บทที่ 2
ช่วยปลดปล่อย
นะนี่... เขา... เกินบุรุษไปหรือไม่
หลัวถิงจือกลืนน้ำลายฝืดลงคอ ก่อนจะกระชับมือเรียวแล้วขยับขึ้นลงช้าๆ ร่างหนาสั่นสะท้าน หัวใจสั่นรัวเร็ว ส่งเสียงครวญในลำคอเบาๆ หลัวถิงจือเห็นเขาตื่นตัวตอบสนองก็ค่อยๆ เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้น ในขณะที่สายตาจ้องมองไปยังประตูเรือนด้วยความกังวล
บุตรเขยผู้นี้ ผ่านมาสองเค่อแล้ว เหตุใดยังไม่ยอมถึงจุดหมายสักที
แกร่ก... เสียงคล้ายคนกำลังเดินมาทำให้ หลัวถิงจือจึงจำใจต้องหยุดมือ ก่อนจะรีบจัดการสวมเสื้อผ้าให้คนบนเตียงอย่างลวกๆ พร้อมกับหยิบผ้าห่มผืนหนามาห่มให้เขาเพื่ออำพรางความผิดปกติบนกายหนุ่ม แล้วเร่งเดินออกมาจากฉากกั้น นั่งลงรินชาบนโต๊ะกลมขึ้นดื่มด้วยท่าทีนิ่งสงบ ราวกับว่านางนั่งตรงนี้มานานแล้ว
“ฮูหยินหลี่ บ่าวเอายาต้มมาให้นายท่านเจ้าค่ะ”
“อืม... เมื่อครู่ข้าเพิ่งช่วยเช็ดตัวให้นายท่านเสร็จ”
“ขอบคุณฮูหยินที่ช่วยบ่าวดูแลนายท่าน เดี๋ยวบ่าวป้
