บทที่ 1.1
อาการป่วยกำเริบ
“เร็วเข้าเร่งไปตามหมอ ฮูหยินอาการป่วยกำเริบอีกแล้ว”
เสียงของสาวใช้เรือนที่ดังเล็ดลอดเข้ามาทำให้มู่หรงหรานสะดุ้งตื่น หากแต่ทั้งที่ควรวุ่นวาย แต่กลับไม่มีใครโหวกเหวกเสียงดัง ราวกับว่าอาการป่วยของเจียงหลิวอันนั้นเป็นเรื่องที่ไม่อาจเปิดเผย มู่หรงหรานเดินออกมาจากเรือนพัก ผ่านห้องโถงกลางระหว่างเรือนแล้วมาหยุดที่หน้าเรือนพักของเจียงหลิวอันด้วยท่าทีลังเล อย่างไรเขาก็เป็นบุรุษดึกดื่นเข้าไปในเรือนสตรีย่อมไม่เหมาะสม
อันอันของข้าสุขภาพไม่ดี รบกวนเจ้าดูแลนางแทนข้าด้วย
คำพูดฝากฝังด้วยความกังวลใจของซ่งเกาชิงยังดังก้องในความคิด มู่หรงหรานผ่อนลมหายใจยาวก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเดินต่อ ถึงนางจะเป็นสตรีแต่ก็เป็นถึงฮูหยินใหญ่ซ่ง ในเรือนย่อมมีสาวใช้มากมาย ไม่มีทางที่เขาจะอยู่กับนางเพียงลำพังอย่างแน่นอน
เพียงแต่เดินมาจนถึงหน้าประตูเรือนของนางรอบตัวกลับไร้เงาในจังหวะที่มู่หรงหรานกำล
