใจ เธอไม่ชอบความเร็วเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเมื่อเห็นสามีขับรถเร็วก็หวาดกลัวขึ้นมา นอกจากนั้น เธอก็แค่ถามซ้ำ ไม่เห็นจำเป็นต้องตะคอกตอบกลับเสียหน่อย

“ผมไม่พาคุณไปตายหรอกน่า”

รถยนต์คันหรูใช้เวลาบนท้องถนนนานพอควร ก่อนจอดลงที่หน้าคฤหาสน์สีขาวขนาดสามชั้นหลังใหญ่ หลังคาโดมทรงโค้งแนวสถาปัตยกรรมคลาสสิก ด้านหน้าคฤหาสน์เป็นสระน้ำพุล้อมด้วยสวนไม้ประดับ

โรสลินเห็นสามีเปิดประตูลงจากรถเธอจึงรีบก้าวเท้าตามลงไป

บนชานบันไดหินอ่อนหน้าประตูทางเข้า มีแม่บ้านสูงวัยยืนรออยู่แล้ว

“นับจากนี้ โรสลินจะกลายมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน” ธาวินบอกกับแม่บ้านจากนั้นจึงหันมาพูดกับหญิงผู้เป็นภรรยา “คฤหาสน์หลังนี้ เป็นของคุณ ผมซื้อในชื่อของคุณ คุณเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในสมบัติทุกชิ้นของที่นี่ รวมถึงแม่บ้าน คนสวน คนงานทุกคนในบ้านหลังนี้อยู่ในความดูแลของคุณ คุณจะรับเพิ่มหรือไล่ออก มันก็เป็นสิทธิ์ของคุณ ข้าวของเครื่องใช้ก็เหมือนกัน อันไหนไม่ชอบหรือไม่ถูกใจ อยากขายอยากทิ้ง มันก็แล้วแต่คุณ”

เขาปิดท้ายด้วยการออกคำสั่งกับแม่บ้านว่า “พาคุณผู้หญิงขึ้นไปดูห้องด้วย” ก่อนเดินไปเปิดประตูรถ หญิงสาวอ้าปากค้าง ยังงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าทว่าเธอก็รีบเอ่ยรั้งเขาไว้

“พี่ภีมจะไปไหนหรือคะ”

“ผมมีงานต้องทำ”

รถยนต์เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วไม่ปล่อยให้เธอตั้งคำถามอีก โรสลินได้แต่มองตามพร้อมกับคำถามในหัวที่เพิ่มพูนขึ้นมาอีกนับหลายสิบหลายร้อยข้อ หญิงสาวแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ชีวิตแต่งงานที่เธอต้องการ เพียงแต่สถานการณ์ทุกอย่างสับสนไปหมดจนเธอไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงกระนั้นเพราะเธอยังมีเวลาอีกมากมายในการหาคำตอบ หญิงสาวจึงปล่อยวางความสงสัยทั้งหลายและหันไปหาแม่บ้านซึ่งยืนอยู่ไม่ห่างกัน

เธอเอ่ยทักทายพลางถามชื่อหลังจากนั้นก็ให้ลำดวนพาเธอไปยังห้องนอน ตามด้วยการสำรวจบ้านคร่าว ๆ

คฤหาสน์หลังนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกพร้อมสรรพไม่ว่าจะเป็นห้องนั่งเล่นที่มีชุดโฮมเธียเตอร์ ห้องฟิตเนสที่มีอุปกรณ์ออกกำลังกายพร้อมสรรพ ห้องดนตรีซึ่งมีแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ตั้งวางอยู่ตรงกลางและแม้กระทั่งห้องหนังสือ ส่วนห้องนอนของเธอก็มีเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ผลิตภัณฑ์อาบน้ำ ครีมบำรุงผิวหรือแม้แต่เครื่องสำอางก็ถูกเตรียมไว้พร้อม

ถึงแม้การกระทำในช่วงเช้าของธาวินจะทำให้เธอรู้สึกขุ่นเคือง แต่ข้าวของทุกอย่างที่ตระเตรียมไว้ในคฤหาสน์กลับทำให้เธออมยิ้มออกมาได้ในที่สุด

