บทที่5 นัดหมาย
1024 Words
บทที่5
นัดหมาย
ฉันกลับมาจากเลิกเรียนก็พบว่าไฟในห้องมันเปิดอีกแล้วระบบไฟมันคงมีปัญหาจริงๆ เพราะฉันมั่นใจว่าฉันปิดไฟก่อนออกไป ฉันไลน์บอกคุณก้องภพถึงปัญหาระบบไฟเขาตอบกลับมาแค่จะให้ช่างมาดูในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วฉันเข้าใจ กลับมาฉันก็รีบจัดการถ่ายรีวิวสินค้าเพื่อส่งงานให้ลูกค้าค่าแรงไม่มากแต่ถ้าทำแล้วได้เงินฉันก็ต้องทำ
“กลิ่นอะไรวะ” ของในมือถูกฉันวางลงบนโต๊ะ ฉันเดินออกมาที่ระเบียงก็ไม่เจอกลิ่นเหม็นเหมือนคาวเลือด ห้องข้างๆ ก็ปิดไฟสนิท
“สงสัยนอนน้อยไปหน่อย”
อีกด้าน
พร้อมตื่นขึ้นมาในช่วงค่ำเขาทำงานจนเผลอหลับไป ตอนนี้เขาได้ยินเสียงไลฟ์สดของเด็กข้างห้องเขาจึงนอนฟังเธอพูดคุยกับลูกค้าและเสนอขายสินค้าของเธอ เธอก็ดูเป็นเด็กขยันแต่ทำไมถึงได้ไปทำงานแบบนั้น
ผมลุกขึ้นเพื่อหยิบไวน์ราคาแพงในตู้มารินใส่แก้ว คอนโดผมอยู่ในจุดที่เห็นวิวในมุมกว้างเห็นแม่น้ำและแสงไฟจากทั่วกรุงเทพฯ ผมมองไปที่ระเบียงห้องของยัยตัวเปี๊ยกแล้วรู้สึกใจหาย ผมไม่ได้กลัวผีนะแต่แค่รู้สึกหวิวๆ อาจจะเป็นเพราะผมรู้สึกผิดที่ปล่อยเช่าห้องนั้นไป ไอ้ก้องภพมันพึ่งไลน์มาบอกว่าเธอแจ้งไปว่าไฟห้องเธอติดเองสองครั้งแล้ว
“ลุง!” โมจิเดินถือแก้วนมออกมาเธอสวมใส่ชุดนอนวาบหวิวสีหวานเล่นเอาชายหนุ่มแก้วไวน์แทบหลุดออกจากมือ
“ลุงคะ^^”
“บางทีฉันก็อยากรู้นักว่าฉันแก่กว่าพ่อเธอหรือไง”
“แฮร่ๆ ก็คุณผมสีขาวนี่”
“สีเทาไหม?”
“จะสีอะไรก็ช่างเถอะทำไมมาดื่มไวน์อยู่คนเดียวคะ”
“เป็นเรื่องปกติ ไฟห้องเธอมีปัญหาเหรอ”
“ใช่ค่ะ โมจิว่าโมจิปิดดีแล้วนะแต่พอกลับมาไฟมันเปิดหมดเลย นี่ถ้าระบบไฟไม่มีปัญหาโมจิคงคิดว่าโดนผีหลอกแล้วล่ะ^^”
“หึ กลัวผีหรือไง”
“กลัวสิคะ ผีนะคะ” โมจิลูบแขนตัวเองเมื่อลมเย็นๆ พัดผ่านเข้ามา กลิ่นกายสาวผสมกับน้ำหอมกลิ่นเซ็กซี่แสนซนพาให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอยิ่งเห็นเธอดื่มนมจนมีคราบนมติดขอบปากเขายิ่งคิดดีไม่ได้
“ผีมันก็แค่จิตปรุงแต่งอย่าไปกลัวเลย พรุ่งนี้ฉันจะให้ช่างมาดูระบบไฟให้แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ^^”
วันต่อมา
ผมมานั่งดื่มอยู่ที่ผับของเพื่อนวันนี้มีงานเลี้ยงฉลองคนโสดวัยรุ่นจึงเยอะเป็นพิเศษและหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นที่ผมเห็นก็คือโมจิ
“น่ารักวะ” ปริญจ้องมองสาวสวยอย่างโมจิเธอกำลังสนุกอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอและมีหนุ่มๆ รุมล้อม
