บทที่3.ตะลุยมาดริด!! ...

1553 Words

“คนของผมจะติดต่อไป หากผมต้องการคุณ มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหม? ขอตัวทำงานก่อนนะ กำลังยุ่ง” ชายหนุ่มตัดบท เขากดวางสายโดยไม่รอคำตอบ ใบหน้าคมคายบึ้งตึง เขามองโทรศัพท์อย่างใคร่ครวญ กำลังคิดจะโทรฯ หาเมยานี อยากรู้ว่าเวลานี้เจ้าหล่อนคิดอย่างไร? กับการมีผู้หญิงโทรศัพท์เข้าไประราน ไม่ได้สนใจความรู้สึกของคู่ขาสักนิด เมื่อพวกหล่อนเป็นแค่เครื่องสนองอารมณ์ ไม่ได้มีความสำคัญใดใดทั้งสิ้น “โจเซ่...กี่โมงแล้วล่ะ” บอดี้การ์ดหนุ่มหน้าหยก ขมวดคิ้วนิดๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาฟังคำถามของบอสหนุ่ม ก่อนจะตอบเสียงชัดถ้อยชัดคำ เพราะพึ่งทำงานได้ไม่ถึง3 ชั่วโมง “10นาฬิกากว่าๆ ครับบอส...ต้องการอะไรเพิ่มไหมครับ?” คาลิกซ์โต้ย่นหัวคิ้ว เขาบิดปากไปๆ มาๆ ‘เวลามันเดินช้าจังเลย ผ่านไปตั้งนาน เข็มสั้น เข็มยาวมันขี้เกียจหรือไงว่ะ วันนี้มันถึงทำงานชักช้าไม่ทันใจ เขาอยากกลับบ้าน อยากพาเมยานีออกไปเที่ยว เธอคงจับเจ่า หงอยเหงา และอาจจะกำลังคิดมากเรื่องของเขาอยู่ เมื่อมีคนแปลกหน้าโทรศัพท์ เข้าไปคุกคาม เขาอยากกลับไปแก้ตัว...’ โจเซ่มึน!! ตอบคำถามเจ้านาย ตามด้วยคำถาม ที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ แถมเจ้านายยังนั่งเหม่อ มือเรียวสวย ควงปากกาด้ามทองในมือเล่นๆ เหมือนกำลังติดอยู่ในภวังค์ และมันต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถฉุดคาลิกซ์โต้ให้เขาทุ่มความสนใจทั้งหมด จดจ่อกับเรื่องๆ เดียวได้ เมื่อเจ้านายหนุ่มมีเรื่องต้องคิดมากมาย 11:50 นาที คนที่นั่งนิ่งมานาน ผุดลุกขึ้นอย่างว่องไว เขารวบกองแฟ้มทั้งหมด!! หอบไว้ในอ้อมแขน และเดินลิ่วๆ ผ่านหน้าโจเซ่ไป ปล่อยให้บอดี้การ์ดหนุ่มนั่งอ้าปากค้างมองตามตาถลน ก่อนจะรีบถลาลุก วิ่งตามไปแทบไม่ทัน ชายหนุ่มคว้ามาได้แค่แล็บท็อปส่วนตัว กับกระเป๋าเอกสาร สัมภาระอื่นๆ ไม่สามรถคว้ามาได้ เพราะคาลิกซ์โต้เดินฉิว นำหน้าไปไกลลิบ... “บอสครับ รอด้วยคร๊าฟๆๆๆ” ชายหนุ่มหมุนกายมา ปลายตามองนิดๆ เขาเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง แต่ฝีเท้าไม่ได้หยุดเดิน ยังคงเดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวเรื่อยๆ “บอสหิวเหรอครับ ยังไม่ถึงเวลาพักเลยนะครับ” เจ้านายหนุ่มเป็นคนบ้างาน เขาต้องคอยเตือน คอยย้ำ เรื่องเวลาพักทานกลางวันทุกวัน แต่วันนี้กลับเดินนำหน้า สงสัยจะหิวจัด... “หิวบ้าอะไรล่ะโจเซ่ จะกลับบ้านโว้ย... วันนี้ต้องพาเมย่าไปเที่ยว” ชายหนุ่มพูดตอบเสียงหงุดหงิด เขาเคาะปลายรองเท้ากับพื้นดังกุกๆ กักๆ เหมือนกับว่าวันนี้ทุกสิ่งรอบตัวทำงานไม่ได้อย่างที่ตัวเองต้องการสักอย่าง