บ้านบุษบา...
คฤหาสน์กลางกรุง หลังไม่ได้ใหญ่โตอะไรผิดกับฐานะอันมั่งคั่งของตัวเจ้าของบ้าน...บ้านบุษบา ที่ซุกหัวนอนของนลิน ชายสูงวัยนั่งอยู่บนโซฟาเนื้อนุ่ม เขากำลังดูหนังแอ็คชั่นในทีวีจอยักษ์แขวนไว้ที่พนังห้องด้านหนึ่ง ปลายคิ้วขมวดแน่น เมื่อแน่ใจว่าได้ยินเสียงล้อรถยนต์ครูดกับผิวถนนหน้าประตูบ้าน ขนาดเสียงเอฟเฟคดั่งสนั่น เสียงล้อรถยนต์บดกับผิวถนนยังสามารถดังแทรกเข้ามาจนได้
“คุณหญิง...ยัยหนูกินรังแตนที่ไหนมา ดูๆ ทำเข้าสิ!!”
ท่านหันไปถามคนข้างตัว คุณหญิงลินดาวางมือจากผลไม้สดๆ ท่านกำลังเลือกแล้วกำลังจะปลอกเปลือกให้สามีคู่ยากรับประทาน เป็นของแกล้มระหว่างดูภาพยนตร์ที่สามีโปรดปราน
“จะมีใคร? คนที่ทำแบบนี้ได้ก็เด็กของคุณพี่แหละค่ะ” นางพูดยิ้มๆ ทุกวันหลังจากกลับจากที่ทำงาน นลินจะมาโอดครวญให้ฟัง ถึงการเจ้ากี้เจ้าการ จ้องจับผิดเธอจากทองดี
“ไม่รู้รังเกียจอะ
