ความเงียบจากการสนทนาจบลงตั้งแต่ตอนนั้น จนกระทั่งเรือเทียบท่า ชายหนุ่มช้อนลำแขนแข็งแรงไว้ใต้ขาของหญิงสาวพร้อมกับยกตัวของเธอลอยหวือขึ้นจากที่นั่งโดยที่คนถูกอุ้มไม่ได้ตั้งตัว
“คุณจะทำอะไร” หญิงสาวถามหน้าตื่น
“ก็จะพาเธอไปหาหมอไง ขาเจ็บขนาดนี้คงเดินเองไม่ไหว”
“แต่ฉันไหว”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาเถียงฉันนะ เด็กอย่างเธอควรจะหัดเชื่อผู้ใหญ่เอาไว้บ้าง ไม่ใช่จะดื้อดึงเอาชนะไปเสียทุกอย่าง” ชายหนุ่มดุต้องรักอีกครั้ง และไม่ยอมปล่อยเธอลง เขาก้าวขาลงจากเรือ ในขณะที่ยังอุ้มหญิงสาว ทันทีที่นายเข้มวางบันไดพาดไว้กับกำแพงคอนกรีตบนฝั่ง
หลังจากที่เขาก้าวขึ้นไปบนฝั่ง ชายหนุ่มก็หันกลับมาสั่งนายเข้มอีกครั้ง “นายเข้มส่งกระเป๋าของต้องรักมาให้ฉัน แล้วนายก็กลับไปที่เกาะก่อน จัดการตามที่ฉันบอกเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรก ให้คนเฝ้าระวังและวางเวรยามแน่นหนาขึ้น หลังเสร็จธุระฉันจะให้คนไปส่งเอง นายไม่ต้องมารับ”
“ครับนาย” นายเข้มโค้