มันช้าไปหมด จนก่อเกิดความหงุดหงิดในใจ กุบกับๆ... โจเซ่ที่ก้มหน้าลง เขามองเห็นปลายรองเท้าหนังมันวับของเจ้านาย มันขยับไปมาไม่หยุด!! วันนี้คาลิกซ์โต้ใจร้อนผิดปรกติ และยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิง เขาไม่เคยเห็นปฏิกิริยาแบบนี้จากเจ้านายสักที เกิดอะไรขึ้นน่ะ?!! “ให้ไวนะโว้ย!! สั่งคนงานที่บ้านด้วยล่ะโจเซ่ ฉันจะกลับไปกินข้าวกับเมย่า” นี่ก็อีก รีบบึ่งรถยนต์กลับหน้าตั้ง เพียงเพื่อจะกลับไปทานมื้อกลางวันกับคุณเมยานี เนี้ยะนะ!! ในขณะเดียวกัน เมยานีเดินลงมาจากชั้นบน เพื่อรับประทานอาหารมื้อกลางวัน เธอสั่งเอาไว้แล้ว ขอหนักๆ จัดเต็มมาเลย เพราะหลังอาหารมื้อนี้เธอจะออกไปตะลุยมาดริด...การเที่ยวแบบชิลๆ กับการเดินและเดิน... กลิ่น “ปาเอย่า” (มันคือ “ข้าวอบ” ใส่กระทะร้อนหลักๆ คือเอาข้าวไปผัดกับเครื่องเทศ และใส่เนื้อสัตว์ลงไป) และที่เธอได้กลิ่นอยู่นี่หากเดาไม่ผิดคงเป็นทะเลล้วนๆ หญิงสาวชะโงกหน้ามองดูอาหารบนโต๊ะ มีซอสครีมขาวคล้ายๆ ซอสทาทาร์กับตะกร้าขมปังหอมกรุ่น แค่ได้กลิ่นที่ลอยอบอวล ท้องไส้ของเมยานีก็ร้องโครกคราก...หญิงสาวทรุดตัวลงนั่ง พอดีกับที่สาวใช้เดินเข้ามาพร้อมกับจานใบใหญ่ในมือ กลิ่นปลาหมึกชัดๆ เธอขยับตัว เบี่ยงลำตัวให้สาวใช้วางจานลงตรงหน้า หล่อนยิ้มกว้างเพราะนานๆ จะมีใครให้คอยบริการสักที คฤหาสน์หลังนี้ น้อยครั้งที่จะได้รับแขก...และแขกที่คอยรับใช้คนนี้ก็น่ารักสุดๆ เมื่อเธอไม่ถือยศถืออย่าง อาหารอะไรยกมาให้ก็ทานจนเกลี้ยง ไม่กลัวอ้วนเหมือนสาวๆ ทั่วสมัยนี้ “Calamari หรือปลาหมึกชุบแป้งทอดเจ้าค่ะ” “ดีเลย...เมย่ากำลังนึกอยากทานพอดี ลาภปากแท้ๆ เลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มแป้น เธอเตรียมตัก Calamari ที่สาวใช้นำมาเสิร์ฟ เพราะทั้งสีและกลิ่นชวนให้ลิ้มลองที่สุดในโลก “มาทันไหมเอย!! รีบสุดชีวิตเลยนะนี่ ไง...ซาร่า...วันนี้มีอะไรกินมั้ง” คาลิกซ์โต้โผล่พรวดเข้ามา เสียงทักทายของเขาทำให้สาวใช้ตื่นตกใจ เพราะนานแล้วที่เจ้าของบ้านไม่เคยย้อนกลับมาในช่วงกลางวัน สวรรค์ของพวกนางคือกลางวันอันแสนสุข ไม่มีเจ้านายค*ยป่วนให้รู้สึกอึดอัด มันเป็นเช่นนี้มานานปี จนไม่คิดว่าคาลิกซ์โต้จะมาแบบกะทันหัน “คุณผู้ชาย!! มาได้ไงคะ?” “ถามแปลกๆ ซาร่า ก็ขับรถมาสิ...เออ...ไม่ใช่ โจเซ่ขับมาฉันนั่งเฉยๆ” ชายหนุ่มอารมณ์ดีจนสามารถยวนกลับได้แบบหน้าตายสนิท!! “ค่ะๆ ...” “ไปๆ ไปยกจานมาให้ฉันด้วยสิ หิวชะมัด... รีบสุดชีวิตเลยนะนี่ โอ๊ะโอ!! ของโปรดฉันทั้งนั้นเลยนี่นา...ไม่ได้กินฝีมือของเอลซ่านานเท่าไรแล้วนะ” แม่ครัวของบ้านโฮเซ่ รสมือนางล้ำเกินเชฟฝีมือดีตามโรงแรมเสียอีก แต่คาลิกซ์โต้ไม่ชอบนั่งทานข้าวคนเดียว เขานิยมถูกโอบล้อมไปด้วยสาวๆ เพราะฉะนั้นจึงทานอาหารนอกบ้านมาเป็นแรมปี...