แพ้รักเด็ก

รักใครกันแน่

ผมนอนคิดทั้งคืนเกี่ยวกับเรื่องของริต้า ผมคิดว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ผมไม่เคยเห็นริต้าชอบใครเลยหรือยอมเปิดใจให้ใคร ไอ้ผู้ชายบ้านั้นเป็นใคร เรื่องนี้ทำให้ผมร้อนใจจนผมต้องโทรไปปรึกษาไอ้เพื่อนตัวดีที่ผมแอบชอบอยู่

"ญาดา แกว่า ใครส่งจดหมายมาให้ริต้า"

"ห้ะ อารายยนะ" มันตอบด้วยเสียงที่งัวเงีย

"แกว่าใครส่งจดหมายให้ริต้า"

"แกพูดเรื่องบ้าอะไร แกอยากรู้แกก็ไปถามเขาสิ มาถามฉันทำไม ฉันจะนอน" มันพูดรัวๆ แล้วก็กดวางสายไปเลย ยิ่งทำให้ผมคาใจไปใหญ่ ตอนนี้ผมเริ่มไม่มีสติแล้ว คือถ้าถามผมว่าโกรธอะไร ผมก็ไม่รู้ ผมแค่ไม่ชอบใจเฉยๆ มันคงไม่แปลกที่เราจะหวงเด็กในปกครองของตัวเอง

-------------------------------------

ณ สนามบิน

"พี่ตินน จะไปแล้วหรอ มาแค่แปปเดียวเอง" ริต้ากอดแขนผมพร้อมกับพูดอ้อนๆตลอดเวลา แต่ผมไม่ได้พูดอะไรเท่าไรเพราะผมยังติดใจเรื่อง ริต้ามีแฟนอยู่ว่า มันคือใคร

"มาให้ม๊ากอดหน่อยย"

"กอดหนูด้วย" ผมหันไปมองริต้าที่ยืนอ้าแขนกว้างพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ผม จนผมแทบจะใจอ่อน

"เรามีแฟนไม่เห็นบอกพี่เลย" ผมกอดเธอแล้วก็พูดกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อสุดๆเลย

"..."

"พี่ผิดหวังมากเลย ทำไมริต้าไม่บอกพี่ ไม่ไว้ใจพี่ขนาดนั้นเลยหรือไง แล้วทำไมถึงมีแฟน ไม่คิดจะบอกอะไรกันหรือไง!" ผมยืนจ้องหน้าริต้าอย่างจริงจัง ต่างจากริต้าที่ยืนทำหน้างง แล้วก็ไม่พูดอะไร ทำเอาผมหงุดหงิดกว่าเดิม ผมก็ทำหน้ามู่เดินไปเลย

--------------------------------------

part ริต้า

ฉันได้แต่งุนงงว่าพี่ตินเป็นอะไร จู่ๆก็โวยวาย พูดด้วยก็ไม่ค่อยพูดเท่าไรปกติจะร่ำลาฉันจนตัวเองเกือบจะตกเครื่อง ตอนเขาพูดถึงเรื่องแฟน ยิ่งงงไปใหญ่ว่าเขาพูดอะไรของเขา ฉันก็เลยได้แต่ยืนทำหน้าเศร้ามองตามแผ่นหลังเขาไป

"ม๊า..พี่ตินเป็นอะไร" ฉันหันไปถามม๊าพอเห็นหลังพี่ตินลับเข้าไป

"ไม่รู้สิ เห็นหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เขาคุยกับเราเรื่องจดหมายหรือยัง ม๊าแกล้งแค่นิดเดียวเองว่า เรามีแฟนแล้ว หึๆๆ โตไม่รู้จักโตจริงๆ" ม๊าพูดพร้อมกับโอบเอวฉันให้หันหลังกลับบ้าน แต่ฉันก็ยังคงหันหลังไปมองทางที่พี่ตินเดินไป

---------------------------------------



ประเทศไทย

"ตินนน ตินนนนนนน" ภาพที่ผมเห็นคือ ผู้หญิงที่ผมแอบชอบมานาน วันแรกที่ผมเจอเธอ เธอเป็นยังไง วันนี้เธอก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่

