ไม่มีเสียงใดๆ ตอบผ่านริมฝีปากอวบอิ่มกลับมาอีกเลยนอกเสียจากดวงตาคู่สวยของเธอที่เบือนหนีกันไปในทันทีเมื่อเขาเอ่ยถามคำถามนั้นจบลง ขวัญชีวารู้สึกนับถือชายหนุ่มตรงหน้าที่เขามีความกล้าบ้าบิ่นมากพอที่จะเอ่ยทุกๆ สิ่งที่ใจคิดออกมาด้วยความกล้าหาญ ความกล้าที่มันช่างแตกต่างจากเธอที่แค่คิดบางครั้งก็ยังไม่กล้า ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเกินเลยกับเขาไปมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ เหมือนอย่างที่ตัวเองเป็นคนลั่นวาจาไปเสียเอง เพราะว่านั่นมันจะทำให้เธอต้องกลับกลายเป็นคนที่กลืนน้ำลายของตัวเองไป
และถ้าหากมันเป็นเช่นนั้นเข้าจริงๆ เธอเองก็คงจะมองหน้าเขาไม่ติดไปอีกนาน
“แล้วนี่คุณหิวรึยังคะ” คนถูกถามด้วยคำถามที่ไม่คาดฝันเข้าให้ถึงกลับกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เพราะจู่ๆ อีกฝ่ายก็แก้เขินด้วยการเอ่ยถามอะไรงี่เง่าออกมาแทนที่จะยอมตอบคำถามของเขาแต่โดยดี
ในขณะเดียวกันขวัญชีวาเองก็กำลังรู้สึกนึกโทษตัวเองอยู่ไม่น้อย เธอไม่น่าเ
