ก๊อก ๆ ๆ
“ผมเองนะครับคุณหนู” เสียงคุ้นเคยจากผู้ชายที่เธอไว้ใจที่สุดดังขึ้นมาอยู่ทางประตูหน้าห้องพาลให้เธอต้องวางปากกาที่อยู่ในมือนั้นลง
“คุณวัตสันเชิญเข้ามาค่ะ” เพียงไม่นานร่างชายสูงวัยรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอก็เดินเข้ามาหา
อาริสาเปรยสายตาไปหาคนตัวสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในมืออย่างสง่าผ่าเผยโดยหาได้ใส่ใจผู้มาใหม่ เสื้อสูทสีน้ำตาลเข้มที่ทับอยู่ด้านนอกเสื้อคอเต่าสีดำช่างดูเข้ากันดีจนเธอเผลอยกยิ้มออกมาบางเบา
“คุณหนู” เสียงของคุณวัตสันดึงสติให้กับเธอที่กำลังนั่งเหม่อมองคนรักพาลให้เธอสะดุ้งโหยง
คนตัวสูงที่ตอนแรกหาได้ใส่ใจก็หันกลับมาเผชิญหน้าพร้อมทั้งขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ
“กรุณาอย่าขึ้นเสียงใส่เธออีก...” การันออกโรงปกป้องคนรักที่กำลังทำหน้าสำนึกผิดเสียเต็มประดา พาลให้คนสูงวัยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเช่นกัน
“แต่...”
“พอแล้วค่ะ...เจอหน้ากันที่ไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกที” คนตรงกลางเอ่ยห