"ญาดาา"

"โอ๊ยยย เกือบไม่ทัน พึ่งลงเครื่องเมื่อกี้เลย"

"ไปกันเถอะ"

"ติน เมื่อคืนแกโทรมาทำไม ใครให้จดหมายใคร"

"ริต้าอะสิ มีคนเขียนจดหมายมาหา เห็นม๊าบอกว่า เป็นแฟน" พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไร ผมก็หงุดหงิดใจทุกที ป่านนี้ยังไม่เห็นทัก เห็นโทรมาถามเลย ไม่เป็นห่วงผมบ้างเลยหรือไง

"แหมมม เด็กมันเริ่มโตแล้วว มันก็ต้องมีแฟนเป็นธรรมดา"

"จิ๊!! ช่างมันเถอะ" ผมก็เดินหน้ามุ้ยไปที่รถเลย

หลายชั่วโมงผ่านไป

ผมที่เอาที่จ้องโรทศัพท์อย่างเดียวว่า เมื่อไรจะมีเสียงแจ้งเตือนมาสักที ผมได้แต่คิดว่า กับญาดาผมหลงใหลในความน่ารัก ความสวยของเธอ แต่พอมีริต้าเข้ามาในชีวิต เธอเป็นเด็กน่ารักมาก ขี้อ้อน รู้จักพูด มันทำให้ผมไม่เบื่อเวลาอยู่กับเธอ

ตึ้ง..... เสียงแจ้งเตือนทำให้ผมสะดุ้งขึ้นมาแล้วรีบคว้าโทรศัพท์มาดูเพราะคิดว่า ยัยเด็กนั้นคงทักมาหา

"โถ่ววว อะไรวะเนี้ย ตารางบินหรอกหรอวะ" ผมถึงกับสถบคำพูดออกมาอย่างหงุดหงิดใจ

ตึ้ง....ตึ้ง....ตึ้ง....

"โอ๊ย!!! อะไรอีกวะ" ผมที่ลุกขึ้นมาพร้อมควานหาโทรศัพท์ แต่เมื่อเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา มันทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

"ฮาโล.." ผมที่พยายามข่มเสียงให้ต่ำไว้ เพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์

(พี่ตินน พี่ถึงแล้วหรอ ทำไมไม่เห็นโทรมาหาริต้าเลยว่า ถึงแล้ว ม๊าก็เป็นห่วงนะ) เสียงปลายสายที่ทำให้ผมหลุดยิ้มออกจนลืมเรื่องที่โกรธไปซะสนิท

"เหนื่อยอ่ะ"

(พี่เป็นอะไรหรือป่าว เห็นม๊าบอกพี่อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เมื่อวานแล้ว งานยุ่งหรอคะ)

"......."

(หนูยังไม่ได้มีแฟนนะ จดหมายนั้นส่งมาจากท่าเรือที่หนูไปดูงานมา มันเป็นใบรับรองหน่ะค่ะ)

"ห้ะ!"

(ที่หนูบอกว่า เพื่อน หนูยังพูดไม่จบ55555 หนูจะบอกว่า หนูมีเพื่อนใหม่มาจากไทยเมือง หนูมั่วแต่ตื่นเต้นกับจดหมาย เลยพูดไม่รู้เรื่อง ขอโทษด้วยนะคะ)

"!!..."

(พี่ติน พี่ตินคะ)

"ได้ยินแล้ว เป็นยังไงบ้างวันนี้" สุดท้ายผมก็ได้รู้ความจริงว่า ไม่ใช่แฟน ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม ผมแค่อยากมีเธอในชีวิตไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ผมเหนื่อยๆ แค่ได้คุยกับเธอผมก็รู้สึกหายเหนื่อยไปเลย อารมณ์เหมือนผมมีลูกยังไงไม่รู้ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนี่ ผมไม่อยากให้ใครมาเอาความน่ารักของผมไป...