โรสลินยังเหลือวันลาสำหรับแต่งงานอีกสองวันโดยนับรวมวันนี้ด้วย ทีแรกเธอคิดว่าวันลาเหล่านี้เธออาจจะต้องใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับสามี แต่เมื่อเขาต้องไปทำงาน นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำเสียอย่างนั้น ความจริงแล้วเธอควรได้ไปฮันนีมูนหรือท่องเที่ยวดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ ทว่าช่วงก่อนแต่งงาน เธอกับสามีไม่ได้เจอกันเลย ฉะนั้นย่อมไม่มีทริปหวาน ๆ สำหรับคู่ข้าวใหม่ปลามันอย่างที่เธอเคยวาดฝัน

หลังนั่งนิ่งตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง โรสลินจึงไปฝังตัวอยู่ในห้องสมุดกระทั่งบ่ายคล้อยเธอถึงลงไปที่ห้องครัว ในบ้านเงียบกริบจนคล้ายมีเธออยู่เพียงคนเดียว แต่หลังจากกดกริ่งเรียก ลำดวนก็มาปรากฏตัวอย่างว่องไว

“ป้าลำดวนช่วยไปซื้อของสดให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ”

“ได้ค่ะคุณผู้หญิง” ลำดวนรับคำอย่างรวดเร็วไร้อาการอิดออด ไม่มีแววประกายสงสัยหรือตื่นเต้นในดวงตา ราวกับว่าเป็นแม่บ้านที่ธาวินเตรียมและออกคำสั่งมาเองอย่างดีแล้ว “ต้องการอะไรสามารถเขียนแจ้งมาให้ดิฉันได้เลยค่ะ”

“วันนี้ฉันจะทำแกงเทโพ กระดูกหมูทอด แล้วก็ต้มจืดมะระ” โรสลินเอ่ยพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะเก้าอี้เล็ก ๆ ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณนั้น “อืม... ต้องใช้วัตถุดิบอะไรบ้างนะ”

ร่างบางพึมพำอยู่กับตัวเอง ขณะลำดวนเดินหายไปหยิบกระดาษปากกาสำหรับจดลิสต์รายการวัตถุดิบมาส่งให้ โรสลินเอ่ยขอบคุณเบา ๆ ก่อนลงมือเขียน “มีหมูสามชั้น กะทิ พริกแกง ผักบุ้ง มะกรูด อืม... อะไรอีกนะ กระดูกหมู กระเทียม พริกไทย รากผักชี มะระ หมูบด วุ้นเส้น แคร์รอต แล้วก็ต้นหอมผักชี”

พูดไปพลางเขียนใส่กระดาษไป โดยมีลำดวนมองตามการกระทำนั้น

“เอาละ ก็เอามาตามนี้เลย อย่าให้ขาดแม้แต่อย่างเดียวเลยนะ” โรสลินเอ่ยกำชับพลางลุกขึ้นยืนเพื่อไปหยิบกระเป๋า “เอ่อ... ค่าของ”

“คุณผู้ชายให้ไว้แล้วค่ะ สำหรับเดือนนี้ค่าอาหารเจ็ดหมื่นบาทค่ะ” ลำดวนกล่าวขึ้นก่อนจะค้อมศีรษะให้เป็นเชิงขอตัวออกไปทำตามคำสั่ง ทว่าโรสลินกลับร้องท้วง

“เดี๋ยวฉันไปด้วยดีกว่าจ้ะ” เอ่ยบอกจากนั้นเดินขึ้นไปด้านบนห้องเพื่อหยิบกระเป๋าเงินที่ธาวินตระเตรียมไว้ให้

เธอกลัวลำดวนจะเลือกของมาไม่ได้ดั่งใจ เนื่องจากเธอตั้งใจจะทำเมนูอาหารให้สุดฝีมือ หวังใช้อาหารอร่อย ๆ มัดใจสามี ดังนั้นหากว่ามีของขาดไปก็คงทำได้ไม่สำเร็จ โรสลินอมยิ้มไปตลอดทางที่เดินลงมาจากชั้นบน

โถงบันไดหน้าบ้านมีรถยนต์พร้อมคนสองคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว คนแรกคือลำดวน ส่วนชายอีกคนน่าจะเป็นคนขับรถ ครั้นเห็นเธอ คนขับรถก็เดินมาเปิดประตูที่นั่งตอนหลังให้เธอทันที ส่วนลำเดินเปิดประตูเข้าไปยังที่นั่งข้างคนขับ เมื่อคนขับรถขึ้นประจำที่เรียบร้อยรถยนต์จึงค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกห่างจากตัวอาคาร