“อื้อ...พี่รัน”
“อืม...”
“ใกล้แล้วค่ะ” เสียงครางหวานใกล้สุขสมดังเป็นระรอกขึ้นมาให้ได้ยิน “อ่าห์” ก่อนที่เสียงครางยาวจะดังขึ้นพร้อมทั้งร่างของคนใต้ร่างกระตุกเกร็ง
สองร่างนอนหายใจหอบถี่กอดก่ายกันอยู่ไม่ห่างบนเตียงสีขาวสะอาดเตียงเดิมที่เรากอดก่ายกันอยู่ทุกคืนวัน
การันรั้งร่างของผู้เป็นที่รักเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนที่เขาจะกดจูบลงที่กลางกระหม่อมของเธอและโอบกอดเอาไว้แนบแน่นราวกับกลัวว่าตัวของเธอจะสลายหายไป
“อื้อ...กอดแน่นไปไหมคะ?” อาริสาบ่นอุบแต่กลับซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นของคนรักอย่างออดอ้อน
วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้วนับตั้งแต่ที่เธอเริ่มฮีทเป็นวันแรก อาริสารับรู้ได้แล้วว่าทุกครั้งที่เธอฮีทนานกว่าปรกติมันเป็นเพราะอะไร…
มันเป็นเพราะความเครียดที่ตัวของเธอนั้นสั่งสมมานาน บวกกับที่ช่วงนี้เธอจะต้องรีบจัดการปัญหาต่าง ๆ เพราะหากจะให้เธอทิ้งงานไปอย่างไร้เยื่อใย มันก็คงจะไม่เป็นผลดีกับใครอีกหลาย ๆ คน เธอจึง