“ชื่อน้องโมจิเป็นแม่ค้าออนไลน์ขายชุดนอนไม่ได้นอน กูเห็นน้องใส่แล้วค*ยแข็งทุกรอบ” เต๋าชายหื่นมั่วหญิงเอ่ยปากพูด
“ไอ้พร้อมกูเห็นมึงมองน้องเขาจัง จะเก็บแต้มอีกแล้วเหรอวะ”
“ไอ้ไม้มึงพูดถูกใจกูจัง ตั้งแต่ไอ้พร้อมมันเลิกกับน้องนุชไปมันก็แดกผู้หญิงทุกคนที่ขวางหน้าเลยกะจะเอาแต้มให้เท่ากู ยากหน่อยนะมึง” เต๋าพูดออกมาอย่างผู้ชนะแต่พร้อมเขาไม่ได้มั่วขนาดนั้น
“ปัญญาอ่อนนั่นลูกบ้านกู”
“อย่าบอกนะว่ามึงปล่อยเช่าห้องนั้นไอ้พร้อม!” ปริญมองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าตกใจ
“เออใช่ปล่อยถูกๆ ไปเดือนละห้าพัน ชั้นนั้นมันเป็นของกูทั้งหมดแต่กูขายให้หมอไปห้องนึงอีกห้องกูปล่อยเช่า ทิ้งไว้ก็เสียดาย”
“เหี้ยมากมึงเอาห้องคนตายไปให้น้องเขาอยู่ได้ไง แล้วน้องเขาเจอของดีบ้างหรือเปล่า”
“ไม่นะกูก็นอนห้องข้างๆ ไม่เห็นมีอะไร มึงอย่าไปฟังไอ้เต๋ามากไอ้เหี้ยนี่มันดูดไอซ์จนหลอน”
ผมเลิกสนใจไอ้พวกนี้แล้วมองบรรยากาศรอบๆ จนไปสะดุดตากับยัยตัวเปี๊ยกอีกครั้งเธอดูหวงตัวเวลาผู้ชายเข้าใกล้แสดงเก่งจังนะแม่คุณ
“กูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เออ ระวังผีหลอกนะโว๊ยย”
“กูจะปล้ำให้ไปเกิดไม่ได้เลยคอยดู”
เดินออกมาด้านหลังผมก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบมือก็ไถหน้าจอไปจนแชตกลุ่มเด้งขึ้นมานายหน้าส่งรายชื่อและรูปของเด็กที่ว่างเข้ามาเผื่อสมาชิกในกลุ่มจะสนใจหนึ่งในนั้นก็คือโมจิ ผมไม่รู้นึกยังไงทักไปหานายหน้านั่นก็คือลูกน้องของไอ้พร้อม ผมส่งรหัสของเธอไปไม่ถึงนาทีก็มีข้อความคอนเฟิร์มมา
ติก!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นผมก็รีบเปิดอ่านยัยตัวเปี๊ยกตอบกลับมาแล้วพร้อมส่งโลเคชั่นให้ผมแต่เดี๋ยวนะ เธออยู่ที่ผับแล้วทำไมถึงนัดไปไกลขนาดนั้นวะ เ****นตอนนี้ก็ต้องเอาตอนนี้ดิ
บทสนทนา
“เจอกันที่คอนโด”
(ที่ไหนคะ)
“ฉันจะไม่พูดมากอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน ขอชุดเมื่อคืนด้วย”
(คอนโดฉันใช่ไหมคะ ฉันจะได้รอ)
จบการสนทนา
ก็เท่านี้แหละผมอยากจะรู้นักว่าเธอจะเด็ดขนาดไหน ผมเดินกลับเข้ามาในผับเพื่อยกแก้วเหล้าของผมดื่มจนหมดจากนั้นก็ขอตัวกลับ ก่อนกลับผมหยุดมองยัยเปี๊ยกจนเพื่อนเธอสะกิดแขนเธอแล้วชี้มาทางผม
“ลุงเมาอย่าขับนะเดี๋ยวรถชนตุย” โมจิตะโกนข้ามโต๊ะมาแต่พร้อมไม่ได้ตอบอะไรเขาแค่กระตุกยิ้มมุมปากเท่านั้น
“หึ!”
คืนนี้แหละเธอได้ตุยแน่ยัยเปี๊ยก!
---------------------------------------
ลูกสาวฉันซวยแล้ว อยู่เฉยๆก็ซวยได้
- Writer
