ตอนที่7
727 Words
“เกิดอะไรขึ้น! นังชบานังส้ม ตำรวจมาจับพวกแกทำไม” เสียงร้องโวยวายด้วยความตกใจดังขึ้น พร้อมกับร่างของแม่บ้านวัยสี่สิบต้นๆ พุ่งเข้ามาหาหญิงสาวทั้งสอง
“แม่ช่วยส้มด้วยนะ”
“น้าช่วยชบาด้วย” หญิงสาวทั้งสองร้องโอดครวญขอความช่วยเหลือ ดาวเรืองที่เป็นแม่ของส้มและน้าของชบาก็ไม่นิ่งนอนใจ รีบวิ่งไปยังบ้านใหญ่เพื่ออ้อนวอนเสือให้ยกโทษให้ลูกสาวและหลานทั้งสองคน
“คุณเสือคะๆ ปล่อยนังสองคนนั้นเถอะนะคะ”
“ดาวเรือง ฉันล่ะสงสารแกจริงๆ” แจ่มจันทร์เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นดาวเรืองรีบวิ่งแจ้นมาที่นี่เพื่อขอร้องเสือให้ช่วยทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ ทุกครั้งเธอก็จะเป็นคนช่วยให้เสือใจอ่อน แต่คราวนี้นังสองคนนั้นดันมาทำคุณหนูของเธอ เรื่องอะไรเธอจะยอมช่วยนังสองคนนั้น ติดอย่างเดียวก็ตรงที่สงสารดาวเรืองนี่แหละ
“น้าดาวเรือง” เสือที่รีบออกมาเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกก็เอ่ยชื่อของอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย
“คุณเสือ อย่าให้ตำรวจจับนังชบานังส้มไปเลยนะคะ แค่ไล่มันออกก็พอแล้วค่ะ สงสารน้าเถอะนะคะ น้ามีแค่มันสองคน”
“คงไม่ได้หรอกครับ นี่ไม่ใช่ความผิดครั้งแรกของสองคนนั้น แต่มันเกิดขึ้นหลายครั้งแล้วนะครับ”
“น้าจะลงโทษพวกมันให้หลาบจำเองค่ะ คุณเสือช่วยน้าหน่อยนะคะ” ดาวเรืองพยายามขอร้องอย่างเช่นทุกครั้ง คนรอบข้างต่างก็เอือมระอาต่อชบาและส้มที่มักจะหาเรื่องให้ดาวเรืองเสมอ
“เฮ้อ ก็ได้ครับ ผมจะยอมความให้ก็ได้” เสือใจอ่อนลง เพราะสงสารดาวเรืองที่ไร้ครอบครัวและญาติมิตร มีเพียงลูกสาวและหลานสาวอยู่กันเพียงสามคนเท่านั้น
“ขอบคุณนะคะคุณเสือ น้าจะไม่ลืมบุญคุณเลยค่ะ”
“ครับ ส่วนเรื่องทำงาน ผมคงรับสองคนนั้นกลับมาทำงานต่อไม่ได้หรอกนะครับ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ น้าขอบคุณคุณเสือมากๆนะคะ”
“ครับ น้ากลับไปพักเถอะครับ ผมจะให้ลุงโรจน์ไปส่ง” ดาวเรืองยิ้มออกมาด้วยความดีใจ พลางปาดน้ำตาที่เปื้อนบนใบหน้าออก ก่อนจะขึ้นรถกลับไปหาชบาและส้มทันที
ดาวเรืองรีบลากลูกสาวและหลานสาวตัวแสบทั้งสองกลับมายังบ้านพักด้วยความโมโห
“พวกแกสองคนนี่ชอบหาเรื่องให้ฉันตลอดเลย” ดาวเรืองต่อว่าพร้อมกับตีทั้งสองคนไปคนละที
“ขอโทษจ้ะแม่”
“ชบาขอโทษนะจ๊ะ”
“ไม่รู้จักหักห้ามใจ เห็นไหม โดนไล่ออกจนได้ แผนที่คิดจะจับคุณเสือก็ยากขึ้นไปอีก” ดาวเรืองไม่ได้โกรธเรื่องที่ทั้งสองคนไปทำร้ายร่างกายคนอื่นเลยสักนิด แต่กลับโกรธที่ไม่สามารถจับคุณเสือเอาไว้ได้ ความฝันที่จะได้ลูกเขยเป็นคนรวยก็ยิ่งยากไปอีก
“ก็นังนั่นมันน่าหมั่นไส้นี่”
“ฉันล่ะปวดหัวกับพวกแก”
“แม่ แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ ฉันกับชบาโดนไล่ออกแล้ว” ส้มเอ่ยพลางเดินเข้ามาเกาะแขนดาวเรือง
“อยู่เฉยๆ วางแผนหาทางจับคุณเสือให้ได้ภายในสองเดือน ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งพวกแกไปทำงานในเมือง”
“อย่าส่งพวกฉันไปเลยนะ ฉันจะรีบจับคุณเสือให้ได้เลยจ้ะ” เพียงได้ยินว่าจะถูกส่งไปอยู่ในเมือง ส้มก็รีบตกปากรับคำทันที เธอรู้ดีว่าการเป็นทำงานในเมืองนั้นไม่ใช่การไปทำงานทั่วๆไปแน่นอน แม่ของเธอก็เคยถูกส่งไปทำงานที่นั่นมาก่อนเมื่อยังสาว
“ใช่จ้ะ ชบาจะช่วยส้มอีกแรง” ชบารีบเสริม
“ดี อย่าก่อเรื่องล่ะ”
“จ้ะ พวกเราสองคนจะอยู่ให้นิ่งที่สุดและทำตามที่แม่ต้องการให้ได้” ดาวเรืองยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อได้เห็นท่าทางของลูกสาวมุ่งมั่นที่จะทำตามคำสั่งของเธอ
หากแต่เธอก็รู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างจะเริ่มยากขึ้น เมื่อมีลูกสาวของเจ้าของไร่อย่างไพลินมาอาศัยอยู่ที่นี่ และแน่นอนว่าเธอจะไม่ให้ไพลินเข้ามาเป็นอุปสรรคของลูกสาวเธอ มีทางเดียวคือต้องกำจัดให้พ้นทาง!
- Writer