พึ่งจะได้ลิ้มรสอาหารมื้อแรกของแม่ครัวเอก ก็ตอนที่เมยานีมาอาศัยอยู่ด้วยนี่แหละ สาวใช้ลนลานเดินเงอะๆ งะๆ ไปจัดหาสิ่งที่เจ้านายหนุ่มต้องการมาให้ แม้จะยังงงงวย จับต้นชนปลายไม่ถูก เมื่อร้อยวันพันปี ช่วงเวลาเช่นนี้คาลิกซ์โต้ไม่เคยปรากฏกายที่คฤหาสน์โฮเซ่ “นึกว่าจะเบี้ยว!!...อุตส่าห์ดีใจ” คำพูดลอยๆ ของแม่สาวมากปัญหาดังขึ้น เจ้าหล่อนกำลังทานอาหารมื้ออร่อยตุ้ยๆ ปากจิ้มลิ้มนั่นขยับขึ้นๆ ลงๆ ไม่มีกริยาเหนียมอายเหมือนสาวๆ คนอื่นที่เขาเคยพบเจอ หล่อนตักข้าวอบกินเรื่อยๆ เขามองเพลินๆ และนึกอยากทานขึ้นมาติดหมัด ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาฉวยช้อนในมือของเมยานี กดลงไปในภาชนะที่บรรจุ ‘ปาเอย่า’ และตักขึ้นมาจนพูนช้อน ก่อนจะส่งเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย โดยที่เมยานีได้แต่นั่งอ้าปากค้าง “รสดีเหมือนเดิม...หวาน...” เขาทอดเสียงแผ่วๆ มองกลีบปากอิ่มของหญิงสาวตาฉ่ำ... บ้าสิ!! เครื่องเทศบานเบอะ กลิ่นฉุนอย่างกับอะไรดี รสชาติก็เข้มข้น สงสัยหมอนี่ท่าจะเพี้ยน!! เมยานีสะบัดค้อนควับๆ คิดด่าชายหนุ่มในใจฉุนๆ เธอเข้าใจความหมายที่ชายหนุ่มต้องการสื่อ ใบหน้าหวานจึงร้อนวูบวาบ เสก้มหน้าหนี เมื่อเผลอตัวมองดวงตาหวานฉ่ำคู่นั้นของคาลิกซ์โต้นานเกินไป ชายหนุ่มอารมณ์ดี จนเผลอตัวผิวปากออกมา เขาหัวเราะขลุกขลัก...เมื่อเมยานีโกรธจนหน้าคว่ำ เธอวางช้อนคันนั้นไว้ข้างจาน ไม่คิดจะแตะต้องอีก ใช้ซ้อมที่มีอยู่ตักปาเอย่าเข้าปากช้าๆ อาหารอร่อยถูกปาก แต่กลับมาเฝื่อนฝืดเพราะชายหนุ่ม ที่จู่ๆ ก็โผล่มาโดยไม่คาดคิด... สาวใช้วางกระทะร้อน มีปาเอย่ากลิ่นหอมฟุ้งและกำลังร้อนจัด ลงตรงหน้าชายหนุ่ม “ขอช้อนใหม่คันสิซาร่า รู้สึกว่าช้อนของเมย่าจะเลอะอะไรบางอย่าง สกปรกจนเธอไม่กล้าหยิบขึ้นมาใช้” เขาฉวยช้อนตัวเองตักปาอาย่าใส่ปาก และร้องสั่งสาวใช้เสียงเรียบๆ พยายามไม่มองหญิงสาวให้สมาธิเสีย เพราะสิ่งที่เขามองคือริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อของเมยานีโดยเฉพาะ “นี่ก็อร่อยนะเมย่า กินตอนร้อนๆ ถ้าเย็นแล้วจะเหนียว” ปลาหมึกทอดสีเหลืองทอง คาลิกซ์โต้ตักและวางขอบจานของเมยานี เขายิ้มแผล่ ดวงตาเป็นประกาย เธอได้แต่พึมพำขอบคุณเบาๆ ไม่กล้าต่อสายตากับชายหนุ่มที่รู้สึกว่าวันนี้จะกรุ่มกริ่มพิกล เมยานีทานอาหารเงียบๆ เธอแอบเบ้ปากเป็นบางครั้ง เมื่อสัญชาติญาณร้องเตือน อาการแบบนี้ของผู้ชาย เขากำลังสนใจและเตรียมจะ ‘จีบ’ เธอ แต่...ไม่ชอบคนแก่เฟ้ย!! ถึงเขาจะดูดีกว่าผู้ชายทุกคน!! ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอก็เถอะ...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more