เขาพยายามเตือนสติเธอหลายครั้ง แต่ก็เหมือนพูดกับสายลม นอกจากเธอจะไม่รับฟังอะไร ยังโมโหตวาดกลับเสียอีก
“แล้วตอนนี้ชีวิตเดือนตกต่ำย่ำแย่ตรงไหนกัน เดือนว่าวินมองตัวเองเถอะว่าตกต่ำย่ำแย่ยากจนข้นแค้นขนาดไหน แต่ละเดือนต้องกระเบียด กระเสียน หาค่าเช่าห้องรูหนู ค่าน้ำค่าไฟ ค่ากิน ปลายเดือนกินมาม่า ปลากระป๋อง ชีวิตเคยมีอะไรดีบ้าง พอไม่มีกินก็ไปอาศัยข้าวก้นบาตร ไม่อายบ้างหรือไง เกิดมามีมือมีเท้าเหมือนคนอื่นเขา แต่คนอื่นเขาร่ำรวยมีกิน ใช้ชีวิตหรูหราดีๆ ใส่เสื้อผ้าราคาแพง นอนหลับบนที่นอนนุ่มๆ สบายๆ”
“เดือน...” ชีวินคราง เธอดูถูกเขากี่ครั้งแล้ว เขาไม่ค่อยพอใจนักหรอก กับการโดนดูถูก แต่เขาก็มีเหตุผลที่ต้องทน บางทีก็สงสารในชะตากรรมของเธอเมื่อครั้งเก่าก่อน แต่ก็รู้สึกว่าเธอสมควรโดนเพราะนิสัยแบบนี้
“หรือเดือนพูดไม่จริง ทนทำงานกระจอกมาตั้งหลายปี มีบ้านสักหลังไหม มีรถสักคันไหม มีแต่ห้องเช