-------------------------------------

หลายวันต่อมา

"ฉันอยากรู้เรื่องของเธอจังเลย ฉันว่ามันมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับธนา"

"ใครวะ ธนา"

"เอ่อ.... เด็กคนนึงหน่ะ ฉันชอบเขา"

ผมกำลังคิดถึงสิ่งที่ญาดาพูดอยู่และตอนนี้ได้รู้ว่า ญาดากำลังมีความรักอยู่กับเด็กมัธยมคนนึง ผมรู้สึกอึ้งหน่อยๆ ที่เธอมีความรักแต่ก็คิดว่า ผมเคารพในการตัดสินใจของเธอแต่ก็แอบเป็นห่วงเธอไม่ได้ ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผม เขาจะดูแลเธอได้ดีเท่าผมหรือป่าว

ตึ้ง....ตึ้ง..... จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้หลุดออกจากภวังค์

"ฮะ..โล.."

"ฮื้ออ ไอตินช่วยฉันช่วย ตินน"

"มีอะไรใจเย็นๆ ส่งโลเคชั่นมา ใจเย็นๆ"

"ปังงงงงงง!!!!!! เพล้ง!!!!"

"ญาดา!!!!"

โชคดีที่เธอส่งโลเคชั่นมาผมก่อนที่ทุกอย่างจะถูกตัดไป ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาล ผมตกใจตั้งแต่รับสายญาดาแล้วได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตก แล้วก็เสียงร้องไห้ ผมคิดว่า ไอ้ผู้ชายที่เอาเธอไปดูแล มันดูแลอะไรของมันวะ ผมรีบพึ่งตรงไปตามโลเคชั่น ภาพที่ผมเห็นคือ รถญาดาพับยับ กระจกแตก ผมเห็นญาดานั่งอยู่ตรงคนขับในสภาพที่เลือดท่วมหัว ใบหน้าสวยซีด นั่งฟุบอยู่ตรงพวงมาลัย มีคนรุมดูเต็มไปหมด ไอ้เด็กนั้นมันทำอะไรของมันวะ

"ญาดา ญาดา แกต้องไม่เป็นไรนะ"

"รอด้านนอกนะคะ"

"คุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ"

"เพื่อนครับ ผมเป็นเพื่อนสนิทเขาเอง"

"นี่คือ ของสำคัญของคนไข้นะคะ"

พอผมได้โทรศัพท์ญาดามา ผมกดโทรหาไปเด็กที่ธนาทันที ผมต้องการรู้ว่า มันทำอะไร แล้วทำไมปล่อยญาดามาแบบนี้ มันบ้าหรือไง

"ฮาโลญาดา"

(ฮาโล นายหรือป่าวที่ชื่อ ธนา หรือป่าว)

"คุณเป็นใครอะ"

(ฉันมากกว่ามั้ง ต้องถามว่านายนั้นแหละเป็นใคร มีสิทธ์อะไรมาทำให้ญาดาต้องนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาล นายเป็นบ้าอะไร!! ผู้หญิงคนเดียวก็ไม่มีปัญญาดูแล ห้ะ!"

"ห้ะ!!! ญาดาเป็นอะไร"

(โลเคชั่นนี้ใช่บ้านมั้ย)

"ชะ..ใช่"

(ฉันว่าแล้วเชียวว่า ไอ้เด็กมัธยมอย่างนายจะมาดูแลญาดาได้ยังไง ไม่ต้องมายุ่งกับเธออีก ผู้หญิงตัวแค่นี้ก็ดูแลให้ดีไม่ได้หรือไงวะ!!)

"ดะ...เดี๋ยว"

ผมวางสายทันที ไม่ได้ฟังต่อว่าธนาพูดว่าอะไร เพราะผมไม่พอใจอย่างมากที่มันทำแบบนี้ ผมจะไม่ยอมให้มันกลับมาดูแลเธออีก ใช่!ผมรักเธอ รักมากกว่ามันด้วยซ้ำ ผมไม่เคยทำให้เธอต้องลำบากหรือบาดเจ็บ แต่พอวันนึงเธอมาบอกว่า เธอมีคนรักแล้ว ผมก็ไม่ได้ขัดอะไรถึงผมจะรู้สึกเจ็บใจแปลกๆ แต่ผมขัดใจไอ้ตรงที่ไอ้คนที่ญาดาเลือกมันไร้ความสามารถไง!